Στις νέες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο από την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών, και από την θεοποίηση των επιδιώξεών τους για μεγαλύτερα κέρδη, και για επέκτασή τους σε νέες αγορές, που γίνεται προσπάθεια να αποτυπωθούν και με την υπογραφή “πολυμερούς συμφωνίας για τις επενδύσεις”, η οποία φιλοδοξούν να αποτελέσει το “παγκόσμιο σύνταγμα των πολυεθνικών”, γίνεται όλο και περισσότερο αναγκαία η κοινή δράση των συνδικάτων των εργαζομένων , των άλλων κοινωνικών κινημάτων και των προοδευτικών δυνάμεων του πλανήτη μας μέσα αλλά και έξω από τους Διεθνείς Οργανισμούς για την αμφισβήτηση αυτής της “νέας τάξης πραγμάτων” και για την επιβολή πολιτικών, δημοκρατικών και κοινωνικών ελέγχων στην πορεία και στο περιεχόμενο του συνόλου των διεθνών σχέσεων και των οικονομικών και εμπορικών ανταλλαγών.

Πρέπει ακόμα να τεθούν πιο επίμονα τα αιτήματα για ειδική φορολογία στην κερδοσκοπική κίνηση κεφαλαίων και για την θέσπιση “κοινωνικής ρήτρας” στο παγκόσμιο εμπόριο.

Στην Ευρώπη η συνθήκη του Αμστερνταμ, παρά τη διευρυνόμενη απαίτηση για αλλαγή πορείας και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στη συνθήκη του Μάαστριχ, εντάσσεται στα πλαίσια των ίδιων κατευθύνσεων μονεταριστικής λογικής . Η ΟΝΕ προωθείται απαρέγκλιτα ενισχυμένη επιπρόσθετα με το σύμφωνο σταθερότητας και την θεσμοποίηση των πολλών ταχυτήτων, ενώ η κοινωνική συνοχή και η πραγματική σύγκλιση δεν είναι στις προτεραιότητές της. Η εισαγωγή του ΕΥΡΩ επιχειρείται να παρουσιαστεί από τις κυρίαρχες δυνάμεις ως ένα νέο όραμα, πίσω όμως από το οποίο προσπαθούν επιμελώς να κρύψουν τις μεγάλες κοινωνικές και εθνικές ανισότητες που προκαλεί ο συγκεκριμένος δρόμος Ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Το συμβούλιο κορυφής για την απασχόληση στο Λουξεμβούργο, παρά το γεγονός ότι για πρώτη φορά έθεσε με τόση μεγάλη έμφαση το θέμα της ανεργίας, δυστυχώς απέτυχε να πάρει ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπισή της. Επί πλέον είναι πιο εμφανής πλέον ο προσανατολισμός να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας με το μοίρασμα των θέσεων εργασίας, με την μεγαλύτερη ευελιξία της αγοράς εργασίας, την διεύρυνση της φτώχειας και των ανισοτήτων και την αποδυνάμωση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας. Ο προσανατολισμός για την “Αμερικανοποίηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου” είναι πια πολύ ισχυρός και το μείγμα πολιτικής στην αγορά εργασίας πιο κοντά στις νεοφιλελεύθερες απόψεις.

Τα κρίσιμα ζητήματα που έθεσε το σ.κ, που έχουν σχέση με την συγκεκριμενοποίηση ποσοτικών στόχων, την εφαρμογή πολιτικής ενίσχυσης της απασχόλησης μέσω της δραστικής μείωσης του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών και της εξεύρεσης νέων πόρων σε κοινοτικό επίπεδο, αγνοήθηκαν από τους ισχυρούς της Ευρώπης.

Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, που αποφασίστηκε ποιες χώρες θα συμμετέχουν από την αρχή στο ΕΥΡΩ διαμορφώθηκε μία νέα δύσκολη πραγματικότητα για τους εργαζόμενους της Ευρώπης. Ιδιαίτερα για τη χώρα μας οι δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση για ακόμα πιο σφικτή πολιτική λιτότητας και για πιο γενικευμένη πολιτική ιδιωτικοποιήσεων για τα δύο επόμενα χρόνια, ως προϋπόθεση για την συμμετοχή της δραχμής στην ΟΝΕ με δύο χρόνια καθυστέρηση, θα έχουν σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους.

Το ευρωπαϊκό συνδικαλιστικό και μαζικό κίνημα είχε μια αξιόλογη όσο και αντιφατική δραστηριότητα. Ένα νέο χαρακτηριστικό στοιχείο είναι, ότι δυνάμωσε το “κίνημα των κάτω” και “των χωρίς” με τις ευρωδιαδηλώσεις, που κορυφώθηκαν κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής στο Αμστερνταμ και αποτέλεσαν σημαντική παρακαταθήκη για το ευρωπαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα, και ενισχύθηκε ο κριτικός λόγος προς τον τρόπο οικοδόμησης της Ευρώπης αλλά και τα εθνικά κινήματα εργαζομένων και ανέργων.

Η Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, (CES) υποχρεώθηκε και πραγματοποίησε μια πετυχημένη ευρωπαϊκή κινητοποίηση στο Λουξεμβούργο με κεντρικό αίτημα το 35ωρο. ‘Όμως η συμβιβαστική στάση και η λογική των επί μέρους διορθωτικών κινήσεων χωρίς να αμφισβητείται το μείζον, που είναι ο χαρακτήρας της ευρωπαϊκής οικοδόμησης, συνεχίστηκε από την CES.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η προσπάθεια πρέπει να είναι διπλής κατεύθυνσης. Από την μια πλευρά να παρεμβαίνουμε μέσα από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, επιχειρώντας να ενισχύσουμε τον κριτικό της λόγο και τα διεκδικητικά της χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα να συμβάλλουμε στην αύξηση του ειδικού βάρους της κοινωνικής αντίδρασης μέσα από συνδικάτα, επιτροπές και κινήματα για μια άλλη Ευρώπη των εργαζομένων και των ανέργων και μέσα από άλλες διμερείς ή πολυμερείς πρωτοβουλίες.

Ο ΣΥΝ θα πρέπει να προωθήσει επίσης τον συντονισμό των τμημάτων εργατικής και κοινωνικής πολιτικής των δυνάμεων της Αριστεράς που συμμετέχουν στο φόρουμ της Νέας Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Επίσης θα πρέπει να ενισχύσει ουσιαστικά το δίκτυο των Ευρωπορειών και της επιτροπής για μία άλλη Ευρώπη καθώς και την επιτροπή που συγκροτήθηκε για την προώθηση του Δημοψηφίσματος για τη συνθήκη του Αμστερνταμ στη χώρα μας.

Αγωνιζόμαστε για την Ευρώπη των εργαζομένων και όχι των πολυεθνικών. Συνεχίζουμε τον αγώνα για την μη επικύρωση των συνθηκών του Αμστερνταμ - Λουξεμβούργου και για ριζοσπαστική αναθεώρησή τους. Ταυτόχρονα δυναμώνουμε την πάλη μας για το 35ωρο, για την αντιμετώπιση της ανεργίας ,για την καλύτερη αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων, για την κοινωνική συνοχή και για την αποτροπή κάθε αρνητικής συνέπειας που χειροτερεύει την θέση των εργαζομένων. Διεκδικούμε την διεξαγωγή Δημοψηφίσματος στη χώρα μας για την συνθήκη του Αμστερνταμ.

Αρχή της σελίδας

Επιστροφή στις ΘΕΣΕΙΣ για την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