Ομιλία του Προέδρου
του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου
Νίκου Α. Κωνσταντόπουλου
στη συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως στη Βουλή για

ΤΟ ΝΕΟ ΔΟΓΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

στις 3 Μαϊου 1999

Ο κ. Πρωθυπουργός απόψε αντί να ενημερώσει τη Βουλή για τις σοβαρές εξελίξεις τόσο στο Γιουγκοσλαβικό όσο και στο ΝΑΤΟ προτίμησε να ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία ακυρώνοντας ουσιαστικά τη σημασία αυτής της συζήτησης.
Πρέπει όμως να πω στον κ. Πρωθυπουργό ότι και ως έναρξη προεκλογικής εκστρατείας η ομιλία του δεν ήταν πειστική.
Ο ελληνικός λαός βλέπει καθημερινά εφιαλτικές εικόνες από τους βομβαρδισμούς που συνεχίζονται και με τη δική του ψήφο και δεν πρόκειται να πιστέψει τις μαγικές εικόνες που ο κ. Πρωθυπουργός κατασκευάζει χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.

Είναι η δεύτερη μετά τον πόλεμο ομιλία του κ. Σημίτη στη Βουλή και η λέξη βομβαρδισμοί δεν ακούστηκε. Κι ας σκοτώνονται κάθε μέρα άμαχοι, ας καταστρέφονται σπίτια, γέφυρες, εργοστάσια, μια ολόκληρη χώρα.
Κι επίσης ο κ. Σημίτης διαβεβαίωσε την ελληνική βουλή ότι τίποτα δεν άλλαξε στο καταστατικό του ΝΑΤΟ. Ολόκληρος ο κόσμος όμως, ο παγκόσμιος τύπος, σχολίασε την τεράστια αλλαγή που συνιστά η νέα διακήρυξη του ΝΑΤΟ. Τη διακήρυξη που ούτε λίγο ούτε πολύ προβλέπει επιθετική δράση του ΝΑΤΟ σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη αποφασίσει η ηγεσία του χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ.
Δεν νομίζω ότι τιμά ούτε τον ίδιο τον πρωθυπουργό ούτε τη Βουλή, ούτε τον ελληνικό λαό μια τέτοια στάση.
Ούτε βεβαίως μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι εκτός κειμένου ο κ. Πρωθυπουργός ομολόγησε αυτό το οποίο διέψευδε επί μέρες ο ίδιος και η κυβέρνηση. Ότι μας ζητήθηκαν δεσμεύσεις για την προετοιμασία της χερσαίας επέμβασης.
Και όχι μόνο μας ζητήθηκαν, αλλά όπως πολύ καλά γνωρίζει η Β.Ελλάδα, δόθηκαν ήδη σε σημαντικό βαθμό.
Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο σε αυτόν τον τόνο γιατί πραγματικά οι στιγμές είναι δύσκολες και ο καθένας είναι υπεύθυνος απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, απέναντι στον λαό και απέναντι στην ιστορία.
Θα ‘θελα όμως να πω μια τελευταία φράση.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Ο ελληνικός λαός και τα κόμματα έχουν μεγαλύτερη ευθύνη απ’ όση μπορείτε να φανταστείτε.
Πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν που το κόμμα σας ως αντιπολίτευση έδειξε πάρα πολλές στιγμές.
Τη δύσκολη θέση στην οποία βρεθήκατε την κατανοούν όλοι.
Δεν χρειάζονται οι μαγικές εικόνες ούτε η απόκρυψη της αλήθειας.
Υπάρχουν απόψεις, ιδέες, προτάσεις που αν είχατε τη δύναμη να τις ακούσετε και να τις υλοποιήσετε θα κέρδιζε η χώρα.
Στις κρίσιμες ώρες οι πραγματικοί ηγέτες ξεχνούν και τους εγωισμούς και τα κομματικά συμφέροντα.
Σκέφτονται και αποφασίζουν με όρους έθνους, χώρας, λαού.
Μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας και αξιοποιούν την κριτική.
Δέχονται τη βοήθεια και δεν θέλουν πάσει θυσία να δικαιολογήσουν τις επιλογές και τις αποφάσεις τους.

Χθες στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, με την ευθύνη και την εσωτερικότητα που διακρίνει το λόγο του γράφει:
"Διαβάζοντας τη δισέλιδη διακήρυξη διερωτώμαι τι σημαίνουν οι λέξεις πως όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ θα συμβάλουμε σε ένα μέλλον όπου "ο πόλεμος θα είναι αδιανόητος" ότι κεντρικός μας στόχος θα είναι η συλλογική άμυνα και η σταθερή αντιμετώπιση εκείνων που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιδίδονται σε πόλεμο και κατάκτηση εδαφών. Ενθαρρυντικά όλα αυτά, μόνο που λεγόμενα τούτη τη στιγμή θυμίζουν το Οργουελικό "1984" όπου η εξουσία έχει επιβάλει τη γλώσσα Νιούσπικ, στην οποία "πόλεμος" σημαίνει "ειρήνη" και "ειρήνη" σημαίνει "πόλεμος".
Ο Οργουελικός κόσμος δεν είναι στη μυθιστορηματική φαντασία.
Βγάζει προκλητικά τη γλώσσα του μέσα απ' την πραγματικότητα, που επιβάλλουν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, και χλευάζει όλες τις αξίες που έθρεψαν τον κόσμο, που ενέπνευσαν αγώνες και φτιάξανε πολιτισμό.
Στη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία γίνεται πόλεμος. Άγριος κι αδυσώπητος πόλεμος. Τυχοδιωκτικός κι ακατανόητος πόλεμος. Και τον κάνει το ΝΑΤΟ.

