PC World Komputer 1996 May/PCW596.iso/polskie/eduk/genfast/genfast.lzh/DEMO_02.PAK/NOTRAN.DA_

INI File | 1996-02-08 | 6KB | 161 lines

[1!]
@ShowScreen;
@ClrScr;
@Reset;
@SetPosition(40,15);
            ~Zasada pracy stopnia komplementarnego.~

@Picture('3_1.CGV');
@SetPosition(40,240);
Beztransformatorowe wzmacniacze mocy z komplementarnym stopniem
wyj₧ciowym så ukÆadami przeciwsobnymi wykorzystujåcymi tranzystory o
odmiennym typie przewodnictwa, ale o zbliºonych parametrach - tzw.
komplementarne.  Najprostszy przypadek takiego wzmacniacza
przedstawiony zostaÆ na rysunku powyºej.
@CheckEvents;

[2]
@Clear(10,240,630,450);
@SetPosition(40,240);
Sprzæºenie obciåºenia Rl z wyj₧ciem wzmacniacza moºe byì bezpo₧rednie
(ukÆad a) lub przez pojemno₧ì (ukÆad b). Zaletå tego drugiego rozwiåzania
jest moºliwo₧ì zasilania wzmacniacza z jednego ªródÆa napiæcia.

W obu przypadkach tranzystory pracujå w konfiguracji OC, czyli dla
dodatniej poÆówki napiæcia sterujåcego przewodzi tranzystor T1,
natomiast dla ujemnej poÆówki napiæcia sterujåcego przewodzi
tranzystor T2; w ten sposób zrealizowane zostaÆo odwracanie fazy oraz
praca przeciwsobna tranzystorów.  Jakkolwiek teoretycznie tranzystory
mogå pracowaì zarówno w konfiguracji OC jak i OE (uziemiony punkt A),
to jednak najczæ₧ciej stosowany jest przypadek pierwszy, tzn.
tranzystory pracujå jako wtórniki emiterowe.
@CheckEvents;

[3]
@Clear(10,240,630,450);
@SetPosition(40,240);
Cechå charakterystycznå wtórników emiterowych jest wzmocnienie
napieciowe mniejsze od jedno₧ci, wzmocnienie staÆoprådowe równe
1+h21E oraz maÆa impedancja wyj₧ciowa, a duºa wej₧ciowa.  MaÆa
impedancja wyj₧ciowa wtórnika emiterowego jest wielkå zaletå tego
ukÆadu, gdyº pozwala bezpo₧rednio przyÆåczaì obciåºenia rzædu
pojedyñczych omów.  Poniewaº jednak wzmocnienie napiæciowe jest
mniejsze od jedno₧ci, w praktyce stosowany jest dodatkowy wzmacniacz
sterujåcy stopieñ wyj₧ciowy.
@CheckEvents;

[4!]
@ClrScr;
@Reset;
@SetPosition(40,15);
Schemat blokowy wzmacniacza mocy przedstawiono na rysunku poniºej.
UkÆad skÆada siæ z kaskadowo poÆaczonych dwóch czæ₧ci - wzmacniacza
napiæciowego i wzmacniacza prådowego.  Wzmacniacz napiæciowy moºna
funkcjonalnie podzieliì jeszcze na dwie czæ₧ci - stopieñ napiæciowy i
stopieñ sterujåcy.

@Picture('3_2.CGV');
@CheckEvents;

[5!]
@ClrScr;
@Reset;
@SetPosition(40,15);
@Picture('3_2.CGV');
@SetPosition(40,240);
CaÆo₧ì ukÆadu objæta jest pætlå ujemnego sprzæºenia zwrotnego,
stabilizujåcego punkty pracy oraz linearyzujåcego charakterystykæ
przej₧ciowå wzmacniacza, którå wyznacza zaleºno₧ì amplitudy napiæcia
wyj₧ciowego od napiæcia wej₧ciowego.

