ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
του 2ου ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

14-17 Μαρτίου 1996

Η αναπτυξιακή άπνοια, η ανεργία, οι χαμηλές επενδύσεις, ο πληθωρισμός και τα μεγάλα ελλείμματα είναι προβλήματα αλληλένδετα και με μεγάλη διαρκεια. Δεν αντιμετωπίζονται με μέτρα σπασμωδικά και ευκαιριακά και προπαντός με νεοφιλελεύθερες συνταγές και μέτρα ανακατανομής υπέρ των υψηλών εισοδημάτων. Η οικονομική πολιτική του ΠΑΣΟΚ οδηγεί μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε επίπεδα ζωής κάτω από τα όρια της φτώχειας και συμπιέζει το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Γιατί προσπαθεί να αντιμετωπίσει μόνο τα ελλείμματα με πολιτικές που περιορίζουν τα εισοδήματα από μισθούς. Εχει μετατρέψει τα ελλείμματα και την εξυπηρέτησή τους σε ένα τερατώδη μηχανισμό αναδιανομής των εισοδημάτων και ενισχύει τον παρασιτικό χαρακτήρα της οικονομίας.

Τεράστιος πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια των δανειστών του δημοσίου. Ο,τι οι μισθωτοί καταβάλλουν για την εξυπηρέτηση του χρέους το εισπράτουν οι δανειστές του δημοσίου. Απλώς τα εισοδήματα ανακατανέμονται, ενώ τα προβλήματα παραμένουν.

Ο Συνασπισμός διαφωνεί με την κυβερνητική οικονομική πολιτική όπως αυτή αποτυπώνεται στο Πρόγραμμα Σύγκλισης. Εχει επεξεργαστεί και προβάλλει τη δική του εναλλακτική πρόταση, το Ανορθωτικό Πρόγραμμα για το Πρόβλημα της Σύγκλισης.

Η κυβερνητική πολιτική δεν είναι μονόδρομος. Αντίθετα, μάλιστα, δεν είναι καθόλου πειστική όταν διεκδικεί την κοινωνική συνοχή και την ποιότητα ζωής σε κοινοτικό επίπεδο, αλλά δεν υπερασπίζεται ούτε την μία, ούτε την άλλη, σε εθνικό επίπεδο.

Χρειάζεται ένα συνολικό πρόγραμμα ανόρθωσης που να αντιμετωπίζει ταυτόχρονα τα τρία μεγάλα προβλήματα α) το χαμηλό ποσοστό επενδύσεων και την αναπτυξιακή άπνοια, β) τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων και την αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας, και γ) τη βελτίωση του περιβάλλοντος.

Η αναπτυξιακή πρόταση του ΣΥΝ στηρίζεται στο συνδυασμό της αγοράς με την εφαρμογή σαφών και διαφανών διαρθρωτικών και κοινωνικών πολιτικών. Απορρίπτει τον κρατικισμό αλλά και τη θεοποίηση της αγοράς και θεωρεί ότι η αντιπαράθεση κράτους και αγοράς αποτελεί ένα μεγάλο αναχρονισμό. Προωθεί τη συνύπαρξη δημόσιας και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, καθώς και του κοινωνικού τομέα της οικονομίας, σ’ ένα επιθυμητό και δημοκρατικά προσδιορισμένο πλαίσιο συνεργασίας. Επιδιώκει να αποδεσμεύσει τις δυνατότητες για αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, να δημιουργήσει νέες παραγωγικές δυνατότητες και να συνδυάσει την οικονομική επέκταση με την αποκατάσταση των περιβαλλοντικών ισορροπιών και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

H σταθεροποίηση είναι αναγκαία, αλλά δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Σταθεροποίηση χωρίς ανάπτυξη και κοινωνική προστασία δεν οδηγεί στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά μας απομακρύνει από τις εξελίξεις που συντελούνται σ’ αυτήν. Η μείωση των ελλειμμάτων και οι άλλοι σταθεροποιητικοί στόχοι πρέπει να ενταχθούν σ’ ένα συνεκτικό αναπτυξιακό εκσυγχρονιστικό σχέδιο με κοινωνικές δεσμεύσεις. Το Β' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης από τους πόρους του Ταμείου Συνοχής και τους αυξημένους πόρους των διαρθρωτικών Ταμείων, μπορεί να στηρίξει αυτή την προσπάθεια, υπό τον όρο ότι θα γίνει ορθολογική και σχεδιασμένη αξιοποίησή τους. ΄Οτι οι πόροι αυτοί θα ενταχθούν στο συνολικό οικονομικό και θεσμικό πλαίσιο ενός αναπτυξιακού και κοινωνικά προοδευτικού εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Χρειάζεται μια πολιτική που να συνδυάζει την σταθεροποίηση της οικονομίας και την εξοικονόμηση πόρων για επενδύσεις, με μια ανάπτυξη κοινωνικά δίκαιη και οικολογικά φιλική, ιδιαίτερα ευαίσθητη στα θέματα της κοινωνικής προστασίας και ποιότητας ζωής.