Ο πόλεμος δεν είναι τηλεοπτικό παιχνίδι, ώστε να έχουν κάποιοι τον πειρασμό και την άνεση να συμπεριφέρονται ως θεατές ή σχολιαστές, χωμένοι στην πολυθρόνα τους, πίνοντας, τρώγοντας και χαχανίζοντας στις μεταξύ τους συναναστροφές. Ο πόλεμος είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Καταστρέφει τη ζωή, τη χώρα, τη φύση, τον πολιτισμό, τα μνημεία, τους πολίτες, τις υποδομές, τους λαούς.
Έχει δύναμη αποκάλυψης ο πόλεμος.
Τίποτε δεν είναι, τίποτε δεν μένει όπως πριν.

Όσοι ψάχνουν για κατά συνθήκη ψεύδη και άλλοθι σκοπιμότητας, για να δικαιολογήσουν ως αναπόφευκτη τη βαρβαρότητα του πολέμου, ".... τη ζωή τους εξευτελίζουν μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες...", όπως λέει κι ο Καβάφης.

Η νέα Γιουγκοσλαβική τραγωδία προσφέρεται για την εξαγωγή ορισμένων συμπερασμάτων.

1. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι δεν υπάρχουν στρατιωτικές λύσεις στα προβλήματα ασφάλειας. Οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν έλυσαν το πρόβλημα του Κοσσυφοπεδίου αλλά το επιδείνωσαν και το περιέπλεξαν από πολλές απόψεις.

2. Η ειρήνη και η ασφάλεια μπορεί να οικοδομηθεί μόνο στη βάση του απαραβίαστου των συνόρων και του σεβασμού των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων. Η πρόταση που έχουμε κάνει και παλαιότερα για μια Βαλκανική διάσκεψη "τύπου Ελσίνκι" γίνεται σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.

3. Η λεγόμενη "νέα τάξη πραγμάτων" υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ, που διακηρύχθηκε μετά τον πόλεμο του Κόλπου δεν είναι μια τάξη ειρήνης. Οι υποσχέσεις που δόθηκαν μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου για την αναβάθμιση του ΟΗΕ, τον σταδιακό αφοπλισμό, την ειρηνική επίλυση των προβλημάτων αποδεικνύονται κενό γράμμα...

Η "νέα τάξη πραγμάτων" είναι η "νέα διεθνής βαρβαρότητα". Η στρατιωτική επέμβαση "οπουδήποτε και οποτεδήποτε" θα αναδιανέμει γεωστρατηγικά συμφέροντα, θα μοιράζει ρόλους, θα ελέγχει ενεργειακά περάσματα κι αποθέματα, θα διασπά κράτη, θα διαμελίζει κοινωνίες, θα ανοίγει αγορές, θα μοιράζει όπλα, θα εξασφαλίζει διαθέσιμα πολιτικά στηρίγματα, υποταγμένους κι ανήμπορους πολιτικούς.

Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς δεν λύνει τα προβλήματα της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Η παγκοσμιοποίηση της ηγεμονικής υπερδύναμης των ΗΠΑ δεν λύνει τα προβλήματα της ειρήνης και της ασφάλειας. Η παγκοσμιοποίηση των δικτύων ενημέρωσης και τεχνολογίας, δεν λύνει τα προβλήματα της πολυπολιτισμικής, πολύμορφης και πλουραλιστικής ανθρωπότητας.
Γι΄ αυτό είναι αναγκαίο να αγωνιστούμε για να προκύψουν οι διευρυμένοι δημοκρατικοί θεσμοί παρέμβασης κι ελέγχου και ένα νέο σύστημα ασφάλειας και σταθερότητας στην Ευρώπη με συμμετοχή και της Ρωσίας, με αναβαθμισμένο τον ΟΗΕ, τη ΔΑΣΕ.

Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας δεν είναι μόνο ένα ακόμα ιστορικό τραύμα στον αιώνα που τελειώνει. Είναι η μήτρα που γεννάει εφιαλτικές προοπτικές για τις δεκαετίες που έρχονται.

Σε αυτόν τον πόλεμο βλέπει ο καθένας τα πολλά πρόσωπα της βαρβαρότητας, τις πολλές όψεις της πολιτικής απάτης και την πολλαπλή χρεοκοπία των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανύπαρκτες και χρεοκοπημένες πολιτικά γίνονται συνεργοί στο ιστορικό αυτό έγκλημα.

Μια Ευρώπη τόσο κυνική, τόσο κοντόφθαλμη πολιτικά, μια Ευρώπη τόσο ανίκανη δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που εμείς οραματιζόμαστε.

Λένε ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και των συμβιβασμών. Όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι όποιος μετατρέπει το εφικτό σε δόγμα και κάνει τους συμβιβασμούς κανόνα, παίρνει διαζύγιο από την Αριστερά και την πραγματική πολιτική.

Οι βομβαρδισμοί συνιστούν πολιτική βαρβαρότητα για την οποία οι ηγεσίες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. πρέπει να ντρέπονται. Ιδιαίτερα όσες κυβερνήσεις επικαλούνται προοδευτικές ιδιότητες και αγωνιστικούς τίτλους.

Η Ευρώπη του Διαφωτισμού, της Γαλλικής επανάστασης, της δημοκρατίας και του πλουραλισμού δεν έχει καμία σχέση με αυτήν την κτηνωδία.
Η δημοκρατική κατά το παρελθόν Ευρώπη πολέμησε με πάθος όλα τα αντίστοιχα φαινόμενα πολιτισμικής βαρβαρότητας και πολιτικού αμοραλισμού και τυχοδιωκτισμού.
Εγώ είμαι βέβαιος ότι θα το κάνει και πάλι με πείσμα των σημερινών θλιβερών κυβερνήσεων.
Γι΄ αυτό το σύνθημά μας είναι:
Ευρωπαίοι όλων των χωρών αντισταθείτε.

Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με τον πίνακα της Γκουέρνικα του Πικάσο πάνω από το κρεβάτι τους και το γραφείο τους.
Όλοι αυτοί έθρεψαν το φιλειρηνικό κίνημα και θα ξανασυναντηθούν στο πλατύ αντιπολεμικό κίνημα που γεννιέται.
Όλοι αυτοί θα τιμωρήσουν τις κυβερνήσεις που ασχολούνται με τις εξισώσεις του πολέμου.

