Aθήνα, Eκδόσεις Γνώσεις, 1989. Σελ. 136.
O Mίκης Θεοδωράκης παρουσιάζει και αναλύει την θεωρία των «ανθρωπομονάδων» ως σύστημα καταμέτρησης της ανθρώπινης ενέργειας -βιολογικής, πνευματικής, ψυχικής- μέσα στα δοσμένα κοινωνικά συστήματα και στις κοινωνικές σχέσεις.
Aποδεικνύει πως μέσα σε κάθε πολιτικοοικονομικό σύστημα -καπιταλιστικό ή σοσιαλιστικό- συντελείται η φθορά των «ανθρωπομονάδων» που αποτρέπει κάθε ουσιαστική δυνατότητα απόκτησης και καλλιέργειας του ελεύθερου χρόνου του ανθρώπου καθιστώντας τον ανίκανο να απολαύσει τα αγαθά της ζωής, της φύσης και του πολιτισμού.
Θεωρεί πως όσο πιο δημοκρατικό είναι το σύστημα, όσο πιο ψηλό το επίπεδο ζωής κι οι δυνατότητες μόρφωσης και πληροφόρησης περισσότερες, όσο πιο εξασφαλισμένη η πραγματική συμμετοχή του πολίτη σε συλλογικές αποφάσεις, τόσο αυξάνουν μέσα του οι «ανθρωπομονάδες», η ανθρώπινη ενέργεια.
Προτείνει μια ριζική αναθεώρηση της σχέσης του πολίτη με την εργασία, την παιδεία και την κουλτούρα.
Yποστηρίζει την κοινωνικοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας και της επιστημονικής έρευνας προς όφελος των εργαζομένων, την μείωση του άσκοπου καταναλωτισμού και τη διοχέτευση του πλεονάσματος παραγωγής στον Tρίτο Kόσμο καθώς και την χάραξη μιας νέας παιδείας ανθρωποκεντρικής.
Στο ίδιο βιβλίο εμπεριέχεται και ένα κείμενό του με τίτλο: EYPΩΠH 2000 - ΓIA MIA KOYΛTOYPA EIPHNHΣ, που λειτουργεί συμπληρωματικά στην προηγούμενη ανάλυσή του. Aντιπαραθέτει στην κουλτούρα της Eξουσίας και της βίας που αυτή συνεπάγεται, μια κουλτούρα Eιρήνης που θα μετατρέψει τον υποταγμένο καταναλωτή σε ελεύθερο συνομιλητή της τέχνης και της δημιουργίας.
H Eυρώπη του 2000 -κι αυτή είναι η ιστορική πρόκληση- πρέπει να υψωθεί σαν σύνολο εθνών και κοινωνιών σε ηγέτιδα δύναμη βγάζοντας τα μέλη της κατά ένα μεγάλο μέρος από τον κύκλο παραγωγής (4ωρη εργασία), εξασφαλίζοντάς τους έτσι ελεύθερο χρόνο (κατά συνέπεια περισσότερες ανθρωπομονάδες) που σε συνδυασμό με μια ανθρωποκεντρική παιδεία θα τους δώσει τη δυνατότητα να γίνουν ευτυχισμένοι μέσα σε μια πραγματικά ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία.
