W zależności od pojemności i  rozmiarów obudowy, twardy dysk
składa się z jednego lub  większej ilości dysków. Nie są one
niczym  innym,  jak   aluminiowymi  lub  szklanymi  krążkami
(talerzami)  powleczonymi  substancją  magnetyczną. Znajdują
się na  specjalnym trzpieniu, który  umożliwia synchroniczny
obrót.  Nad  i  pod  każdym  krążkiem,  znajduje się głowica
zapisu/odczytu. Ramię, na którym  jest ona umieszczona, może
być, w zależności od modelu, ruchome lub umocowane na stałe.

Głównie  na  starych  dyskach  można  znaleźć rozwiązanie, w
którym  ramię  z  głowicami  zamontowane  jest  na  ruchomym
zawieszeniu.  Przy  ustawianiu  głowicy  poruszała  się cała
jednostka. Dyski  tego typu działały  wolno, ponieważ trzeba
było przemieszczać stosukowo dużą masę. Poza tym nie była to
zbyt dokładna technika.

Nowe dyski działają inaczej.  Jednostka wyposażona w głowice
znajduje się  na zamocowanej na stałe  osi, która kontroluje
pozycję ruchomych głowic.

Dyski  obracają  się  z  prędkością  3400  do  5400 obr/min.
Głowica  unosi  się  nad  powierzchnią  dysków  na wysokości
trzech tysięcznych milimetra.  Ruch obrotowy dysków wywołuje
efekt  unoszenia,  który   dodatkowo  zapobiega  porysowaniu
powierzchni dysku przez głowicę.

W jaki  sposób informacje  zapamiętywane są  na magnetycznym
nośniku? Powierzchnia dysku podzielona jest na współśrodkowe
okręgi  (ścieżki),  które  składają  się z namagnetyzowanych
kawałków, nazywanych  żargonowo domenami. Każda  domena jest
swego rodzaju magnesem. Głowica natomiast ma na swoim ostrzu
malutki elektromagnesik. Przy jego pomocy polaryzuje domeny,
przy  czym   kierunek  namagnesowania  nośnika,   zależy  od
kierunku  prądu  płynącego  przez  uzwojenie  głowicy. W ten
sposób powstaje długi łańcuszek zmieniającego się strumienia
magnetycznego,   który  tworzy   wzór  reprezentujący  daną.
Podczas odczytu,  zamieniany jest na  impulsy prądu, a  te z
kolei na właściwą informację.