Szczecin

Historia

Miasto malowniczo położone w rozwidleniu Odry, od wieków był przedmiotem zainteresowania europejskich narodów. Słowiański gród plemienny istniał tu już w VIII w. Pierwsze pisane wzmianki o mieście pochodzą z roku 992 r. z regestu papieża Jana XV Dagome index. Dokument wspomina o istnieniu nad Odrą rzecznego państwa-miasta Schinesghe. Miasto pod nazwą Sasin lub Sadzin można też odnaleźć w zapiskach kupca i podróżnika Ibrahima ibn Jakuba. Znamiennym wydarzeniem w dziejach Szczecina było przybycie tu misji chrystianizacyjnej biskupa Ottona w 1124 r. Książe Barnim I w 1243 r. nadał grodowi prawa miejskie magdeburskie. Pod koniec XIII w. Szczecin stał się na cztery wieki siedzibą książąt pomorskich z rodu Gryfitów. Miasto zostało też wtedy członkiem Hanzy. W 1478 r. władającemu grodem księciu Bogusławowi X udało się zjednoczyć całe Pomorze Zachodnie. Dzięki małżeństwu z Anną Jagiellonką ziemie te znalazły się pod wpływami Polski.
Panowanie książąt pomorskich skończyło się w 1637 r., kiedy bezpotomnie umarł Bogusław XIV. 11 lat później miasto dostało się pod władzę szwedzką, a od 1720 r. pod pruską. W latach 1806 - 1813 podczas wojen napoleońskich pomorski gród zajmowali Francuzi. XIX w. to rozwój Szczecina jako ośrodka handlu, żeglugi, przemysłu. Wzrosło wtedy też znaczenie portu handlowego. Strategicznie położone miasto aż do 1872 r było fortecą, co znacznie ograniczało jego możliwości rozwoju. Kiedy już potężne fortyfikacje zostały rozebrane, rozpoczęła się przebudowa miasta pod kierownictwem nadburmistrza Hermana Hakena. Wtedy to powstały utrzymane w stylu neoklasycznym, secesyjnym i eklektycznym główne zespoły budowli, przestronne place i rozległe aleje, które do dziś są ozdobą grodu Gryfa. Podczas II wojny światowej miasto ucierpiało w wyniku alianckich nalotów w sierpniu 1944 r.

Demografia

Według stanu na 31.12.1997 r. ludność Szczecina liczyła 418.985 osób, co stanowiło 42,1% mieszkańców całego województwa. Przyrost liczby ludności Szczecina do końca 1994 roku charakteryzowała tendencja wzrostowa, natomiast w latach 1994 -1997 nastąpił nieznaczny spadek liczby mieszkańców o niecały 1 tys. osób. Następuje również ciągły spadek liczby ludności w wieku produkcyjnym, a wzrost - w wieku poprodukcyjnym. Wynika to przede wszystkim ze znacznego zahamowania tempa wzrostu liczby urodzeń.

Do końca roku 1994 wzrost liczby mieszkańców Szczecina był wynikiem dodatniego przyrostu naturalnego i dodatniego salda migracji. W roku 1995 w Szczecinie wystąpiło zmniejszenie liczby mieszkańców o 325 osób, zaś według stanu na 31.12.1996 r. liczba ludności w Szczecinie w porównaniu z rokiem 1994 (stan na 31 grudnia) zmniejszyła się o ponad 800 osób, co oznacza, że w tym okresie wystąpił w mieście ujemny przyrost naturalny (liczba zgonów przewyższyła liczbę urodzeń) oraz ujemne saldo migracji. Rok 1997 był kolejnym rokiem spadkowego trendu wskaźnika wzrostu. Można więc mówić o pojawieniu się sytuacji zwanej "szokiem demograficznym" (przyrost naturalny nie przekroczył 0,1%), charakteryzującej aktualnie nie tylko całą Polskę, ale i wszystkie kraje Europy Środkowowschodniej.

Najliczniej zamieszkałymi dzielnicami Szczecina są Śródmieście i Zachód, z tego najwięcej mieszkańców występuje na osiedlach: Centrum, Niebuszewo-Bolinko, Turzyn, Pomorzany i Pogodno.
Średni wskaźnik gęstości zaludnienia dla całego miasta jest od kilku lat ustabilizowany i wynosi wg stanu na dzień 31.12.1996 - 1 391 osoby na 1 km2.