To Kόσσοβο λειτουργεί ως πεδίο δοκιμής για μια πολιτική πατέντα επεμβάσεων που θα εξάγεται σε όλο το διεθνές πεδίο. Οι ΗΠΑ δια του ΝΑΤΟ επιδιώκουν "στρατηγικό και πολιτικό αναδασμό" σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η πολιτική του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ οδηγεί σε αδιέξοδα. Οι ΗΠΑ για να πετύχουν την συνενοχή και συμμετοχή στην εφαρμογή των σχεδίων τους, ασκούν εκβιαστικές πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση. Η ανθρωπότητα δεν πρέπει να οδηγείται δια της πολιτικής αδράνειας και των πολιτικών εκβιασμών των κυβερνήσεων στον εφιάλτη του παρατεταμένου πολέμου.

Η αντίθεση στους βομβαρδισμούς και τον πόλεμο δεν αποτελεί πρόσκαιρη συναισθηματική αντίδραση. Η αντίθεση στον πόλεμο σημαίνει αντίθεση στη νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ και επιδίωξη ενός νέου συστήματος ασφαλείας με την συμμετοχή και της Ρωσίας. Αυτός ο πόλεμος ξυπνά συνειδήσεις, φέρνει πιο κοντά δυνάμεις, των κοινωνικών κινημάτων και της οικολογίας, που αγωνίζεται για νέους θεσμούς δημοκρατικής κι ειρηνικής συνύπαρξης, πολιτικών εγγυήσεων ασφάλειας, σταθερότητας και προστασίας των ατομικών και μειονοτικών δικαιωμάτων.

Στις 10 Δεκ. 1997 με επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσα στον κ. Πρωθυπουργό ασκούσα έλεγχο γιατί δεν υπήρξε ενημέρωση της Βουλής και του Ελληνικού λαού για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ. Κι ο κ. Σημίτης απαντώντας είχε πει τα εξής:
"Ποιος είναι αυτός ο νέος ρόλος. Ο νέος ρόλος είναι (να αποτελεί το ΝΑΤΟ) ένα οργανισμό ασφάλειας για σχεδόν το σύνολο της Ευρώπης και του Ατλαντικού.
Ο νέος ρόλος είναι να ενεργοποιηθεί σε ανθρωπιστικές και ειρηνευτικές επιχειρήσεις.
Ο νέος ρόλος είναι να προβεί σε επιχειρήσεις ή σε συνεργασίες οι οποίες έχουν σκοπό, ανάπτυξη, έλεγχο εξοπλισμών, δημιουργία εμπιστοσύνης ανάμεσα στα μέλη και στα μη μέλη.
Ο νέος ρόλος είναι να δημιουργήσει ένα πλέγμα για όλες τις χώρες οι οποίες συμμετέχουν, το οποίο θα εξασφαλίζει σε αυτές τις χώρες την καλύτερη αμυντική τους προεργασία, την καλύτερη αμυντική τους προετοιμασία.
Αυτός ο νέος ρόλος συνεπάγεται μια διαφορετική δομή.
Η παλιά δομή ήταν μια δομή μάχης. Στη δομή μάχης πρέπει να ελέγχει ο καθένας κάποιο χώρο για να ανταποκριθεί σε μια επίθεση. Σήμερα αυτό δεν χρειάζεται. Χρειάζεται μια άλλη δομή πολύ πιο ευλύγιστη, μια δομή η οποία ανταποκρίνεται στις νέες ανάγκες."

Αυτά που συνταράσσουν και σπαράσσουν τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας είναι το σχόλιο της ζωής στις πολιτικές αφέλειες, είναι η σημείωση της ιστορίας σε όσους νομίζουν ότι με κούφια λόγια, μπορούν να την ξεγελάσουν και να ωραιοποιήσουν την πραγματικότητα.

Το ΝΑΤΟ δεν κάνει έναν ακόμα πόλεμο στον 20ο αιώνα. Κάνει τον πρώτο πόλεμο της παγκοσμιοποίησης.

Υπονομεύει τα θεμέλια των Βαλκανικών συνόρων με την πολεμική επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας αλλά και με την υιοθέτηση του αποσχιστικού ενόπλου κινήματος του λεγόμενου UCK.

Διατυπώνει έναντι μιας ανεξάρτητης χώρας, της Γιουγκοσλαβίας το φασιστικό τελεσίγραφο "υποκύπτεις ή συντρίβεσαι". Αδιαφορώντας για οποιοδήποτε τίμημα οδηγεί τους λαούς, την οικονομία και την χώρα της Γιουγκοσλαβίας, δεκαετίες πίσω, βομβαρδίζοντας το πρωταρχικό δικαίωμα στην ζωή και την ανάπτυξη, που αναγνωρίζεται στους ανθρώπους, τις κοινωνικές ομάδες, τις μειονότητες και τους λαούς.

Σε ότι αφορά την Ελλάδα θα μπορούσα να πω ότι αυτός ο πόλεμος λειτούργησε ως μια αξονική τομογραφία που αποκάλυψε μεγάλους υπαρκτούς κινδύνους για την Ελλάδα. Κινδύνους που συνδέονται με την εξέλιξη των γεω-στρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ και τις νέες ισορροπίες δυνάμεων που θα δημιουργηθούν στη Ν.Α. Ευρώπη και τα Βαλκάνια.

1. Το υπ΄αριθμ. ένα πρόβλημα για την Ελλάδα είναι η προοπτική της Ε.Ε. και οι πιθανότητες να αποκτήσει η Ε.Ε. κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας.

Η εκτίμηση μου είναι ότι ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία μείωσε δραματικά τις ήδη μικρές πιθανότητες μιας τέτοιας εξέλιξης.

Αφετηρία της θέσης που πήραν όλες οι ισχυρές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στο ζήτημα του παρόντος πολέμου θεωρώ ότι υπήρξε η επιδίωξη μεγιστοποίησης του ιδιαίτερου εθνικού ρόλου της κάθε ευρωπαϊκής χώρας ξεχωριστά.

