ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
του 2ου ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

14-17 Μαρτίου 1996

Η Ελλάδα -χώρα Ευρωπαϊκή, Βαλκανική και Μεσογειακή- ζει έντονα τις διεθνείς εξελίξεις, που χαρακτηρίζονται από μεγάλη ρευστότητα, αναπότρεπτη τάση υπερεθνικών ολοκληρώσεων, απαίτηση για περισσότερη δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα αλλά και ανασφάλεια, νέους ανταγωνισμούς και περιφερειακές κρίσεις. Η πορεία του αφοπλισμού έχει ανακοπεί και η τάση στρατιωτικοποίησης στη διεθνή ζωή παραμένει ισχυρή. Το τέλος του ψυχρού πολέμου, του διπολισμού, δεν συνοδεύτηκε από ένα νέο σύστημα διεθνών σχέσεων και από μια δίκαιη, ειρηνική και οικολογική παγκόσμια τάξη με εγγυητή της έναν εκδημοκρατισμένο ΟΗΕ. Η τάση των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία στο όνομα της “νέας τάξης πραγμάτων”, αντιστρατεύεται αυτή τη δημοκρατική επιδίωξη. Ταυτόχρονα, μαζί με τους κινδύνους και τα προβλήματα στη νέα μεταβατική εποχή, συνυπάρχουν δυνατότητες για την εδραίωση της δικαιοσύνης, της γενικής ασφάλειας και της διεθνούς νομιμότητας. Απαιτείται η τολμηρή παρέμβαση της Αριστεράς, που θα συνδέει ακόμα πιό οργανικά και αποτελεσματικά την εθνική της στρατηγική με τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τον οικουμενικό ορίζοντα.

Στο κατώφλι του 2000, τεράστιες δυνατότητες για την ανθρώπινη ανάπτυξη ακινητοποιούνται ή καταστρέφονται. Η διεθνοποίηση, που αποτελεί αντικειμενική τάση, συντελείται με όρους λειτουργίας μιας ανεξέλεγκτης αγοράς, χωρίς την αντίστοιχη προώθηση δημοκρατικών κοινωνικών ελέγχων και παρεμβάσεων, με αποτέλεσμα, ανάμεσα στα άλλα, τη διεύρυνση των διεθνών και κοινωνικών ανισοτήτων, τη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος και του πλούτου στα χέρια μιας μικρής ομάδας χωρών του αναπτυγμένου καπιταλισμού, καθώς και των πολυεθνικών. Η βαθειά οικονομική και κοινωνική κρίση, η εξάπλωση της φτώχειας και της ανεργίας, η ένταση του κοινωνικού αποκλεισμού, συντελούν στην αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού, ευνοούν τη διάδοση των ναρκωτικών και άλλες σύγχρονες μάστιγες. Δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για την έξαρση του ρατσισμού, του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού. Οι μεγάλες αντιφάσεις του σημερινού κόσμου και τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα, όπως το οικολογικό και η δημογραφική έκρηξη στον τρίτο κόσμο, γεννούν κινδύνους για την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας, που πρέπει να αντιμετωπιστούν αποφασιστικά.

Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την ανάγκη για μια ισχυρή, σύγχρονη, δημοκρατική-ριζοσπαστική Αριστερά. Μια Αριστερά με οικουμενικό ορίζοντα, που αγωνίζεται να μετασχηματίσει την υπάρχουσα πραγματικότητα στη βάση των αξιών και των ιδεών του σοσιαλισμού, της ελευθερίας, της ανθρώπινης χειραφέτησης και αλληλεγγύης, της διευρυνόμενης δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικολογικής ισορροπίας. Ταυτόχρονα καθιστούν κεντρικό το πρόβλημα της δημοκρατίας και τη δημιουργία διεθνών πολιτικών θεσμών, που να απαντούν στα φαινόμενα της διεθνοποίησης και της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης. Απαιτούν τη σύγκρουση με το νεοφιλελευθερισμό και τη ρήξη με το κυρίαρχο σήμερα μοντέλο ανάπτυξης, που στηρίζεται στο αλόγιστο κυνήγι του κέρδους και στη λεηλασία της φύσης. Φέρνουν στο προσκήνιο νέες αντιλήψεις για την ανάπτυξη, που προσδιορίζονται με τους όρους “βιώσιμη ανάπτυξη” και “συνανάπτυξη”, τις οποίες μια σύγχρονη δημοκρατική-ριζοσπαστική αριστερά πρέπει και μπορεί αξιόπιστα να υπηρετήσει. Ηδη παρατηρείται σε μια σειρά χώρες η απαρχή μιας στροφής προς τα αριστερά, με την εκλογική ενίσχυση δυνάμεων ενός πολύχρωμου αριστερού και οικολογικού φάσματος. Στα πλαίσια αυτά αξιοσημείωτη είναι η άνοδος κομμάτων που συμμετέχουν στο Φόρουμ των νέων αριστερών δυνάμεων της Ευρώπης.

Η σύγχρονη ριζοσπαστική δημοκρατική Αριστερά οφείλει να προχωρήσει σε νέες θεωρητικές επεξεργασίες και να προβάλει εναλλακτικές προτάσεις για ριζικές αλλαγές στον κόσμο. Να πρωταγωνιστήσει στην ανάπτυξη πολύμορφων κινηματων και στο διεθνή συντονισμό τους, με στόχο τον εκδημοκρατισμό του ΟΗΕ και γενικότερα του διεθνούς συστήματος. Η κατάργηση του απαρτχάϊντ στη Ν.Αφρική και η συμφωνία ειρήνης Παλαιστινίων-Ισραήλ, καθώς και η παγκόσμια κινητοποίηση κατά των πυρηνικών δοκιμών, η άνοδος των κοινωνικών αγώνων των εργαζομένων σε πολλές χώρες, αποτελούν πρόσφατα ελπιδοφόρα παραδείγματα για επιλογές που μπορούν να στηρίξουν το όραμα ενός άλλου κόσμου. Η οικοδόμηση ενός αποκεντρωμένου συστήματος παγκόσμιας ασφάλειας με βάση την αντίληψη της κοινής ασφάλειας, που έχει πολιτική, οικονομική, οικολογική και ανθρώπινη διάσταση, αποτελεί σημαντική προτεραιότητα. Η ισότιμη διεθνής συνεργασία, ο πυρηνικός και συμβατικός αφοπλισμός, η γεφύρωση του εκρηκτικού χάσματος Βορρά-Νότου, η απελευθέρωση πόρων για την κοινωνική ανάπτυξη, η απαλλαγή των ελάχιστα αναπτυγμένων χωρών από το βραχνά του εξωτερικού χρέους, η εξάλειψη της φτώχειας, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποτελούν συστατικά του ίδιου αγώνα.