W najprostszym przypadku funkcjæ caÆego wzmacniacza napiæciowego
peÆni stopieñ sterujåcy.
@CheckEvents;

[6!]
@ClrScr;
@Reset;
@SetPosition(40,15);
PrzykÆad tego typu ukÆadu przedstawiony zostaÆ poniºej. UkÆad ten
jest zbliºony do stosowanych w praktyce. Tranzystor T1 pracuje jako
wzmacniacz napiæciowy, natomiast para komplementarna jest
wzmacniaczem prådowym.

Element Th sÆuºy do wstæpnego spolaryzowania baz tranzystorów mocy
ustalajåc pråd spoczynkowy stopnia koñcowego, a je₧li ma ujemny
wspóÆczynnik termiczny, przyczynia siæ jednocze₧nie do jego
stabilizacji.

@SetPosition(150,160);
@Picture('3_3.CGV');
@CheckEvents;

[7!]
@ClrScr;
@Reset;
@SetPosition(150,15);
@Picture('3_3.CGV');
@SetPosition(40,270);
Statyczne punkty pracy caÆego ukÆadu stabilizowane så za pomocå
ujemnego sprzæºenia zwrotnego podanego z wyj₧cia ukÆadu na bazæ
tranzystora T1 przez rezystor R2.
@CheckEvents;

[8!]
@ClrScr;
@Reset;
@SetPosition(40,15);

Wybór punktu pracy tranzystorów wyj₧ciowych wiåºe siæ jednocze₧nie z
zakwalifikowaniem ukÆadu do pracy w jednej z trzech klas: A, B lub C.


Praca elementu ~w klasie A~ zapewnia maÆe znieksztaÆcenia nieliniowe
sygnaÆu wyj₧ciowego, ale sprawno₧ì wzmacniacza jest niewielka -
teoretycznie wynosi ona 50%, a praktycznie znacznie mniej.


Praca w ~klasie B~ zapewnia wiækszå sprawno₧ì, wynoszåcå teoretycznie
78,5%, ale równocze₧nie - ze wzglædu na nieliniowå charakterystykæ
wej₧ciowå - wystæpujå znieksztaÆcenia tzw. skro₧ne.


~Klasa AB~ jest kompromisem miædzy obydwiema klasami, zapewniajåc
50-70% przy zmniejszeniu do minimum znieksztaÆceñ skro₧nych przez
wstæpne spolaryzowanie baz tranzystorów mocy.
@CheckEvents;

[9!]
@ClrScr;
@Reset;
@SetPosition(40,15);
@Picture('3_5.CGV');
@SetPosition(40,240);
DziaÆanie ukÆadu przedstawionego powyºej jest nastæpujåce: dla
ujemnej poÆówki napiæcia sterujåcego Us potencjaÆ w punkcie B ro₧nie,
co powoduje wysterowanie tranzystora T2 i Æadowanie kondensatora Cs.
Kondensator Cs, sprzægajåcy wej₧cie wzmacniacza z obciåºeniem Rl,
Æaduje siæ w obwodzie: dodatnia elektroda ªródÆa zasilania Ec,
tranzystor T2, kondensator Cs, rezystancja obciåºenia Rl, masa.
@CheckEvents;

[10]
@Clear(40,240,630,450);
@SetPosition(40,240);
Obwód Æadowania kondensatora wyj₧ciowego wywoÆuje dodatni skok
napiæcia na rezystancji obciåºenia.  Maksymalna amplituda tego
napiæcia wyståpi, gdy tranzystor sterujåcy T1 bædzie zatkany, a przez
rezystancjæ Rc pÆynåì bædzie jedynie pråd bazy tranzystora T2.
@CheckEvents;

[11]
@Clear(40,240,630,450);
@SetPosition(40,240);
Dla dodatniej poÆówki napiæcia sterujacego kondensator wyj₧ciowy
rozÆadowuje siæ przez tranzystor T3 oraz rezystancjæ obciåºenia Rl.


Przy maksymalnym wysterowaniu tranzystor T1 bædzie nasycony, a jego
pråd kolektora zawieraì bædzie dwa skÆadniki - pråd pÆynåcy przez
rezystancjæ Rc oraz pråd bazy tranzystora T3.
@CheckEvents;