biblioteka dołączana dynamicznie (DLL)
biblioteka Resource Dispenser Manager
identyfikator programowy (progID)
identyfikator zabezpieczeń (SID)
interfejs ODBC (z ang. Open Database Connectivity)
Microsoft Distributed Transaction Coordinator (MS DTC)
Microsoft Transaction Server Explorer
narzędzie do tworznia plików wykonywalnych aplikacji
obiekt programu Microsoft Transaction Server
przyspieszone wykrywanie błędów
składnik programu Microsoft Transaction Server
składnikowy model obiektów COM
właściwości obiektu kontekstowego
wywołanie procedury zdalnej (RPC)
zalogowany użytkownik interakcyjny
Skrót od czterech słów angielskich — atomicity, consistency, isolation i durability — wyrażających podstawowe własności transakcji: atomowość, zwartość, izolację i trwałość.
Zbiór technologii umożliwiający wzajemną współpracę składników oprogramowania w środowisku sieciowym, niezależnie od języka programowania, w jakim je utworzono. Zbiór technologii ActiveX stanowi element składnikowego modelu obiektów COM (z ang. Component Object Model ).
Użytkownik korzystający z programu Microsoft Transaction Server Explorer w celu instalowania, konfiguruwania oraz zarządzania składnikami i pakietami programu Microsoft Transaction Server.
Technika implementacji obiektów składnikowych, zgodnie z którą nowe obiekty mogą być budowane za pomocą jednego lub większej liczby istniejących obiektów obsługujących kilka lub wszystkie z wymaganych interfejsów nowego obiektu.
Możliwość uaktywniania obiektów programu Microsoft Transaction Server tylko w razie konieczności, w odpowiedzi na żądanie klienta. Obiekty mogą być dezaktywowane nawet, jeśli klient nie zwolnił odwołań do nich, dzięki czemu nieużywane zasoby serwera mogą być wykorzystywane bardziej efektywnie.
Cecha transakcji, wskazująca, że wykonywane są albo wszystkie operacje transakcji, albo nie jest wykonywana żadna.
Transakcja tworzona w środowisku czasu wykonywania programu Microsoft Transaction Server na podstawie atrybutu transakcji składnika.
Odwołanie do obiektu bieżącego, któremu nie grozi przekazanie na zewnątrz kontekstu obiektu bieżącego.
Plik zawierający jedną lub więcej funkcji, które są kompilowane, dołączane i przechowywane oddzielnie w stosunku do wykorzystujących je procesów. Kiedy dany proces jest rozpoczynany lub uruchamiany, system operacyjny mapuje biblioteki DLL do jego przestrzeni adresowej.
Biblioteka dołączana dynamicznie (DLL), która koordynuje prace w ramach kolekcji rozdzielaczy zasobów.
Plik zawierający standardowe opisy typów danych, modułów i interfejsów, które mogą być przydatne w pełnym wykorzystaniu mechanizmów technologii ActiveX.
Tożsamość procesu (klienta bazowego lub procesu serwera), który bezpośrednio utworzył bieżący obiekt.
Tożsamość procesu (klienta bazowego lub procesu serwera) wywołującego obiekty w ramach bieżącego procesu serwera.
W systemie Windows NT jest to kolekcja komputerów zdefiniowania przez administratora sieci serwera systemu Windows NT, współużytkująca wspólną bazę danych katalogów. Domena zapewnia dostęp do scentralizowanych kont użytkowników i grup, zarządzanych przez administratora domeny. Każda domena ma unikatową nazwę.
Kolekcja obiektów programu Microsoft Transaction Server o pojedynczym, rozpowszechnianym, logicznym wątku wykonywania. Każdy obiekt programu Microsoft Transaction Server przynależy do jednej dziedziny aktywności.
Nazwa identyfikująca zbiór składający się z jednego lub kilku kont użytkowników systemu Windows NT.
Uniwersalny unikatowy identyfikator (UUID), który identyfikuje składnik COM. Identyfikatory CLSID poszczególnych składników COM są przechowywane w rejestrze systemu Windows, dzięki czemu składniki te mogą być pobierane z różnych aplikacji.
Nazwa identyfikująca składnik COM. Na przykład identyfikatorem programowym mogłaby być nazwa Bank.MoveMoney.
