Atapi: AT Attachment Packet Interface jest częścią Enhance- IDE. To złącze obsługuje nie tylko dyski, ale również napędy CD-ROM i streamery. CRC: Cyclic Redundancy Check jest kontrolną sumą, która jest zapisywana na nośniku tuż przed właściwą informacją. W procesie tym wartość zapamiętywanej danej, dzielona jest przez pewną dobrze określoną liczbę. Otrzymana w ten sposób reszta z dzielenia, nazywana również CCITT (Comitee Consultativ International de Telegraphique et Telephonique - komitet ten opracował postępowanie), zachowywana jest jako suma kontrolna CRC. W świecie komputerów rozróżnia się 16- bitowy CRC-CCITT oraz, dla specjalnych zastosowań, 32-bitowy CRC-CCITT. Różnice wynikają z dzielnika. Przepustowość: Jest to prawnie uregulowana wersja prędkości transmisji. Zgrubnie można ją policzyć w następujący sposób: jednostka transferu / osiem * Interleave (zwykle jeden) - - 10 procent. Uwzględnia to mniej więcej pozycjonowanie głowicy, przerwy w czytaniu i tym podobne opóźnienia. DMA: Direct Memmory Access łączy kartę wsuwaną bezpośrednio z pamięcią operacyjną. CPU nie jest przy tym blokowane, jak w przypadku PIO (patrz dalej). Pod DOS-em trudno zauważyć różnicę pomiędzy DMA i PIO. Pod Windows bezpośredni dostęp do pamięci znacznie zwiększa szybkość działania systemu. ECC: Error Correction Code, to bity zabezpieczające, które są zapisywane zaraz za właściwą informacją. Obliczane są za pomocą specjalnego algorytmu i pomagają rozpoznać błąd i częściowo usunąć go. Interleave: Z jego pomocą próbuje się zredukować czas oczekiwania dla dysków z małymi buforami. Stare modele potrafią przechować w buforze zaledwie jeden sektor. Żeby odczytać następny, dysk musi przeczekać jeden kompletny obrót, aż bufor będzie pusty i żądany sektor znajdzie się w zasięgu głowicy. Dlatego też w starych modelach, logicznie następny sektor nie znajdował się zaraz za poprzedzającym, ale jeden lub więcej sektorów dalej. W przypadku współczesnych dysków IDE, technika ta nie odgrywa już tak znaczącej roli. Szczególnie szybkie dyski SCSI stosują ten trik do dzisiaj, żeby zmniejszyć czas oczekiwania. Ograniczenia kontrolera sprawiły, że bez zastosowania przeplotu nie można było zwiększyć wydajności. Pojemność: Dostrzec można różnicę pomiędzy pojemnością dysku sformatowanego i niesformatowanego. W drugim przypadku można ją obliczyć następująco: (liczba bitów na ścieżkę) * liczba cylindrów * liczba głowic Wzór ten dotyczy dysku przez formatowaniem, kiedy nie ma znaczenia format sektora. Pod pojęciem dysku sformatowanego rozumiemy standard MS-DOS. Rozmiar sektora wynosi w tym przypadku 512 bajtów. Inne systemy zmieniają wielkość sektora w zależności od potrzeb związanych z zapamiętywanymi danymi. Pojemność oblicza się wtedy w następujący sposób: rozmiar sektora * (liczba sektorów na ścieżkę) * liczba ścieżek * liczba głowic LBA: W trybie LBA nie jest podawany fizyczny adres (głowica, cylinder i numer sektora), tylko tak zwany Logical Block adress. W tym przypadku dysk samodzielnie wyznacza uszeregowanie sektorów, a kontroler nie musi znać fizycznej budowy dysku. MFM: Modified Frequesy Modulation jest techniką zapisu stosowaną jeszcze dla dyskietek, a którą posługiwał się standard ST506. Zastąpiło ją później RRL dając większe wartości pojemności i prędkości transferu. PIO: W przypadku Programmable I/O, nazywanej też trybem PIO, chodzi o metodę bezpośredniej wymiany danych przez rejestry lub adresy portów. W technice tej, za każdym razem przesyła się tylko jedno słowo (16 bitów), co prowadzi częściowo do znacznych opóźnień. Pod ATA istnieje tryb POI 0 i 1, Enhanced-IDE zawiera tryb 3 i 4. Jak dotąd trwają prace nad specyfikacjami dla trybu 5. Poszczególne metody różnią się między sobą przede wszystkim, długością trwania cyklu. Dla PIO-mode 1 wynosi ona 600 nanosekund, dla czwórki jedynie 120 nanosekund, natomiast trójka ma 180. RLL: Jest to skrót od Run Lenght Limited. Chodzi tu o drugą po MFM technikę zapisu dla dysków ST506. Umożliwia ona większą gęstość zapisu niż MFM. Sektor: Sektor reprezentuje najmniejszą jednostkę pojemności, która może być odczytana i zapisana. Prędkość transmisji: Definiuje największą prędkość przesyłania danych jaka jest możliwa na danym napędzie. Jest iloczynem ilości bitów na obrót i obrotów na sekundę, i podaje się ją w MB na sekundę. Prędkość transmisji nie mówi jednak o rzeczywistej przepustowości.