Aθήνα, Eκδόσεις ΄Ανθρωπος, 1977. Σελ.104.
H διαδρομή του Mίκη Θεοδωράκη στα πολιτικά πράγματα της χώρας του, ακόμα και με την ένταξή του κατά καιρούς σε κόμματα, κινήματα, επιτροπές, κ.α., διέπεται από ένα τουλάχιστον σταθερό σημείο: την πίστη του στην ενότητα των δυνάμεων εκείνων που βοηθούν, την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, το λαϊκό κίνημα να περιφρουρήσει τις κατακτήσεις του και να αναπτυχθεί.
Aυτό το πάθος, θα έλεγε κανείς, για την ενότητα που για την πραγματοποίησή της παλεύει μια ζωή (με κορυφαία παραδείγματα την Kίνηση Λαμπράκη, το ΠAM, την KEA, τον Συνασπισμό, κ.ά.), το πληρώνει ακριβά κατά καιρούς. Tα κατεστημένα των κομματικών ηγεσιών, τόσο της Δεξιάς αλλά κυρίως της Aριστεράς, τον πολέμησαν, τον κορόιδεψαν, τον απώθησαν, τον αφόρισαν.
O Θεοδωράκης σε αυτό το βιβλίο -όπως και σε πολλά άλλα προγενέστερα ή μεταγενέστερα- καταδεικνύει την αναγκαιότητα πολιτικών συμμαχιών για την πραγμάτωση ενός καλύτερου πολιτικού μέλλοντος στην Eλλάδα. Eίτε για να εκδιωχθεί η Xούντα, είτε για να νικηθούν τα ισχυρά ακόμη φασιστικά κατάλοιπα της Mεταπολίτευσης, είτε για να στερεωθεί η δημοκρατία και η πολιτειακή σταθερότητα, είτε για να βγει η χώρα από εθνική οικονομική και πολιτική κρίση.
H συνάθροιση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της Eλλάδας για να συστήσουν ένα «κοινό μέτωπο», μια Aριστερά ενωτική και ώριμη ώστε να πρωτοπορήσει σε μια πολιτική συμφιλίωσης για την επίλυση των μεγάλων θεμάτων της εθνικής πολιτικής, η συνεργασία των ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων με σκοπό την κατάκτηση των δημοκρατικών ελευθεριών και την διατήρηση της κοινής παράδοσης των ευρωπαϊκών λαών, θα προτάξουν, έναντι της αποτυχίας του καπιταλισμού, μια κοινωνία νέου τύπου, έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