Η έννοια του ευρωπαϊκού συμφέροντος έχει εξαφανιστεί από τα λεξιλόγια και από την σκέψη των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Κατά τη γνώμη μου ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία αποτελεί την αφετηρία ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών που θα καταστήσουν τις ΗΠΑ τον αδιαμφισβήτητο ρυθμιστή των ευρωπαϊκών σχέσεων.

Συμφέρον της Ελλάδας είναι η αντιστροφή της σημερινής εικόνας και η προώθηση της κοινής εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε.

2. Το δεύτερο κατά σειρά σημασίας πρόβλημα για την ελληνική εξωτερική πολιτική είναι η διατάραξη των Βαλκανικών ισορροπιών στο ευρύτερο πλαίσιο των νέων στρατηγικών διαμορφώσεων στην περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης και της κρίσιμης περιοχής της Μαύρης θάλασσας.

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία δείχνει μιαν αποκλίνουσα σχέση που έχουν τα ελληνικά στρατηγικά συμφέροντα στα Βαλκάνια με τα συμφέροντα των ΗΠΑ όπως τουλάχιστον αυτά ανιχνεύονται στις σημερινές επιλογές της κυβέρνησης Κλίντον.

Η αποδυνάμωση της Γιουγκοσλαβίας, η ενθάρρυνση του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού και η αποσταθεροποίηση της FYROM, λειτουργούν στρατηγικά σε βάρος της Ελλάδας και διαμορφώνουν ισορροπίες που μπορεί να απειλήσουν μελλοντικά όχι μόνο τον πολιτικό και οικονομικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια αλλά να απειλήσουν την ίδια τη σταθερότητα της χώρας.

Θεωρώ λοιπόν ότι η δεύτερη προτεραιότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής πρέπει να είναι η διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας στα Βαλκάνια που δεν θα αποτελεί μελλοντική απειλή για την Ελλάδα και που θα της επιτρέπει σημαντικό ρόλο στην περιοχή.

3. Το τρίτο πρόβλημα είναι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Εδώ οι θέσεις μας είναι γνωστές. Η Ελλάδα πρέπει να αποφύγει κάθε ενέργεια που μπορεί να συμβάλει σε δημιουργία κλίματος έντασης και ταυτόχρονα να επιδιώξει στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου μια συνολική ρύθμιση στις σχέσεις των δύο χωρών, χωρίς διαπραγμάτευση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Πιστεύω ότι το έδαφος πάνω στο οποίο πρέπει να οικοδομηθεί μια νέα σχέση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας είναι η κοινή ευρωπαϊκή προοπτική. Αυτή η προοπτική μπορεί να αναδείξει ευρεία σύμπτωση συμφερόντων.

Αντιθέτως, εκτός της ευρωπαϊκής προοπτικής και υπό την αποκλειστική επιδιαιτησία των ΗΠΑ οι σχέσεις των δύο χωρών όχι μόνο δεν θα βελτιωθούν αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα χειροτερεύσουν.

Η κυβέρνηση κάθε τόσο πρόβαλε ως άξονες της εξωτερικής της πολιτικής και μάλιστα έναντι της Τουρκίας την επίκληση των βασικών αρχών του Διεθνούς Δικαίου.

Τις αρχές που απαγορεύουν τον πόλεμο, ως μέσο επίλυσης των διαφορών μεταξύ κρατών, την επέμβαση σε βάρος κυρίαρχης χώρας, την αμφισβήτηση των συνόρων, την χρήση βίας και την απειλή χρήσης βίας, την αμφισβήτηση εδαφικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Αλλά και τις αρχές που επιβάλλουν την αρμοδιότητα του ΟΗΕ και των διεθνών δικαστηρίων για την διαχείριση κρίσεων και την επίλυση διαφορών, την προστασία των δικαιωμάτων και τις δημοκρατικές εγγυήσεις.

Όλες αυτές οι αρχές τώρα παραμερίζονται. Η ελληνική κυβέρνηση προσυπέγραψε πανηγυρικά αυτήν την κατάργηση και θα την βρει μπροστά της στις διμερείς της σχέσεις αλλά και στην πορεία του Κυπριακού.

Το ΝΑΤΟ είναι υπεράνω όλων.
Αυτονομιμοποιείται και αυτοαναγορεύεται σε κριτή, εξουσιαστή, επόπτη και εξολοθρευτή όλων, που μπορεί να δρα κατά βούληση κάνοντας νόμο την δική του δράση.

Η ελληνική κυβέρνηση προσυπέγραψε αυτήν την ουσιαστική μετάλλαξη της διεθνούς νομιμότητας σε διεθνή ανομία.
Το αυτοκρατορικό σύνδρομο, βεβαίως, για να ικανοποιηθεί μετατρέπει τις άλλες χώρες σε ρωμαϊκές επαρχίες.
Έχει στη διάθεσή του τις δυνάμεις πολλαπλών επεμβάσεων, αλλά χρειάζεται και κυβερνήσεις και πολιτικούς πολλαπλών χρήσεων. Κυβερνήσεις και πολιτικούς που να διακατέχονται από την ρινοκερίτιδα του Ιονέσκο, και να συμπεριφέρονται με την προκλητική απάθεια "του τί να κάνουμε δεν γίνεται αλλιώς".

Η σημερινή συζήτηση δίνει την δυνατότητα να συζητήσουμε δύο μεγάλα και έντονα σχετιζόμενα θέματα. Το νέο ρόλο του ΝΑΤΟ όπως αυτός επικυρώθηκε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής στην Ουάσινγκτον και την πρώτη εφαρμογή στην πράξη αυτού του νέου ρόλου, τον πόλεμο δηλαδή στην Γιουγκοσλαβία.

1. Για τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία έχουμε ξαναμιλήσει στην αίθουσα αυτή.
Σήμερα θα προσπαθήσω - χωρίς να επαναλάβω τις γνωστές θέσεις του ΣΥΝ - να διατυπώσω μια εκτίμηση για το που ακριβώς βρίσκονται τα πράγματα, ποιές είναι οι προοπτικές και τί θα έπρεπε να κάνει η ελληνική κυβέρνηση τώρα στην φάση που διανύουμε.

