Δεν ταιριάζει η αμηχανία στα συνδικάτα και στην Αριστερά

Έχει πολλές φορές και από πολλές πλευρές επισημανθεί η δύσκολη κατάσταση στο συνδικαλιστικό μας κίνημα. Μπροστά στα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, τα πρωτοβάθμια Σωματεία δείχνουν αδύναμα να παρέμβουν αποφασιστικά, στερούνται προσανατολισμών, στόχων και στρατηγικής. Καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες ανασύνταξης, η οποία όμως συναντά την επιφυλακτικότητα των εργαζόμενων-μελών τους, κυρίως λόγω της στάσης των ανώτερων συνδικαλιστικών ηγεσιών και της ΓΣΕΕ.

Η ΓΣΕΕ τα τελευταία χρόνια δίνει την εντύπωση μιας οργάνωσης που είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με τα προβλήματα, τις ανάγκες και τις αγωνίες των εργαζομένων. Ακόμα και οι θετικές κινήσεις της είναι αποσπασματικές. Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι "στριμωγμένη" από τις πολιτικές εξελίξεις και συνεπώς πιο ευάλωτη στις πιέσεις, η ΓΣΕΕ αδρανεί.

Η μονοπαραταξιακή ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στην ΓΣΕΕ δείχνει αποφασισμένη να δώσει πιο ανοιχτά χέρι βοηθείας στην κυβέρνηση, αδιαφορώντας για την ανυποληψία που προσδίδει στη ΓΣΕΕ. Η ΔΑΚΕ απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, προσδοκώντας τα πολιτικά οφέλη που θεωρεί ότι θα έρθουν "φυσιολογικά" για τον πολιτικό της φορέα. Η δε ΕΣΑΚ ακολουθεί αντικειμενικά μια τακτική φθοράς των συνδικάτων, δημιουργεί πολώσεις και αποδυναμώνει την κοινή δράση των εργαζομένων. Η τακτική αυτή των τριών παρατάξεων διαιωνίζει την κρίση στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, αντί να βοηθάει στο ξεπέρασμά της.

Υπάρχει διέξοδος για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση;

Σαν συνδικαλιστές της Αριστεράς, που δραστηριοποιούμαστε μέσα από τις γραμμές της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, εμείς λέμε ότι το κύριο και αναγκαίο βήμα είναι η αλλαγή συσχετισμών μέσα στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η διέξοδος βρίσκεται στην ενίσχυση του Αυτόνομου ταξικού ρεύματος, το οποίο αντιπαλεύει ουσιαστικά τον κυβερνητικό και κομματικό συνδικαλισμό. Στην επιλογή μιας νέας στρατηγικής αναγέννησης των σημερινών συνδικάτων.

Παράλληλα επισημαίνουμε την ανάγκη συνεννόησης και κοινής δράσης. Θεωρούμε ότι όλοι θα πρέπει με υπευθυνότητα να επιδιώξουν μια νέα σύνθεση, μια νέα ενότητα, βασισμένη σε ένα σχέδιο αγωνιστικής δραστηριότητας πάνω στα κεντρικά ζητήματα: 35ωρο, φορολογικό, εθνικό σχέδιο δράσης για την απασχόληση, κατάργηση των αντεργατικών διατάξεων του Ν.2639/98 για τις εργασιακές σχέσεις, για το ασφαλιστικό, που θα συνδυάζεται με μια αντεπίθεση στη λογική του μονόδρομου της ΟΝΕ και τις δραματικές συνέπειες που έχει στη ζωή των εργαζομένων. Πέρα από τις διαφορές μας, πέρα από τις θεμιτές συγκρούσεις μας, υπάρχει η ανάγκη για πάλη πάνω στα προβλήματα. Άλλωστε κανείς δεν έχει να κερδίσει από την κατεδάφιση των Συνδικάτων.

Στα Συνδικάτα υπάρχουν ρεύματα αντιλήψεων και κουλτούρας. Δεν μπορούν να στριμωχτούν όλα στο καλούπι μεταξύ ταξικού και συναινετικού συνδικαλισμού. Στην ιστορία του κινήματος έχουν καταγραφεί ο κρατικός συνδικαλισμός, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο κομματικός συνδικαλισμός… Μέσα στο ταξικό ρεύμα υπήρχε επίσης το επαναστατικό και το μεταρρυθμιστικό τμήμα, τα οποία σήμερα βρίσκονται υπό αναδιαμόρφωση. Σήμερα, με την απουσία οραμάτων, την κρίση και τη διάσπαση της Αριστεράς, ο χώρος αυτός δεν έχει ξεφύγει από μια στρατηγική αμηχανία. Το επείγον είναι να συγκροτηθεί ένας αυτόνομος εργατικός λόγος, στο πλαίσιο ενός νέου ριζοσπαστικού μεταρρυθμισμού από ταξική σκοπιά, που θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια αντι-νεοφιλελεύθερη "σταυροφορία" σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Εδώ χωράνε οι συνδικαλιστές της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ, ανένταχτοι αριστεροί συνδικαλιστές, συνδικαλιστές από το χώρο της ΠΑΣΚΕ, από το ΔΗΚΚΙ, από το ΚΚΕ που έχουν μια ενωτική διάθεση, ακόμη και έντιμοι συνδικαλιστές από τον συντηρητικό χώρο. Η κοινωνική δεξαμενή άντλησης πρόσθετων δυνάμεων δείχνει ότι θα προέλθει από ανθρώπους που είναι σήμερα έξω ή δίπλα από τα συνδικάτα: Από τους άνεργους, τους ελαστικά απασχολούμενους, τους χαμηλότερα αμειβόμενους, τους νέους, τις γυναίκες… Δεν μπορεί μια ζωή να στηριζόμαστε στις ΔΕΚΟ.

Εναλλακτικό σχέδιο, νέο δυναμικό, αυτόνομη αγωνιστική δράση, δημοκρατία από τα κάτω, νέος διεθνισμός. Αυτά είναι τα στοιχεία της προοπτικής διεξόδου. Η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ θα συμβάλει με τις δυνάμεις της στη συγκρότηση ενός δικτύου συγκέντρωσης αυτών των δυνάμεων. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά αισιοδοξούμε.

Γιάννης Χαλικιόπουλος,
μέλος Διοίκησης Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας

Διονύσης Στραβοράβδης,
Πρόεδρος Συλλόγου Υπαλλήλων ΟΤΕ Κέρκυρας