Για να ανασυγκροτηθεί η οικονομία πρέπει και στα επόμενα χρόνια να περιοριστούν όλες οι πηγές των ανισορροπιών. Πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η φοροδιαφυγή και να μειωθούν τα ελλείμματα που δημιουργεί ο δημόσιος τομέας και το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων. Να επανεξεταστεί όλο το σύστημα κινήτρων και επιδοτήσεων προς τον ιδιωτικό τομέα.

Επιδίωξη της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες είναι να μειώσει τις ανισότητες. Να μειώσει την ανεργία και να ενισχύσει τα εισοδήματα. Να ενισχύσει την απασχόληση και τα εισοδήματα από μισθωτή εργασία. Να ενισχύσει την παραγωγική οικονομία, σε βάρος της κερδοσκοπίας και της παραοικονομίας. Την παραγωγική απασχόληση, σε βάρος του παρασιτισμού. Την αποταμίευση και τις παραγωγικές επενδύσεις, σε βάρος της σπατάλης και του άκρατου “καταναλωτισμού”.

Aυτό απαιτεί μια ριζική δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση, τολμηρή επαναξιολόγηση, διαφάνεια και αναπτυξιακό προσανατολισμό των δημόσιων δαπανών, κατάργηση όσων φοροαπαλλαγών δεν υπηρετούν ούτε την κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε την αναπτυξιακή προοπτική, άμεση έναρξη σταδιακής μείωσης των αμυντικών δαπανών μέσω του εξορθολογισμού τους, εξυγίανση και αποδοτική λειτουργία των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών, ριζική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης και γενναία μέτρα αποκέντρωσης και περιφερειακής ανάπτυξης.

Ο παραγωγικός μηχανισμός της χώρας δεν είναι σήμερα σε θέση, ποσοτικά και ποιοτικά, να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας και να ανταπεξέλθει στο διεθνή ανταγωνισμό.

Ο όγκος των επενδύσεων, της παραγωγής και των εξαγωγών πρέπει να αυξηθεί ποσοστικά και ποιοτικά. Σημαντικοί τομείς της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής χρειάζεται να αναδιαρθρωθούν με ειδικά προγράμματα. Οι υποδομές (δίκτυα μεταφορών, επικοινωνιών, περιβάλλον) είναι επείγον να αναπτυχθούν και να εκσυγχρονιστούν. Η συνεχής εκπαίδευση, η κατάρτιση και η μετεκπαίδευση είναι ανάγκη να βρεθούν στο κέντρο της προτεραιότητας.

Ταυτόχρονα δε να αντιμετωπιστούν βασικές συνολικές ανάγκες της κοινωνίας, όπως η καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας, η εξασφάλιση ανεκτών συνθηκών εργασίας και διαβίωσης (υγεία, ασφάλεια- πρόνοια, ανθρωπογενές και φυσικό περιβάλλον), η προετοιμασία του μέλλοντος (παιδεία, έρευνα, τεχνολογία).

Η απαιτούμενη προσπάθεια είναι εξαιρετικά δύσκολη. Για την σταθεροποίηση της οικονομίας και την ανάκαμψη είναι αναγκαία η κοινωνικά δίκαιη κατανομή των θυσιών σε όλους και με τη διασφάλιση της αξιοποίησής τους για την αναπτυξιακή και οικολογική προοπτική. Εξαιρούνται οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και η πλειοψηφία των μισθωτών και συνταξιούχων οι οποίοι εξ αιτίας της πολύχρονης μονόπλευρης λιτότητας βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.

Προτείνοντας αυτή την πολιτική, ο Συνασπισμός αγωνίζεται για το δίκαιο επιμερισμό του κόστους που συνεπάγεται ο παραγωγικός εκσυγχρονισμός και την αλληλεγγύη στις κοινωνικές και οικονομικές κατηγορίες που αντιμετωπίζουν πιεστικά προβλήματα επιπέδου διαβίωσης και ποιότητας ζωής.