Unikatowa nazwa identyfikująca zalogowanego użytkownika w systemie zabezpieczeń. Identyfikator SID może odnosić się do pojedynczego użytkownika lub grupy użytkowników.
Obiekt konkretnej klasy składnika. Każda instancja ma swoje własne, prywatne dane oraz zmienne. Instancja składnika jest synonimem pojęcia obiekt.
Grupa logicznie powiązanych operacji i metod, zapewniających dostęp do obiektów składnika.
Standardowy interfejs języków programowania używany do łączenia z różnymi źródłami danych.
Stan, w którym wydaje się, że dwie transakcje uruchomione współbieżnie działają w izolacji. Użytkownik ma wrażenie, że system uruchamia transakcje kolejno (po jednej).
Mechanizm powodujący, że błędy lub awarie mające miejsce w ramach danego składnika nie są przenoszone do innych składników systemu, lecz oddziaływują jedynie na ten składnik.
Technika uruchamiania procesu serwera w oddzielnym obszarze pamięci tak, aby odizolować ten proces od innych procesów serwera. Dzięki izolacji proces serwera jest chroniony przed błędami krytycznymi, które mogłyby wystąpić w innych procesach aplikacji. Mechanizm izolacji pozwala ponadto zapobiec zakończeniu innego procesu serwera w razie wystąpienia krytycznego błędu aplikacji. Pakiety MTS, które obsługują mechanizm izolowania procesów są nazywane pakietami serwera.
Magazyn danych programu Microsoft Transaction Server, w którym są przechowywane informacje o konfiguracji składników, pakietów i ról. Do administrowania katalogiem służy program Microsoft Transaction Server Explorer.
Typ definiujący interfejsy obiektów konkretnego typu. Klasa definiuje właściwości obiektu oraz metody sterowania jego zachowaniem.
Dwa lub więcej niezależnych systemów komputerowych, które za pośrednictwem programu Microsoft Cluster Server mogą być traktowane i obsługiwane jak pojedynczy system.
Aplikacja lub proces korzystający z usługi innego procesu lub składnika.
Klient uruchomiony na zewnątrz środowiska czasu wykonywania programu Microsoft Transaction Server, ale uprawniony do tworzenia instancji obiektów programu.
Model aplikacji rozproszonych, w którym aplikacje klienckie mogą żądać usług od aplikacji serwerowych. Serwer może obsługiwać wielu klientów jednocześnie, a klient może żądać danych z wielu serwerów. Dana aplikacja może być jednocześnie kliencka i serwerowa.
Specjalna funkcja inicjująca, używana w językach programowania C++ i Java, wywoływana za każdym razem, kiedy jest deklarowana nowa instancja klasy. Funkcja ta zapobiega błędom powstającym podczas używania obiektów niezainicjowanych. Konstruktor ma tę samą nazwę co klasa, ale zwraca wartość.
Obiekt implementujący interfejs IClassFactory, który z kolei pozwala mu tworzyć obiekty konkretnej klasy.
Stan skojarzony domyślnie z danym obiektem programu Microsoft Transaction Server. Kontekst zawiera informacje o o środowisku wykonywania obiektu takie, jak tożsamość twórcy obiektu i, opcjonalnie, transakcja towarzysząca działaniom obiektu. Pojęcie to ma wiele cech wspólnych z kontekstem procesu, który występuje na poziomie systemu operacyjnego i jest związany z wykonywaniem konkretnego programu. W środowisku czasu wykonywania programu Microsoft Transaction Server są obsługiwane konteksty wszystkich obiektów.
Obiekt pozwalający klientowi dynamicznie dołączać do jednej transakcji jeden lub większą liczbę obiektów.
Zwykłe konto użytkownika w jego domenie macierzystej. Większość kont są to konta globalne, co jest ustawieniem domyślnym. Jeśli w sieci występuje wiele domen, najlepiej jeśli każdy użytkownik sieci dysponuje tylko jednym kontem globalnym w jednej domenie.
Konto przydzielane w lokalnej domenie użytkownikowi, którego zwykłe konto nie znajduje się w zaufanej domenie. Konta lokalne nie mogą być używane do logowania interakcyjnego. Konta lokalne utworzone w danej domenie nie mogą być używane w zaufanych domenach.
