Ο ισχυρισμός των γάλλων ότι η δημοσιογραφία οδηγεί παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως δεν επαληθεύτηκε στην περίπτωση του Γιάννη Μαρίνου, ο οποίος εξελέγη με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας τον Ιούνιο του 1999. Διότι χρειάσθηκε να περάσουν 45 χρόνια ασταμάτητης δημοσιογραφικής προσφοράς χωρίς οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση πολιτική εξάρτηση και κομματική ένταξη για να αποδεχθεί τελικά τη σχετική πρόταση του σημερινού Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας (Ν.Δ.) κ. Κώστα Καραμανλή και αφού είχε διστάσει να αποδεχθεί ανάλογη πρόταση από τον προηγούμενο Πρόεδρο κ. Μιλτιάδη Έβερτ πριν πέντε χρόνια. Συνεπώς ούτε εγκαίρως εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία, ούτε καν την εγκατέλειψε, αφού αποδέχθηκε την πρόκληση της ενεργού πολιτικής δράσεως στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει να δημοσιογραφεί, όπως κι έγινε. Οι δισταγμοί του για την ενασχόλησή του με την πολιτική, πράγμα που θεωρούσε ασυμβίβαστο για μια ελεύθερη και αντικειμενική δημοσιογραφία, κάμφθηκαν με την σκέψη ότι οι Έλληνες ευρωβουλευτές, πέρα από την αποστολή τους να συμβάλλουν στην ομαλή λειτουργία και ολοκλήρωση της ενοποίησης της Ευρώπης, δραστηριοποιούνται κυρίως στην υποστήριξη των συμφερόντων της χώρας τους, που είναι κατά βάση κοινά για όλους, ανεξάρτητα από κομματική ένταξη. Πολύ περισσότερο για την περίπτωση του κ. Μαρίνου ο οποίος από τη δεκαετία του "50 και ασταμάτητα μέχρι σήμερα υπήρξε υπέρμαχος και της δημιουργίας της ενωμένης Ευρώπης και της ελληνικής συμμετοχής σ" αυτήν. Η μαχητική αρθρογραφία του υπέρ αυτών των στόχων σε περιόδους που η πλειοψηφία των ελληνικών κομμάτων θεωρούσε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα περίπου συνδικάτο του εγκλήματος, συνέπλεε πάντα με τη φιλευρωπαϊκή γραμμή του κόμματος της ΕΡΕ και εν συνεχεία της Ν.Δ. υπό τον αείμνηστο ιδρυτή και ηγέτη της Κων/νο Καραμανλή. Ήταν συνεπώς φυσικό να στοιχιθεί στις τάξεις του κόμματος αυτού στην Ευρωβουλή, όπου στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σταθερά και όχι όψιμα και καιροσκοπικά και λόγω διεθνούς συγκυρίας, υπηρετεί τα ιδανικά του φιλελεύθερου κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, της ελεύθερης οικονομίας και της προόδου με την χωρίς εμπόδια και κρατικές παρεμβάσεις δραστηριοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου το 1930, μεγάλωσε σ΄ αυτήν και στη Σαντορίνη, νησιά που δεν γνώρισαν την Τουρκική κατοχή, αλλά αντίθετα ευτύχισαν σε πρώιμη πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη μέσα σε κοσμοπολίτικο περιβάλλον λόγω κυρίως της ναυτιλίας τους και του ελεύθερου εμπορίου στα οποία επιδόθηκαν οι κάτοικοί τους, ενώ είχαν ταυτόχρονα την ευτυχία να μην εμπλακούν στον εθνικό διχασμό που προκάλεσε η προσπάθεια να προσαρτισθεί η Ελλάς στο άρμα του υπό κομμουνιστικό έλεγχο Ανατολικού μπλοκ. Έτσι ουδέποτε διαβρώθηκε από την αριστερή μαρξιστική προπαγάνδα, η δεσποτεία της οποίας ακόμα και σήμερα επηρεάζει στρεβλωτικά την πορεία της χώρας και καθυστέρησε επί χρόνια την οικονομική της ανάπτυξη και την σύγκλισή της προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και την οικονομική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι αντιλήψεις του αυτές θεμελιώθηκαν στο περιβάλλον των δύο φιλελεύθερων οικογενειών του, του πατέρα του Παύλου Μαρίνου από την Ζάκυνθο και της μητέρας του Ελισάβετ Πατινιώτου από τη Σαντορίνη, τους εκπαιδευτικούς πάππους του Διονύσιο και Ιωάννη, ενδυναμώθηκαν δε από τις νομικές του σπουδές (είναι πτυχιούχος νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών), την εντρύφησή του από την παιδική ηλικία στα αριστουργήματα της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας και ανθρώπινης σκέψης και την έφεσή του στην γραπτή διατύπωση των απόψεών του. Έτσι ήταν φυσικό να στραφεί στην δημοσιογραφία όπου αφιέρωσε κάθε του προσπάθεια επί 45 