Szczecin
Historia
Miasto malowniczo położone w rozwidleniu Odry, od wieków był
przedmiotem zainteresowania europejskich narodów. Słowiański gród plemienny istniał
tu już w VIII w. Pierwsze pisane wzmianki o mieście pochodzą z roku 992 r. z regestu
papieża Jana XV Dagome index. Dokument wspomina o istnieniu nad Odrą rzecznego
państwa-miasta Schinesghe. Miasto pod nazwą Sasin lub Sadzin można też odnaleźć w
zapiskach kupca i podróżnika Ibrahima ibn Jakuba. Znamiennym wydarzeniem w dziejach
Szczecina było przybycie tu misji chrystianizacyjnej biskupa Ottona w 1124 r. Książe
Barnim I w 1243 r. nadał grodowi prawa miejskie magdeburskie. Pod koniec XIII w. Szczecin
stał się na cztery wieki siedzibą książąt pomorskich z rodu Gryfitów. Miasto
zostało też wtedy członkiem Hanzy. W 1478 r. władającemu grodem księciu Bogusławowi
X udało się zjednoczyć całe Pomorze Zachodnie. Dzięki małżeństwu z Anną
Jagiellonką ziemie te znalazły się pod wpływami Polski.
Panowanie książąt pomorskich skończyło się w 1637 r., kiedy bezpotomnie umarł
Bogusław XIV. 11 lat później miasto dostało się pod władzę szwedzką, a od 1720 r.
pod pruską. W latach 1806 - 1813 podczas wojen napoleońskich pomorski gród zajmowali
Francuzi. XIX w. to rozwój Szczecina jako ośrodka handlu, żeglugi, przemysłu. Wzrosło
wtedy też znaczenie portu handlowego. Strategicznie położone miasto aż do 1872 r było
fortecą, co znacznie ograniczało jego możliwości rozwoju. Kiedy już potężne
fortyfikacje zostały rozebrane, rozpoczęła się przebudowa miasta pod kierownictwem
nadburmistrza Hermana Hakena. Wtedy to powstały utrzymane w stylu neoklasycznym,
secesyjnym i eklektycznym główne zespoły budowli, przestronne place i rozległe aleje,
które do dziś są ozdobą grodu Gryfa. Podczas II wojny światowej miasto ucierpiało w
wyniku alianckich nalotów w sierpniu 1944 r.
Demografia
Według stanu na 31.12.1997 r. ludność Szczecina liczyła 418.985 osób, co stanowiło
42,1% mieszkańców całego województwa. Przyrost liczby ludności Szczecina do końca
1994 roku charakteryzowała tendencja wzrostowa, natomiast w latach 1994 -1997 nastąpił
nieznaczny spadek liczby mieszkańców o niecały 1 tys. osób. Następuje również
ciągły spadek liczby ludności w wieku produkcyjnym, a wzrost - w wieku poprodukcyjnym.
Wynika to przede wszystkim ze znacznego zahamowania tempa wzrostu liczby urodzeń.
Do końca roku 1994 wzrost liczby mieszkańców Szczecina był
wynikiem dodatniego przyrostu naturalnego i dodatniego salda migracji. W roku 1995 w
Szczecinie wystąpiło zmniejszenie liczby mieszkańców o 325 osób, zaś według stanu
na 31.12.1996 r. liczba ludności w Szczecinie w porównaniu z rokiem 1994 (stan na 31
grudnia) zmniejszyła się o ponad 800 osób, co oznacza, że w tym okresie wystąpił w
mieście ujemny przyrost naturalny (liczba zgonów przewyższyła liczbę urodzeń) oraz
ujemne saldo migracji. Rok 1997 był kolejnym rokiem spadkowego trendu wskaźnika wzrostu.
Można więc mówić o pojawieniu się sytuacji zwanej "szokiem demograficznym"
(przyrost naturalny nie przekroczył 0,1%), charakteryzującej aktualnie nie tylko całą
Polskę, ale i wszystkie kraje Europy Środkowowschodniej.
Najliczniej zamieszkałymi dzielnicami Szczecina są Śródmieście i Zachód, z tego
najwięcej mieszkańców występuje na osiedlach: Centrum, Niebuszewo-Bolinko, Turzyn,
Pomorzany i Pogodno.
Średni wskaźnik gęstości zaludnienia dla całego miasta jest od kilku lat
ustabilizowany i wynosi wg stanu na dzień 31.12.1996 - 1 391 osoby na 1 km2.