Komunikat informujący o bieżącym stanie różnych działań programu Microsoft Transaction Server takich, jak uruchamianie czy zamknięcie.
Maksymalny czas aktywności transakcji, po którym jest ona automatycznie przerywana przez menedżera transakcji.
Usługa systemowa odpowiedzialna za koordynowanie wyników transakcji tak, aby zapewnić ich atomowość. Menedżer transakcji pozwala menedżerom zasobów podejmować zgodne decyzje co do przerwania lub przekazania transakcji.
Usługa systemu zarządzająca danymi trwałymi. Aplikacje serwera korzystają z menedżerów zasobów w celu utrzymania stabilnego stanu aplikacji, na przykład zapisu inwentaryzacji, kolejności oczekujących zadań czy dostępnych kont. Menedżer zasobów współpracuje z menedżerem transakcji, dzięki czemu można zapewnić aplikacjom izolację i atomowość (za pomocą protokołu przekazywania dwufazowego). Przykładem menedżera zasobów jest program Microsoft SQL Server.
Procedura (funkcja) wykonywana przez obiekt.
Usługa zarządzająca transakcjami, która koordynuje transakcje obejmujące wiele menedżerów zasobów. Całość działań może być przekazywana jako transakcja atomowa, nawet jeśli obejmuje ona wiele menedżerów zasobów (potencjalnie na oddzielnych komputerach).
Aplikacja służąca do konfigurowania i zarządzania składnikami programu Microsoft Transaction Server w rozproszonej sieci komputerowej.
Model DCOM jest protokołem obiektowym umożliwiającym wzajemną, bezpośrednią komunikację składników ActiveX za pośrednictwem sieci. Model DCOM jest niezależny od języków programowania, dzięki czemu do tworzenia aplikacji DCOM można wykorzystać dowolny język pozwalający programować składniki ActiveX .
Funkcja programu MTS Explorer, pozwalająca tworzyć pliki wykonywalne aplikacji poprzez eksport pakietów.
Nazwa identyfikująca dane konto użytkownika systemu Windows NT.
Skrót od angielskiego określenia "Data Source Name". Nazwa używana przez aplikacje w celu uzyskania połączenia ze źródłem danych ODBC.
Wartość, która oznacza dane nieznane lub brakujące.
Instancja czasu wykonywania składnika COM. Obiekty są tworzone w klasach składnika. Obiekt stanowi synonim pojęcia instancja.
Obiekt nie utrzymujący indywidualnego stanu będącego wynikiem obsługi jednego lub większej liczby wywołań klientów.
Obiekt typu COM, zgodny z modelem programowania i rozmieszczania programu Microsoft Transaction Server, wykonywany w środowisku czasu wykonywania tego programu.
Obiekt utrzymujący indywidualny stan będący wynikiem obsługi jednego lub większej liczby wywołań klientów.
OLE Transactions jest obiektowym protokołem przekazywania dwufazowego, opartym na modelu COM. Protokół ten jest używany przez menedżerów zasobów w celu zapewnienia uczestnictwa w transakcjach rozpowszechnianych, koordynowanych przez usługę Microsoft Distributed Transaction Coordinator (DTC).
Tożsamość klienta bazowego, który utworzył bieżący obiekt. Oryginalny twórca oraz oryginalny wywołujący nie pokrywają się tylko wówczas, gdy oryginalny twórca przesłał obiekt do innego klienta bazowego. Zobacz też: oryginalny wywołujący.
Tożsamość klienta bazowego, który zainicjował działania.
Zbiór składników aplikacji wykonujących związane ze sobą funkcje. Wszystkie składniki pakietu są uruchamiane razem, w tym samym procesie serwera programu Microsoft Transaction Server. Dany pakiet wyznacza granice zaufania, w ramach których są sprawdzane uwierzytelnienia, a tworzące go składniki są rozmieszczane jako całość. Do tworzenia pakietów służy program Transaction Server Explorer. Można wyróżnić dwa rodzaje pakietów: pakiety bibliotek oraz pakiety serwera.
Pakiet działający w procesie klienta, który go utworzył. Pakiety bibliotek nie obsługują śledzenia składników, sprawdzania ról oraz izolowania procesów. W programie MTS występują dwa rodzaje pakietów : pakiety bibliotek i pakiety serwera.
