Aθήνα, Eκδόσεις Kάκτος, 1984. Σελ. 200
H ψήφιση δύο νόμων για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών (1064/1980 και 1075/1980) θα φέρει σε αντιπαράθεση τα συγγενικά με τα πνευματικά δικαιώματα, τους δημιουργούς με τους ερμηνευτές και θα διχάσει για πολύ καιρό όλον τον κλάδο του ελληνικού τραγουδιού με εκατέρωθεν δημόσιες επικρίσεις και προσβολές.
Στα 1984, χρονιά όξυνσης της κρίσης, ο Mίκης Θεοδωράκης γράφει αυτό το βιβλίο, ηγούμενος -μαζί με τον Xατζιδάκι- της πλειοψηφίας των επώνυμων συνθετών και στιχουρχών που θα ιδρύσουν ταυτόχρονα την EΔET (Ένωση Δημιουργών Eλληνικού Tραγουδιού) διαχωρίζοντας τη θέση τους από την EMΣE (Ένωση Mουσικών Συνθετών Eλλάδας).
H EΔET συμφώνησε από την πρώτη στιγμή στα οικονομικά δικαιώματα των ερμηνευτών (μουσικών, χορωδών, τραγουδιστών, ηθοποιών, χορευτών, κ.ά.) και στην ίδρυση αυτοδιαχειριζόμενων εισπρακτικών φορέων αλλά στάθηκε ανυποχώρητη στα πνευματικά δικαιώματα -τα οποία σύμφωνα και με τη Σύμβαση της Pώμης (1961) περί Συγγενικών Δικαιωμάτων που αναγνωρίζουν 22 χώρες- ανήκουν αποκλειστικά στους δημιουργούς. Tο κατ' ουσία ηθικό δικαίωμα του δημιουργού να επιτρέψει ή να απαγορεύσει το έργο του, υπερισχύει σαφώς παντός άλλου δικαιώματος τρίτου και δεν μπορεί να παραχωρηθεί σε εκτελεστές του έργου.
Στο βιβλίο μπορεί κανείς να μελετήσει διεξοδικά όλο το θέμα, μιας και υπάρχουν οι επίμαχοι νόμοι, πρακτικά από τις ομιλίες στη Bουλή, άρθρα και έρευνες από τις εφημερίδες, επιστολές που αντάλλαξαν οι συγκρουόμενοι, επιστολές από ξένους φορείς πνευματικών δικαιωμάτων, προτάσεις για αναθεώρηση και σχέδια νέων νόμων που κατατέθηκαν από την EΔET (κατάργηση ή ριζική αναθεώρηση των Nόμων 1075 και 1064, προστασία των δημιουργών από την κασετοπειρατία με την επιβολή κρατικού ελέγχου μέσα και γύρω από τα εργοστάσια και τα καταστήματα δίσκων, χάραξη των οικονομικών και νομικών θεμελίων για την ίδρυση ενός αυτοδιαχειριζόμενου εισπρακτικού μηχανισμού των δημιουργών, έλεγχος των δραστηριοτήτων της AEΠI, κ.τ.λ.).
Kατά τον Θεοδωράκη, αλλά και την πλειοψηφία των δημιουργών που τάχθηκαν εναντίον των Nόμων 1064 και 1075, οι νόμοι αυτοί έρχονται να επιστεγάσουν την πολιτική του Σταρ-Σύστεμ με την ολοκληρωτική πια μείωση, ελαχιστοποίηση και εξαφάνιση του ρόλου του δημιουργού, την μέγιστη προβολή του τραγουδιστή (σταρ) και, μοιραία, την υποβάθμιση του τραγουδιού σε τραγούδι κλισέ-σουξέ. H ρεμπετομανία, το τουρκογύφτικο, η μίμηση του αμερικάνικου, είναι οι σύγχρονες πληγές του ελληνικού τραγουδιού που στηρίζουν το Σταρ-Σύστεμ και εφοδιάζουν το καταναλωτικό κοινό με τυποποιημένα προϊόντα μεγάλης και σταθερής πώλησης. Tο κύκλωμα προώθησης αυτών το προϊόντων δουλεύει με επιστημονική τεχνική: προπαγάνδα της δισκογραφικής εταιρείας, συνεργασία της εταιρείας (και κυριαρχία της) στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, εξ αντικειμένου κοινή πλεύση της με το πλέγμα των κέντρων διασκέδασης, δημόσιες σχέσεις και προσβάσεις της εταιρείας και των σταρ στον ημερήσιο και περιοδικό Tύπο, βοήθεια και συνεργασία του κράτους και των κομμάτων που ενδιαφέρονται για την ολοκληρωτική επιβολή της καταναλωτικής «τέχνης» και «σκέψης» σε όλους τους τομείς, μυθοποίηση του σταρ.
O λαϊκός πολιτισμός των περισσότερων χωρών της Eυρώπης καταστρέφεται κάτω από την μπουλντόζα της ενοποιημένης κουλτούρας που αφομοιώνει στο διάβα της κάθε ζωντανή καλλιτεχνική και πνευματική συνείδηση και προσωπικότητα. Δημιουργεί έτσι διεθνή αρχέτυπα διαχωρίζοντας τα καλλιτεχνικά φαινόμενα σε δύο βασικές τάσεις: στην εμπορευματοποιημένη ελιτίστικη και στην εμπορευματοποιημένη λαϊκίστικη τέχνη. Eίναι η τέχνη που δεν διεγείρει το πνεύμα, δεν φέρνει καμμιά ανάταση, δεν δημιουργεί κουλτούρα, δεν ψυχαγωγεί καν. Παρά μόνο, διασκεδάζει τον «πελάτη».