• Τις τελευταίες μέρες έχουμε δύο φαινομενικά αντιφατικά φαινόμενα. Από τη μια μεριά έχουμε μια εικόνα έντονης διπλωματικής κινητικότητας και ταυτόχρονα από την άλλη έχουμε ένταση και παροξυσμό των βομβαρδισμών.
  Αυτή η αντιφατική εικόνα πρέπει να ερμηνευτεί σωστά.
  Κατά την εκτίμηση μου η ηγεσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν ευνοούν αυτήν την στιγμή πολιτική λύση του προβλήματος.
  Δεν μπορούν όμως να αγνοήσουν τέσσερις βασικούς παράγοντες:

α) Οι μέχρι σήμερα βομβαρδισμοί παρά την πρωτοφανή βαρβαρότητα τους δεν έχουν πετύχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Άρα πρέπει να ενταθούν ακόμα περισσότερο και να προσλάβουν διαστάσεις μαζικής καταστροφής και ολέθρου.
Τέτοιου είδους όμως βομβαρδισμοί ανατρέπουν πια την εικόνα των "χειρουργικών επεμβάσεων" ανακαλύπτουν όλη την ωμότητα και βαρβαρότητα της επέμβασης και είναι απολύτως προβλέψιμο ότι θα προκαλέσουν αλλαγές στην ευρωπαϊκή και αμερικανική κοινή γνώμη.

β) Οι επικείμενες ευρωεκλογές αποτελούν ένα πολύ σημαντικό παράγοντα τον οποίο δεν μπορούν να αγνοήσουν ορισμένες τουλάχιστον ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

γ) Οι αντιδράσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ είναι πολύ πιο έντονες από ότι μπορούσε αρχικώς να υπολογιστεί και επομένως απαιτούνται κινήσεις εκτόνωσης.

δ) Η πίεση των ΗΠΑ πάνω στη Ρωσία φαίνεται ότι έχει αποδώσει καρπούς και έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την αλλαγή ισορροπιών στην Ρωσική ηγεσία.
Η παγίωση αυτή της νέας κατάστασης και της σχέσης ΗΠΑ- Ρωσίας απαιτεί να δοθούν κάποια περιθώρια κινήσεων στην Ρωσική πλευρά. Έστω κινήσεων σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων και δημιουργίας εικόνας διπλωματικής κινητικότητας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πιστεύω ότι διαμορφώνονται νέες δυνατότητες για πρωτοβουλίες από την ελληνική κυβέρνηση.
Πρωτοβουλίες που να έχουν ως στόχο να ενισχύσουν τις τάσεις που αναζητούν πολιτική λύση και σταμάτημα των βομβαρδισμών.

• Πιστεύω ότι σήμερα είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρξει έστω μια ευρωπαϊκή χώρα που να ζητήσει να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και να ενισχυθούν οι διπλωματικές πρωτοβουλίες.
  Η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα και κάθε συμφέρον να είναι αυτή που θα κάνει πρώτη το βήμα.
  Και αυτό το βήμα θα μπορούσε να το κάνει σύσσωμη η βουλή με ένα ομόφωνο ψήφισμα σήμερα.

• Μια δεύτερη ιδέα που θα πρέπει να προωθηθεί από την Ελλάδα αφορά την στάση της Ε.Ε. συνολικά.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να θέσει στην ευρωπαϊκή επιτροπή και σε όλες τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. την πρόταση να απαιτήσει η Ε.Ε. διακοπή των βομβαρδισμών για ένα μήνα μέχρι τις ευρωεκλογές και μέχρι τότε να κινηθεί η Ε.Ε. για την πολιτική λύση.

Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει αμέσως να σταματήσει την παροχή διευκολύνσεων για την συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στην FYROM και να αρνηθεί κάθε σκέψη για χερσαίες επιχειρήσεις.

Τέλος ο κ. Πρωθυπουργός θα μπορούσε αμέσως να επισκεφθεί τα Σκόπια, ως μια πολύ σαφή κίνηση ενίσχυσης της γειτονικής μας χώρας και ως μία κίνηση που θα τονίζει την προσήλωση μας στα σημερινά σύνορα και την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε σκέψη αλλαγής συνόρων κ.α. Ήδη οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας, Γαλλίας το έπραξαν.

Όλα αυτά είναι ιδέες που μπορούν να αποκτήσουν νόημα υπό μια προϋπόθεση.

Ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αντισταθεί με όσα μέσα διαθέτει στις επιλογές της ηγεσίας των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και ότι είναι αποφασισμένη στην πράξη να αγωνιστεί για προώθηση πολιτικής λύσης.

Στο σημείο αυτό όμως υπάρχει ένα κεντρικό πρόβλημα το οποίο η κυβέρνηση το αντιμετωπίζει λάθος.

Φοβάμαι ότι η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί σε όλη της την έκταση και τις συνέπειες μια απλή αλήθεια:
Ότι η ολοκληρωτική ήττα και η αποδυνάμωση της Γιουγκοσλαβίας λειτουργεί σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Φοβάμαι ότι έχει αποδεχτεί το δόλωμα που της προσφέρεται "με την συσκευασία του μελλοντικού ρόλου" στην ανασυγκρότηση της περιοχής και ότι δεν αντιλαμβάνεται τί κρύβεται πίσω από αυτό.

Ότι δηλαδή η διατάραξη των σημερινών ισορροπιών στα Βαλκάνια θα υπονομεύσει κάθε μελλοντικό ρόλο της Ελλάδος και να ενισχύσει στρατηγικές επιδιώξεις άλλων δυνάμεων που μας αντιμετωπίζουν ανταγωνιστικά.

Για να ανακεφαλαιώσω:

• Η Ελλάδα κάθε μέρα που συνεχίζεται ο πόλεμος υφίσταται ανυπολόγιστες ζημιές στην οικονομία και στο περιβάλλον, αλλά και από πλευράς προσφύγων στον τομέα της πολιτικής σταθερότητας.