Pakiet uruchamiany osobno, w swoim własnym procesie na komputerze lokalnym. Pakiety serwera obsługują zabezpieczenia oparte na rolach, współużytkowanie zasobów, izolowanie procesów oraz zarządzanie procesami (na przykład śledzenie pakietów). Program MTS obsługuje dwa rodzaje pakietów: pakiety bibliotek i pakiety serwera.
Plik pakietu, który zawiera informacje o składnikach i rolach pakietu. Plik pakietu jest tworzony za pomocą funkcji eksportu pakietów programu Transaction Server Explorer. Kiedy jest tworzony pakiet wstępnie wbudowany, skojarzone z nim pliki składników (biblioteki DLL, biblioteki typów i ewentualnie biblioteki DLL typu proxy-stub) są kopiowane do tego samego katalogu, w którym utworzono plik pakietu.
Plik zawierający informacje o składnikach i rolach pakietu. Plik pakietu jest tworzony za pomocą funkcji eksportu pakietów programu Transaction Server Explorer. Kiedy jest tworzony pakiet wstępnie wbudowany, skojarzone z nim pliki składników (biblioteki DLL, biblioteki typów i ewentualnie biblioteki DLL typu proxy-stub) są kopiowane do tego samego katalogu, w którym utworzono plik pakietu.
Proces aplikacji, w którym jest wykonywany klient bazowy. Klient bazowy działa na zewnątrz środowiska czasu wykonywania programu Microsoft Transaction Server, ale może tworzyć instancje obiektów programu.
Proces macierzysty składników programu Microsoft Transaction Server.
Składnik programu Microsoft Transaction Server może być pobrany w zastępczym procesie serwera — albo na komputerze klienta, albo w procesie aplikacji klienckiej.
Protokół przekazu dwufazowego zdefiniowany przez grupę X/Open DTP. Protokół XA jest obsługiwany przez wiele baz danych systemu Unix, między innymi bazy danych Informix, Oracle i DB2.
Obiekt związany z konkretnym interfejsem, zapewniający międzyprocesowe przekazywanie parametrów oraz komunikację — niezbędne, aby klient mógł wywołać obiekt aplikacji uruchomiony w innym środowisku wykonywania, na przykład w innym wątku lub procesie. Obiekt proxy jest zlokalizowany po stronie klienta i komunikuje się z odpowiadającym mu obiektem stub, który jest zlokalizowany po stronie wywoływanego obiektu aplikacji.
Sposób przekazu, który zapewnia, że transakcje stosowane do więcej niż jednego serwera zostaną zakończone na wszystkich serwerach lub nie zostaną przeprowadzone w ogóle. Przekaz dwufazowy jest koordynowany przez menedżera transakcji i obsługiwany przez menedżerów zasobów.
Proces grupowania w pakiety i przesyłania parametrów metod interfejsu przez granice wątków lub procesów.
Program administracyjny zarządzany przez program Microsoft Management Console (MMC). Program MTS Explorer dla systemu Windows NT jest przystawką.
Funkcja programu Microsoft Transaction Server ułatwiająca wykrywanie błędów i zapobieganie ich skutkom. Kiedy program Transaction Server wykryje nieoczekiwane warunki, które mogłyby spowodować błąd wewnętrzny, natychmiast kończy proces i zapisuje w dzienniku zdarzeń systemu Windows NT szczegółowy komunikat o awarii.
Operacja kopiowania katalogu z pamięci jednego komputera do pamięci innego. Replikację wykorzystuje się do synchronizacji sklastrowanych serwerów MTS.
Symboliczna nazwa definiująca klasę użytkowników związanych z określonym zbiorem składników. Każda z ról wyznacza zbiór użytkowników uprawnionych do wywoływania interfejsów danego składnika.
Usługa zapewniająca w ramach procesu synchronizację nietrwałych zasobów i zarządzanie nimi, dzięki czemu obiekty programu Microsoft Transaction Server mogą w prosty i efektywny sposób współużytkować zasoby. Na przykład rozdzielacz zasobów ODBC zarządza pulami połączeń z bazą danych.
