Η πρόωρη διάλυση της Βουλής εν όψει "εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας" προβλέπεται από το Σύνταγμά μας (άρθρο 41, παρ. 2). Η κατάχρηση, όμως, αυτής της διάταξης ακυρώνει την ίδια την ουσία της δημοκρατίας.
'Όχι διότι καιροσκοπικά, με βάση τις δημοσκοπήσεις και τις προφάσεις, η κάθε κυβέρνηση επιλέγει τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών που την εξυπηρετεί και, ταυτόχρονα, ένα θέμα που την εξυπηρετεί. Αλλά διότι καλει τον πολίτη, συστηματικώς και αδιαλείπτως, να ψηφίζει με βάση υπέρτατα "εθνικά θέματα εξαιρετικής σημασίας", δηλαδή με βάση διχαστικά διλήμματα αυξημένης ή μειωμένης εθνικής αντίληψης ή συνείδησης.
Αν δεν αντιλαμβάνεσαι πλήρως ότι ένα θέμα είναι "εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας", τότε ελέγχεσαι για, περίπου, μειωμένη εθνική συνείδηση. Και άντε να ψηφίσεις ελεύθερα μετά! Αν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι η διαπραγμάτευση της τελικής ένταξης στην ΟΝΕ είναι "εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας", τότε ελέγχεσαι!
Και προφανώς θα καταλαβαίνεις ότι η πολύπειρη (και πολυπλόκαμη) μηχανή του κυβερνώντος κόμματος είναι η καταλληλότερη για να διαπραγματευτεί (τα ήδη διαπραγματευμένα;) της συγκεκριμένης ένταξης!
Ή η Ελλάς επί δεκαετίες διάγει βίον εξακολουθητικώς επικίνδυνο ή τα "εθνικά θέματα εξαιρετικής σημασίας" εφευρίσκονται για να διαμορφώνουν το γνώριμό μας εκβιαστικό κλίμα. Μία εκ των υστέρων θεώρηση των πραγμάτων αποδεικνύει ότι πάντοτε τα "εθνικά θέματα εξαιρετικής σημασίας" λύνονται χωρίς να χρειάζεται καμία ισχυρή απόφαση καμίας ισχυρής (δηλαδή πρόσφατα εκλεγμένης) κυβέρνησης.
Τα "εθνικά θέματα εξαιρετικής σημασίας" επιτελούν τον σκοπό τους διπλά: περιορίζουν τα υπό συζήτηση θέματα στο ένα διακηρυγμένο "εθνικό θέμα" και, από την άλλη μεριά. εκφοβίζουν τον ψηφοφόρο θέτοντας ενώπιόν του εκβιαστικά, ψυχολογικού και όχι πολιτικού τύπου, διλήμματα.
Οι συνταγματολόγου ίσως, ασκώντας το επάγγελμά τους, θα έπρεπε να μελετήσουν τον αντιδημοκρατικό εθισμό της μετατροπής των εξαιρέσεων των "εξαιρετικής σημασίας εθνικών θεμάτων" σε μόνιμο κανόνα της πολιτικής μας ζωής. Οι δε ενεργοί πολίτες, ασκώντας τα στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματά τους, να επιλέξουν τις δικές τους προτεραιότητες κοινωνικών θεμάτων εξαιρετικής σημασίας. Και σε συνάρτηση με αυτές τις δικές τους προτεραιότητες να κρίνουν και το υπό της κυβέρνησης προτεινόμενο "εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας".
Η κοινωνία των πολιτών σ' αυτήν την κατάχρηση των "εθνικών θεμάτων" πρέπει να αντιτάξει την πιο νηφάλια κρίση και να κρίνει, εκτός από διακηρύξεις πολιτικών, και μερικές πονηριές των πολιτικών.
Σε μια Ελλάδα που μαστίζεται από την υψηλότερη ανεργία των τελευταίων δεκαετιών, σε μια Ελλάδα που οδηγεί την νεολαία της στα αδιέξοδα απολίτικων και αντικοινωνικών συμπεριφορών, σε μια Ελλάδα που θεωρεί την παιδεία όχι ως πεδίο συνεύρεσης και συναίνεσης αλλά ως πεδίο πολέμου (από ένα πρώην υπουργό πολέμου), σε μια Ελλάδα που ενείνει την ανισότητά της μέσω μιας ανερμάτιστης χρηματιστικής οικονομίας, η κοινωνία των πολιτών καλείται να πάρει θέση. Τουλάχιστον ως προς το τι σημαίνει "εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας".
ΚΩΣΤΑΣ ΒΕΡΓΟΣ