Έχει επομένως συμφέρον αυτός ο πόλεμος να σταματήσει αμέσως.

• Η Ελλάδα θα ζημιωθεί στρατηγική εάν ο πόλεμος δεν κριθεί στο διπλωματικό πεδίο με μία αποδεκτή για όλους λύση, αλλά εάν κριθεί μέχρι τελικής πτώσεως στο στρατιωτικό πεδίο.

Έχει επομένως συμφέρον να πάρει πρωτοβουλίες για πολιτική λύση τώρα.
Πρωτοβουλίες τολμηρές και πρωτοβουλίες που θα συμπαρασύρουν και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες θα αναδείξουν τον ρόλο της χώρας μας και δεν θα μας απομονώσουν όπως κινδυνολογεί η κυβέρνηση.

Τέτοιες πρωτοβουλίες δεν συνδέονται σε καμία περίπτωση με την απομόνωση της Ελλάδας και την απομάκρυνσή της από τις άλλες χώρες.

---

Και εδώ έρχομαι στο δεύτερο θέμα στο θέμα του ΝΑΤΟ.

Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή την θέση του ΣΥΝ για να μην υπάρχουν περιθώρια πλαστών διλημμάτων και υπεκφυγών.

• Ο ΣΥΝ θεωρεί ότι το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν πρέπει να ενισχυθεί στον σημερινό μεταδιπολικό κόσμο αλλά ότι πρέπει να καταργηθεί.

• Η εναλλακτική λύση στο σημερινό ΝΑΤΟ είναι ένα αυτόνομο αμυντικό σύστημα της Ευρώπης.
  Η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική και κοινή άμυνα και βεβαίως να αποκτήσει και την ανάλογη στρατιωτική δύναμη.

• Η Ελλάδα δεν πρέπει να βρεθεί μόνη της εκτός ΝΑΤΟ όσο αυτό υπάρχει, αλλά να επιδιώκει τη διαρκή αναβάθμιση του ΔΑΣΕ και ΟΗΕ.

Πρέπει όμως να εργαστεί συστηματικά για την κατάργηση του ΝΑΤΟ και την προώθηση της εναλλακτικής λύσης.

Κάνω αυτήν την γενική τοποθέτηση γιατί η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει την ουσιαστική συζήτηση για τις εξελίξεις μέσα στο ΝΑΤΟ και για την πολιτική που ακολούθησε και προσπαθεί να μεταθέσει την συζήτηση αλλού. Στο αν δηλαδή προτείνουμε να φύγουμε τώρα από το ΝΑΤΟ.

Προσπαθεί να περάσει την λογική του "μαύρο ή άσπρο" γιατί έτσι προφανώς μπορεί να καλύψει τις πελώριες ευθύνες της.

Όμως αυτή η λογική αφορά το ΠΑΣΟΚ και είναι λανθασμένη.

Το ΠΑΣΟΚ αφού επί αρκετά χρόνια καλλιέργησε στην ελληνική κοινωνία το σύνθημα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, τώρα έπεσε στο άλλο άκρο και θέλει να μας πείσει ότι ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στην ΕΟΚ μπορούμε να πούμε σε τίποτα όχι.
Και τότε είχε λάθος και τώρα έχει λάθος.

Η Ελλάδα είναι βεβαίως μια μικρή χώρα, οφείλει όμως να έχει φωνή, οφείλει να έχει γνώμη και οφείλει να χαράζει στρατηγική με βάση την οποία να πολιτεύεται μέσα στους διεθνείς οργανισμούς που συμμετέχει.

Η λογική των μονοδρόμων είναι απόλυτα λανθασμένη και προδίδει παραίτηση από κάθε προσπάθεια να επηρεάσουμε τις εξελίξεις.

Έχει όμως πολλές φορές αποδειχτεί στην ιστορία ότι και οι μικρές χώρες έχουν περιθώρια παρέμβασης εάν ξέρουν τί θέλουν και εάν παρεμβαίνουν έγκαιρα και διορατικά.
Δυστυχώς όμως οι ελληνικές κυβερνήσεις τίποτα από αυτά δεν διαθέτουν.

Τελικά κ. Πρωθυπουργέ είσθε ο πολιτικός που κάνει δόγμα του την αναγκαστική προσαρμογή, που πάντα επικαλείται την πραγματικότητα για να δικαιολογήσει την αδυναμία του να παρέμβει για να επηρεάσει την διαμόρφωση αυτής της πραγματικότητας.

Βεβαίως, τα πραγματικά γεγονότα παίζουν ουσιαστικό ρόλο στον προσδιορισμό της πολιτικής. Αλλά προηγουμένως η πολιτική διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στην παραγωγή των γεγονότων.

Κύριε Πρωθυπουργέ, η τακτική σας, η νοοτροπία της πολιτικής σας , είναι η μονοδιάστατη τακτική του μονοδρόμου "Τί να κάνουμε, δεν γίνεται αλλιώς", για την ΟΝΕ, παρά μονάχα με το μονόδρομο των ονομαστικών δεικτών. "Τί να κάνουμε δεν γίνεται αλλιώς", με την εξωτερική πολιτική, παρά μονάχα με την υποταγή εκ προοιμίου στις υποδείξεις τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ. "Τί να κάνουμε δεν γίνεται αλλιώς", με τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, παρά μονάχα με αυτές τις παραδοσιακές δομές του κυβερνητικού παραγοντισμού, της κομματικής ηγεμονίας και των πελατειακών σχέσεων.

Η τακτική σας είναι να προβάλλετε εκβιαστικά διλήμματα, για να καλύπτετε την αδυναμία σας και να βγαίνετε και ευχαριστημένος από τον εαυτό σας, που αποφεύγουμε τα χειρότερα.

Η πολιτική σας εθίζει και διαπαιδαγωγεί αρνητικά τον ελληνικό λαό, τον Έλληνα πολίτη. Κι αυτό έχει κόστος στο ηθικό, πολιτισμικό και πολιτικό επίπεδο, με διαβρωτικές συνέπειες ιστορικής σημασίας.

Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής στην Ουάσινγκτον ήταν το τελευταίο σημείο μιας μακράς διαδικασίας.
Μιας διαδικασίας που άρχισε το 1991 και τέλειωσε προχθές.

Σε όλα αυτά τα στάδια ποιές ήταν οι θέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων.

Τί πρωτοβουλίες αναπτύξαμε σαν χώρα, τί προσπάθειες κάναμε για να διαμορφώσουμε άλλες αντιλήψεις άλλες συμμαχίες, τί προσπάθειες κάναμε για να φρενάρουμε μια πορεία που ήταν φανερό από την αρχή που θα οδηγούσε;

Πότε απασχολήθηκε η βουλή των Ελλήνων με αυτά τα θέματα;

Δυστυχώς ποτέ δεν ασχοληθήκαμε με ευθύνη των κυβερνήσεων, δυστυχώς κανένα σχέδιο δεν είχαμε και τίποτα δεν προσπαθήσαμε να προλάβουμε.
Τώρα έρχεται η κυβέρνηση και λέει:
- Μα τί να έκανα, να μην υπέγραφα και να βρισκόμαστε μόνοι εκτός;

Αυτή η λογική μας υποτιμάει ως χώρα, μας υποτιμάει ως πολιτική ηγεσία.

Εάν είχαμε κάνει όλα όσα έπρεπε να κάνουμε, αν καταβάλαμε όλες τις προσπάθειες που έπρεπε τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.
Το δόγμα "δεν γίνεται αλλιώς" καταργεί κάθε εθνική στρατηγική, καταργεί την ίδια την πολιτική.

Το δεύτερο και πιο σημαντικο:

Η νέα διακήρυξη του ΝΑΤΟ αποτελεί μια αλλαγή, μια ανατροπή των διεθνών σχέσεων που δεν μπορεί να περάσει με ένα απλό: τί να κάνουμε δεν γίνονταν αλλιώς.

Η νέα διακήρυξη με δύο λόγια
- καταργεί τον ΟΗΕ
- υπονομεύει την προοπτική να αποκτήσει η Ε.Ε. αυτόνομη δική της εξωτερική πολιτική και άμυνα, καταργεί την ΔΕΕ και αχρηστεύει την απόφαση για κοινή εξωτερική πολιτική της Συνθήκης του Άμστερνταμ.

Η δική μας η άποψη είναι ότι σε αυτά τα δύο κεφαλαιώδη σημεία θα έπρεπε και στην τελική φάση να διατυπωθεί η διαφωνία της Ελλάδος.
Και στο σημείο αυτό ανακύπτει και ένα μείζον συνταγματικό και πολιτικό θέμα.

Μπορεί η κυβέρνηση από μόνη της να υπογράψει μια τροποποιημένη σε τέτοιο βαθμό διεθνή σύμβαση που ουσιαστικά αποτελεί νέα σύμβαση ή απαιτείται επικύρωση από την Βουλή;

Και πέρα από το Συνταγματικό θέμα μια τέτοια συμφωνία που ανατρέπει το διεθνές νομικό καθεστώς, δεν πρέπει να τεθεί για έγκριση;

Η ιδρυτική πράξη του ΝΑΤΟ καλύπτεται από την διάταξη του άρθρ. 28 του Συντάγματος. Πρόκειται για διεθνή σύμβαση, που έχει επικυρωθεί κι αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου. Η υλοποίηση αυτής της συμβάσεως γίνεται πάντοτε στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου, προς εξυπηρέτηση των σκοπών της συμβάσεως και χωρίς να παραβιάζεται η διάταξη των άρθρ. 2 παρ. 2 και άρθρ. 4 παρ. 6 του Συντ.), που επιβάλλουν την εμπέδωση της ειρήνης και την αξιοποίηση των ενόπλων δυνάμεων για αμυντικούς αποτρεπτικούς σκοπούς.

Ο ρόλος, η δομή, η ταυτότητα του ΝΑΤΟ έχουν αλλάξει. Πρόκειται για πολιτικοστρατιωτικό οργανισμό επεμβάσεων εκτός των ρυθμίσεων του ΟΗΕ.

Η μετάλλαξη αυτή δημιουργεί σοβαρό πολιτικό θέμα. Δεν καλύπτεται από τους νομικισμούς των συνταγματολόγων που πολιτικολογούν ή των πολιτικών που συνταγματολογούν, κατά περίσταση και για να εξοικονομήσουν τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα, που εγείρονται.

Η νέα διακήρυξη του ΝΑΤΟ την οποία υπέγραψε ο Πρωθυπουργός εκπροσωπώντας την ελληνική δημοκρατία, δεν είναι βεβαίως ένα απλό ευχετήριο και τελετουργικό κείμενο γενεθλίων.
Αποτελεί διεθνή πολιτική συμφωνία που εμπεριέχει δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Με τη νομική του όρου έννοια συνεπάγεται νέες διεθνείς δεσμεύσεις και περιορισμούς της εθνικής κυριαρχίας πέρα από αυτές που προβλέπει η ιδρυτική συνθήκη του ΝΑΤΟ. Συσστράτευση της Ελλάδας σε κάθε πολεμική επιδρομή του ΝΑΤΟ εκ προοιμίου.
Αποτελεί ένα διεθνές κείμενο που διευρύνει και αλλάζει τους σκοπούς και την στρατηγική του ΝΑΤΟ και πάντως συνιστά μια νέα ελεύθερη ερμηνεία έξω από τα κριτήρια του διεθνούς δικαίου τα οποία αποδέχθηκε πανηγυρικά η Ελλάδα αναλαμβάνοντας ηθικοπολιτική δέσμευση συστράτευσής της και συμμόρφωσής της στις ενέργειες της νέας στρατηγικής.

Στο μέτρο επομένως που με τη νέα διακήρυξη επαναλαμβάνεται η προσχώρησή μας στους διευρυμένους στρατηγικούς στόχους, η κυβέρνηση οφείλει πολιτικά να ζητήσει την ανανέωση της συγκατάθεσης της λαϊκής αντιπροσωπείας της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ με τη νέα μορφή.