Rozdzielacz zasobów obsługujący pule połączeń bazy danych dla składników programu Microsoft Transaction Server, które korzystają ze standardowych interfejsów programistycznych ODBC.
Zdolność równomiernego rozkładania zadań pomiędzy kilkoma serwerami w sieci, dzięki której wzrasta ogólna wydajność sieci.
Mechanizm blokujący, stosowany wewnątrz menedżerów zasobów i rozdzielaczy zasobów. Semafory nie mają nazw symbolicznych, zapewniają dostęp tylko w trybie wyłączności i współużytkowania, nie wykrywają zakleszczeń oraz nie mogą być automatycznie zwalniane ani podnoszone.
Kod programu oparty na technologii ActiveX, traktowany jako całość, dostarczający zbioru konkretnych usług za pośrednictwem wyspecjalizowanych interfejsów. Składniki dostarczają obiektów, których klienci mogą żądać w czasie wykonywania.
Składnik COM wykonywany w środowisku czasu wykonywania programu Microsoft Transaction Server. Składnik programu Transaction Server musi być biblioteką dołączaną dynamicznie (DLL), która implementuje klasę pozwalającą tworzyć obiekty oraz opisuje wszystkie interfejsy składnika (w bibliotece typów do standardowego przekazywania).
Składnik uruchamiany w przestrzeni procesu klienta. Zazwyczaj jest to biblioteka dołączana dynamicznie (DLL).
Składnik uruchamiany w oddzielnej przestrzeni procesowej swojego klienta. Nawet jeśli składniki są implementowane jako biblioteki DLL, program Microsoft Transaction Server pozwala uruchomić je na zewnątrz klienta poprzez pobranie ich w zastępczych procesach serwera.
Otwarta architektura międzysystemowego projektowania aplikacji typu klient/serwer, oparta na technologii obiektów. Klienci mogą uzyskiwać dostęp do obiektu za pośrednictwem interfejsu zaimplementowanego dla danego obiektu. Model COM jest niezależny od języków programowania, dzięki czemu aplikacje COM można programować w dowolnym języku pozwalającym tworzyć składniki ActiveX. Określenie COM jest skrótem wyrażenia angielskiego "Component Object Model".
Obiekt związany z konkretnym interfejsem, zapewniający międzyprocesowe przekazywanie parametrów oraz komunikację — niezbędne, aby obiekt aplikacji mógł odbierać wywołania od klientów uruchomionych w innym środowisku wykonywania, na przykład w innym wątku lub procesie. Obiekt stub jest zlokalizowany po stronie obiektu aplikacji i komunikuje się z odpowiadającym mu obiektem proxy, który jest zlokalizowany po stronie wywołującego go klienta.
Zdolność systemu do odtworzenia własnego stanu po wystąpieniu błędu, awarii lub zmianie warunków środowiskowych (na przykład po przerwie zasilania). Prawdziwa tolerancja, w odróżnieniu od tolerancji ręcznej, która polega na przywracaniu danych ze sporządzonych wcześniej kopii zapasowych, zapewnia w pełni automatyczne odtworzenie danych bez ingerencji w pliki lub działania użytkownika.
Właściwość pakietu określająca konta użytkowników uprawnione do korzystania z tego pakietu. Może być to albo konto konkretnego użytkownika, albo grupa użytkowników danej domeny systemu Windows NT.
Fragment działań realizowany jako operacja atomowa—to znaczy operacja, która jest wykonywana lub nie wykonywana w całości.
Transakcja, która została przygotowana, ale nie może zostać ani przerwana, ani przekazana z powodu niedostępności koordynującego ją serwera.
Niewrażliwość na awarie.
Klient tworzący obiekt dostarczany przez składnik (za pomocą metody CreateObject, CoCreateInstance lub CreateInstance). Po utworzeniu obiektu klient uzyskuje odwołania do niego, za pomocą których może wywoływać metody obiektu. Zobacz też: wywołujący.
Funkcja optymalizacji wydajności, wykorzystująca kolekcje wstępnie alokowanych zasobów takich, jak obiekty i połączenia z bazą danych. Umieszczanie w pulach pozwala bardziej efektywnie alokować zasoby.
Proces sprawdzania tożsamości użytkowników usiłujących uzyskać dostęp do systemu. Do uwierzytelniania użytkowników bardzo często stosuje się hasła.
