Με το βλέμμα πάνω στην πόλη

Το χαμένο δικαίωμα στην αγροπορία το ξανακερδίζω ανεβαίνοντας με το παλαιϊκό ασανσέρ του Καβαλλιέρι, ως την ταράτσα του. Γιά έναν καφέ και γιά την απόλαυση του νυχτερινού πανοράματος.

Η φαντασμαγορία της σύγχυσης στη Σπιανάδα, ο ιστορικός όγκος του παλαιουύ φρουρίου, ο κόλπος της Γαρίτσας δεξιότερα και πιό κοντά οι στέγες της Πόρτα Ρεμούντα δηλώνουν το συνεχές και το αδιάπτωτο της ομορφιάς. Τον γύρο του θριάμβου της.

Σκέφτομαι -όχι άδικα- πως η απόφαση γιά την επιστροφή μου στη γενέθλια γή, πριν από είκοσι χρόνια, ανταμείφθηκε με το μέγιστο αισθητικό μου όφελος. Ισως από μιά ανεξήγητη πρόνοια γιά τις τροπές της ωριμότητάς μου. Και σκέφτομαι ακόμη, ακούγοντας τον επικριτικό λόγο των θαμώνων του διπλανού τραπεζιού, τη μοίρα των μετοίκων που καταφθάνουν τις περισσότερες φορές επιθετικοί και διαγκωνίζονται γιά να κερδίσουν τους εξουσιαστικούς θώκους της κερκυραϊκής επικράτειας, επωφελούμενοι από τους ήπιους βιόρυθμους εντοπίων. Σκέφτομαι πως αγνοούν εντέλει ότι διεκπεραιώνουν λειτουργίες που η έντασή τους, η ιδιοτέλειά τους , μερικές φορές και η εξουσία τους, δεν είναι συμβατές με το παράδοξο κερκυραϊκό θυμικό. Πως η ομορφιά επιβάλλει στο τέλος μιά στάση απελευθερωμένη από τους περισπασμούς του υπερβολικού ανταγωνισμού. Πως η βίωσή της προϋποθέτει διαθεσιμότητα και μιάν ελαχιστοβάθμια ισορροπία με τον περίγυρο.

Οι μέτοικοι το κατανοούν αυτό με το πέρασμα του χρόνου και το εκτιμούν. Και ριζώνουν. Σ' αυτό τον τόπο που ο πολιτισμός πασχίζει να κατοικεί και να κατοικείται. Οπου τα σπίτια διατηρούν ακόμη την αισθητική στις προσόψεις τους και σε ό,τι συνθέτει το σκηνικό του κοινού βίου. Σε αντίθεση με τις περισσότερες πόλεις της πατρίδας μας όπου η κοινωνική αναδίπλωση και η αποθέωση της ιδιωτικής ζωής έχουν ως αποτέλεσμα οι κατοικίες να εσωκλείουν τα πλεονεκτήματά τους.

Υπήρξε βεβαίως η εύνοια της ιστορίας, ή ό,τι τέλος πάντων από την πολύπαθη ιστορία αυτής της πόλης επιβίωσε ως προτέρημα μέσα στο χώρο της. Επίσης -κι αυτό ούτε λεπτό δεν πρέπει να το λησμονούμε- υπάρχει και το αξίωμα πως ό,τι κληρονομούμε, φτάνοντας ως εμάς, μεταμορφώνεται κατά τα κελεύσματα και τις απαιτήσεις της δικής μας πολιτισμικής αξίωσης και ευθύνης. Πράγμα που σημαίνει πως έχουμε ακέραια την ευθύνη του παρόντος της πόλης μας και ως ένα σημείο και του μέλλοντός της.

Με το βλέμμα πάνω στην πόλη λοιπόν, αυτή τη στιγμή που τίθεται πάλι το θέμα της εκλογής των αρχόντων της, με βασανίζει η σκέψη γιά το ποιά θα ήταν η επιλογή που θα ενοποιούσε τα ερείπεια της διπλανής Ιόνιας Ακαδημίας με το απέναντι μνημειακό οχυρό, γιά το ποιά σύγχρονη μεταμόρφωσή τους θα μπορούσε να αποδείξει την ποιότητα της πολιτισμικής αξίωσής μας.

Αναλογιζόμενος δε τις αναξιοποίητες ευκαιρίες και το χρόνο που χάθηκε γιά να στηθεί και να προκόψει ένα λαμπρό και όχι καχεκτικό Πανεπιστημιακό Ιδρυμα στο χώρο αυτό, κάνω μιά τελευταία εκτίμηση: Πως το πιό απαραίτητο προσόν του μελλοντικού Δημάρχου της Κέρκυρας θα είναι η ευαισθησία με την οποία θα διαχειρισθεί και θα προωθήσει τα προβλήματα αυτής της πόλης. Και πως το έλλειμμα της ευαισθησίας δεν μπορεί να το αναπληρώσει ούτε ο αθεμελίωτος δυναμισμός, ούτε η επιθετικότητα, ούτε ο ευτελιστικός καιροσκοπισμός..

Θεοτόκης Ζερβός