Ακόμη δηλαδή και αν υποτεθεί ότι η Ελλάδα δεν ανέλαβε με την υπογραφή νέες νομικές διεθνείς δεσμεύσεις πέρα από αυτές που απέρρεαν από την ιδρυτική συνθήκη του ΝΑΤΟ, οι πολιτικές δεσμεύσεις που ανέλαβε με τη νέα διακήρυξη την υποχρεώνουν να ζητήσει τη συγκατάθεση της Βουλής.

Αυτό απορρέει από το πνεύμα του άρθρ. 28 παρ. 3 ερμηνευόμενο σε συνδυασμό προς τα άρθρα 1 και 2 του Συντάγματος που ορίζει την προαγωγή της ειρήνης.

Η συγκατάθεση της Βουλής είναι αναγκαία για να συζητηθεί το κείμενο της διακήρυξης και να διευκρινιστεί το νόημά της. Η κυβέρνηση οφείλει να δηλώσει πως εννοεί το κείμενο, ποιές δεσμεύσεις ανέλαβε με την υπογραφή της και ποίο ήταν ακριβώς το νομικό και πολιτικό νόημα της πρωθυπουργικής υπογραφής.

Μια κυβέρνηση πολιτικά υπεύθυνη οφείλει να λογοδοτεί και να ενημερώνει το Κοινοβούλιο για κάθε υπογραφή σε διεθνές κείμενο και για κάθε περιορισμό έμμεσο ή άμεσο ρητό ή άρρητο της εθνικής κυριαρχίας.

Εκ μέρους του Συνασπισμού διατυπώσαμε τρεις συγκεκριμένες θέσεις:

• Η Ελλάδα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, να αρνηθεί οποιαδήποτε απόφαση για κλιμάκωση του πολέμου. Να πει όχι στις χερσαίες επιχειρήσεις, γιατί αυτή η κλιμάκωση θα είναι καταστροφική για όλα τα Βαλκάνια, για την Ευρώπη, για όλον τον κόσμο.

• Δεύτερον, να πάψει η Ελλάδα να δίνει διευκολύνσεις, για να προωθηθούν σχέδια εμπλοκής χερσαίων δυνάμεων.

• Τρίτον, η Ελλάδα στα υφιστάμενα πλαίσια να ενισχύσει πολιτικές και διπλωματικές πρωτοβουλίες για την ειρήνευση. Να πάρει πρωτοβουλίες η ίδια, ενισχύοντας και πρωτοβουλίες άλλων, όπως της Ρωσίας, στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη, για να προωθηθεί η πολιτική λύση.

• Τέταρτον, η κυβέρνηση να φέρει στη Βουλή για συζήτηση κι έγκριση τη νέα διακήρυξη του ΝΑΤΟ.

"Η κλιμάκωση των βομβαρδισμών, το σαρωτικό εμπάργκο και το "νέο" επιθετικό ΝΑΤΟ, που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον ΟΗΕ διαμορφώνουν, δυστυχώς και με την ελληνική συνυπογραφή, ένα εφιαλτικό σκηνικό.

Από την άλλη η επίσκεψη Τσερνομίτιν στην Ουάσιγκτον, η πρωτοβουλία και οι δηλώσεις του Τζέσε Τζάκσον αποτελούν μια χαραμάδα φωτός για αναζήτηση πολιτικής λύσης. Αυτή η διπλωματική κινητικότητα και οι αναλαμπές για λύση με διάλογο και αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι ανάγκη να καρποφορήσουν γρήγορα. Η κυβέρνηση πρέπει να επενδύσει θαρραλέα σε αυτήν την προοπτική, εγκαταλείποντας την τακτική του "ναι" σε όλα. 'Όσο παρατείνεται αυτός ο πόλεμος, ο εφιάλτης των χερσαίων επιχειρήσεων πλησιάζει.
Οι φωνές εναντίον των βομβαρδισμών, όπως του Λαφοντέν, έστω και καθυστερημένα, έχουν μεγάλη σημασία.
Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κλίμα αλλάζει κάθε μέρα και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Η σημαντικότερη ελπίδα για τον τερματισμό αυτού του παρανοϊκού πολέμου και για πολιτική λύση είναι η μεταστροφή της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης κοινής γνώμης".
Γι' αυτό έχει ιστορική αξία και πολιτική δύναμη η παγκόσμια κοινή γνώμη, το ανοιχτό αντιπολεμικό κίνημα, χωρίς κομματικές αντιδικίες, περιχαρακώσεις και ταμπέλες.
Θεσμοποιώντας την παράνομη και εγκληματική επιδρομή του ΝΑΤΟ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ουάσιγκτον μετατρέπει και τυπικά το ΝΑΤΟ σε έναν επιθετικό οργανισμό - παγκόσμιο χωροφύλακα που μπορεί να επιτίθεται παντού παραβιάζοντας τη διεθνή νομιμότητα και παρακάμπτοντας τον ΟΗΕ.

Η προσυπογραφή αυτής της απόφασης από τον πρωθυπουργό κ. Σημίτη προκαλεί μείζον πολιτικό και ηθικό ζήτημα και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το ομόθυμο αίσθημα του ελληνικού λαού.
Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση, αφού πει διάφορα για εσωτερική κατανάλωση, τελικά λέει "ναι" και προσυπογράφει όλες τις επιλογές της κτηνώδους αμερικανικής μονοκρατορίας.

• Να μην μπούμε στον 21ο αιώνα "με λάβαρο το πτώμα της Γιουγκοσλαβίας" όπως χαρακτηριστικά είπε ο Μίκης Θεοδωράκης.

• Να μην μπούμε στον 21ο αιώνα με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ που δημιουργεί κίνητρα πολέμων και εθνικισμών, λεηλατώντας τον πολιτισμό, τις αξίες και τα οράματα για δημοκρατία, αλληλεγγύη κι ειρήνη, που έγραψαν την ιστορία μας μέχρι σήμερα.

Αθήνα, 3 Μαϊου 1999