Wartość typu prawda/fałsz lub tak/nie.
Podstawowy obiekt, dla którego system operacyjny alokuje czas procesora. W wątku może być wykonywany dowolny fragment kodu aplikacji, nie wyłączając kodu wykonywanego w danej chwili w innym wątku. Wszystkie wątki danego procesu współużytkują wirtualną przestrzeń adresów, zmienne globalne i zasoby systemu operacyjnego dla procesu.
Pojedynczy wątek, w którym są uruchamiane wszystkie obiekty składników "jednowątkowych". Zobacz też: wątek szufladkowy.
Wątek, w którym są realizowane wywołania obiektów składników skonfigurowanych jako "szufladkowe". Każdy obiekt "jest umieszczany w oddzielnej szufladce" (wątku) i pozostaje w niej do końca swojego istnienia. Wszystkie wywołania obiektu są realizowane w przypisanej mu szufladce (wątku). Tego rodzaju model wątków jest używany, na przykład, w implementacjach składników, gdzie stan wątku jest przechowywany w lokalnym magazynie wątków TLS (z ang. thread local storage). Obiekty danego składnika mogą być rozmieszczane w wielu szufladkach. Zobacz też: wątek główny.
Właściwości, które można uzyskać od obiektu kontekstowego, na przykład obiekty wewnętrzne programu Internet Information Server.
Zmienna, która za pośrednictwem narzędzia Menedżer właściwości współużytkowanych jest udostępniana wszystkim obiektom w ramach tego samego procesu serwera. Właściwość taka może przybierać wartości dowolnego typu, reprezentowane przez typ "variant".
Zdolność wykonywania procesów lub transakcji jednocześnie z innymi zadaniami.
Występujące w czasie wykonywania programu wyjątkowe zdarzenie lub błąd, który wymaga ingerencji oprogramowania uruchamianego poza zwykłym tokiem działań.
Wyrażenie, którego wynikiem jest ciąg następujących po sobie znaków.
Standard pozwalający danemu procesowi wywoływać funkcje wykonywane w innym procesie. Ten drugi proces może być realizowany zarówno na tym samym komputerze, jak i na innym komputerze sieci. RPC jest skrótem od angielskiego określenia "Remote Procedure Call".
Klient wywołujący metodę obiektu. Wywołujący nie zawsze musi być twórcą obiektu. Na przykład klient A mógłby utworzyć obiekt X i przekazać odwołanie do niego klientowi B; klient B mógłby wywołać metodę obiektu X za pomocą uzyskanego odwołania. W takim wypadku klient A byłby twórcą obiektu, a klient B wywołującym. Zobacz też: twórca.
Zabezpieczenia konfigurowane za pomocą programu Microsoft Transaction Server Explorer. Dostęp do pakietów, składników i interfejsów można kontrolować definiując role. Role określają, którzy użytkownicy mogą wywoływać interfejsy składnika. Zobacz też: zabezpieczenia programowe.
Dostarczane przez składnik procedury, pozwalające sprawdzać, czy klient jest uprawniony do wykonania żądanej operacji. Zobacz też: zabezpieczenia deklaracyjne.
Sytuacja, w której dwa lub więcej wątków zostaje zablokowanych na trwałe (w stanie oczekiwania); każdy z wątków oczekuje na zasób, który może zwolnić jedynie jeden z reszty zablokowanych wątków. Na przykład jeśli wątek A blokuje rekord nr 1 i oczekuje na zablokowanie rekordu nr 2, a w tym samym czasie wątek B blokuje rekord nr 2 i oczekuje na zablokowanie rekordu nr 1, wówczas wątki te są zakleszczone.
Użytkownik, który jest aktualnie zalogowany na komputerze, na którym działa program Transaction Server.
Kombinacja edycji sprawdzających ważność, weryfikacji logowań, wyszukiwań w bazie danych, założeń systemowych i przekształceń algorytmicznych składających się na sposób działania. Nazywana również logiką działań.
Składnik używany przez klienta na innym komputerze.
Zmienna zawierająca odwołanie do obiektu.
Stan, w którym dane trwałe odpowiadają stanowi oczekiwanemu przez działania modyfikujące dane.