χρόνια. Ξεκινώντας το 1953 ως συντάκτης του "Βήματος", των "Νέων" και του "Οικονομικού Ταχυδρόμου" (έντυπα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη στον οποίον εργάσθηκε από το 1953 έως την ημέρα της εκλογής του σε ευρωβουλευτή το 1999) είχε ραγδαία εξέλιξη αφού σε ηλικία 25 ετών αναδείχθηκε σε αρχισυντάκτη και στα 34 χρόνια του σε διευθυντή του "Οικονομικού Ταχυδρόμου". Με την απεριόριστη στήριξη του εκδότη του κ. Χρήστου Λαμπράκη ανέδειξε το οικονομικό αυτό περιοδικό σε ένα από τα εγκυρότερα της χώρας. Γνώρισε έτσι και ο ίδιος την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη της ευρύτερης κοινής γνώμης της Ελλάδος, που επιβεβαιώνεται και από τα 30 και πλέον βραβεία και άλλες τιμητικές διακρίσεις που του απονεμήθηκαν και στην Ελλάδα και διεθνώς, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών, του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ως ο καλύτερος ευρωπαίος δημοσιογράφος του έτους 1989), με αποκορύφωμα την ανάδειξή του σε επίτιμο διδάκτορα δημοσιογραφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα σημαντικότερα βιβλία του ("Για μια αλλαγή στο καλύτερο" και "Κοινός Νους"), έχουν πραγματοποιήσει αλλεπάλληλες εκδόσεις σε πολλές χιλιάδες αντίτυπα, ενώ είναι από τους συχνότερα προσκεκλημένους σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συζητήσεις ως ένας από τους βαθείς γνώστες των αφορώντων στην ελληνική και διεθνή οικονομία.
Καθώς αφοσιώθηκε από σχεδόν έφηβος στην δημοσιογραφία στην οποία αφιέρωσε όλη του την ζωή δεν δημιούργησε δική του οικογένεια, θεωρώντας παιδιά του τους πολυάριθμους νέους συντάκτες που ξεκίνησαν από το φυτώριο του "Οικονομικού Ταχυδρόμου" και σχεδόν όλοι διαπρέπουν σήμερα στην δημοσιογραφική αλλά και στην ευρύτερη δημόσια ζωή της Ελλάδος. Ας σημειωθεί ακόμα ότι και ως απλός στρατιώτης (υπηρέτησε κυρίως στην Κόρινθο και στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο το 1955 - 56) δεν έπαψε να δημοσιογραφεί καθώς δεν αισθάνεται ελεύθερος αν δεν γράφει. Γι΄ αυτό και το άλλο πάθος του, που είναι η αποκλειστική σχεδόν (ει δυνατόν) ακρόαση κλασικής μουσικής από ηλικίας 3 ετών, κατέστη δυνατόν να το καλλιεργήσει και συντηρήσει ακούγοντάς την σχεδόν ασταμάτητα ακόμα και όταν μελετά και γράφει. Το άλλο ερασιτεχνικό πάθος του, που είναι το ψάρεμα, το ικανοποιεί πολύ δύσκολα ελλείψει χρόνου, ενώ το επίσης ασταμάτητο διάβασμα πέρα από την επαγγελματική ενημέρωση (κυρίως οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, παιδεία) περιλαμβάνει πολλή ιστορία, λογοτεχνία και μια ώρα πριν κοιμηθεί αστυνομικά και ιστορικά μυθιστορήματα.
Η αγάπη του στη μουσική, παρά την έλλειψη χρόνου, τον οδήγησε να αποδεχθεί να γίνει μέλος του Δ.Σ. της Λυρικής Σκηνής (περίοδος 1980-81) και επί χρόνια είναι μέλος του Δ. Σ. του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής και του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ενώ η ευαισθησία του για τους δυστυχούντες ανθρώπους τον ώθησε να γίνει μέλος του Ερυθρού Σταυρού, της Διεθνούς Αμνηστίας, του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), κ.α. Εξ΄ άλλου ο αποτρόπαιος Αττίλας του έδωσε την ευκαιρία και τη χαρά να βοηθήσει δύο θύματά του στην Κύπρο τον τότε (1974) δεκάχρονο Πέτρο και τον οκτάχρονο Κώστα Σιαππούρη, των οποίων οι Τούρκοι είχαν εκτελέσει τους δύο γονείς και τα τρία άλλα αδέλφια τους. Σήμερα σταδιοδρομούν λαμπρά και οι δύο στη Λευκωσία ο ένας ως πιλότος της Cyprus Airways, και ο άλλος ως αξιωματικός της Αστυνομίας.
Ήδη ως ευρωβουλευτής της Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας ο Γιάννης Μαρίνος δραστηριοποιείται με αφοσίωση στην νέα του αποστολή ως μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Επιτροπής, της Επιτροπής Πολιτισμού, Παιδείας, Νεότητας, Μέσων Επικοινωνίας και Αθλητισμού, της Διακομματικής Επιτροπής για την Κύπρο και της Επιστημονικής Επιτροπής STOA και φιλοδοξεί να επιτύχει στη νέα αποστολή του, όπως και στη δημοσιογραφία.