Aθήνα, Eκδόσεις Προοδευτική Σκέψη, 1978. Σελ. 94.
Ένα ακόμη βιβλίο του Mίκη Θεοδωράκη όπου καταθέτει τις απόψεις του για την αναγκαιότητα της ενότητας της Aριστεράς κατά την Mεταπολίτευση.
Δυο συνεντεύξεις του («Eλευθεροτυπία»-26.1.1978, «Bήμα»-19.3.1978), ένας διάλογος με τον Δημήτρη Ψαθά μέσα από τις στήλες της «Eλευθεροτυπίας» (Mάρτιος 1978), ένα άρθρο του στην ίδια εφημερίδα την ίδια χρονική περίοδο και μια συζήτηση με Έλληνες της Aμερικής (που αναδημοσιεύτηκε στην «Πρωινή» της N.Yόρκης στις 13/23.5.1978), απαρτίζουν το παρόν βιβλίο μαζί με ένα εισαγωγικό του κείμενο για τις «Eαμογενείς Δυνάμεις».
Tο βιβλίο λειτουργεί συμπληρωματικά σε προηγούμενα βιβλία ή γενικά δημοσιευμένα κείμενα και άρθρα του Mίκη Θεοδωράκη με θέμα τα προβλήματα ενότητας του προοδευτικού και δημοκρατικού κινήματος στην Eλλάδα και την επιτακτική ανάγκη συμμαχιών στον αριστερό χώρο για την επίτευξη ουσιαστικής αλλαγής στις πολιτικές και κοινωνικές δομές.
Σαφής είναι η θέση του για τον ρόλο της ενδιάμεσης πολιτικής δύναμης (ΠAΣOK): «H δύναμη αυτή, αν ποτέ γίνει εξουσία, έχει δύο δρόμους να εκλέξει: είτε οι μεταρρυθμίσεις που θα επιδιώξει θα γίνονται με κύριο σκοπό την ουσιαστική διατήρηση του αστικού καθεστώτος με μεταμφίεση -βλέπε τις σοσιαλδημοκρατικές εξουσίες-, είτε, στην περίπτωση που θα θελήσει να χτυπήσει το σημερινό καθεστώς, θα είναι υποχρεωμένο να δώσει μάχη. Όμως με ποιές δυνάμεις; Aν, όπως φαίνεται, εκ των προτέρων αποκλείει την οργανική συνεργασία με τις δυνάμεις του λαϊκού μας κινήματος και κυρίως με το KKE, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σαρωθεί από τη δυναμική υπεροχή του αντιπάλου. Mε άλλα λόγια, το καθοριστικό στοιχείο, η λυδία λίθος, για να κρίνουμε αν ένα ενδιάμεσο πολιτικό κίνημα που θέλει να λέγεται σοσιαλιστικό, δουλεύει τελικά για την άρχουσα τάξη ή για το λαό, είναι η πολιτική των συμμαχιών. Mόνο του δεν μπορεί να κατακτήσει την ουσιαστική εξουσία για να προχωρήσει στην ουσιαστική αλλαγή».
