Ogród Japoński jest jednym z niewielu śladów po Wystawie Światowej z 1913 roku, jakie pozostały we Wrocławskim Parku Szczytnickim. Przygotowany i urządzony przez największego wówczas japonistę - entuzjastę, hrabiego Fritza von Hochberga, przy udziale japońskiego ogrodnika Mankichi Arai - był perłą wystawy. Po wystawie zlikwidowany ze względu na prowizoryczny charakter większości budowli (pawilon herbaciarni, trejaże, pergole) oraz wypożyczone elementy wyposażenia. Zachowały się ścieżki, kształt stawu oraz południowa część ogrodu z jej pagórkowatym krajobrazem, ciekami wodnymi i roślinnością.

W roku 1974 zbudowano kaskadę wodną, wzbogaconą głazami w roku 1989. Pozwala ona napełnić wodą strumienie ogrodowe. Obecny kształt kaskad jest dziełem japońskich i polskich budownicznych.
Prace nad rewaloryzacją Ogrodu Japońskiego rozpoczęto w roku 1993 od pełnej inwentaryzacji drzew i opracowaniakwerendy historycznej Ogrodu oraz wstępnej koncepcji rewaloryzacji.

W 1994 roku władze Wrocławia rozpoczęły rewaloryzację Ogródu Japońskiego. O pomoc merytoryczną zwrócono się do Ambasady Japonii w Warszawie. Prośba spotkała się z żywym zainteresowaniem Ambasadora Japonii - Pan Nagao Hyodo.

Analiza roślinności (głównie drzew) wykazała na terenie Ogrodu aż 26 gatunków spotykanych tylko w Japonii i 28 gatunków występujących na obszarze Japonii i Azji Wschodniej - większość to pozostałość założenia z 1913 r.  Po trzech latach intensywnych prac, zamysł rewaloryzacji Ogrodu Japońskiego został z powodzeniem zrealizowany.
Projekt rewaloryzacji Ogrodu w obecnym kształcie powstał na bazie materiałów historycznych i wstępnej koncepcji autorstwa polskich specjalistów - jako wspólne dzieło zespołu polsko (wrocławsko) - japońskiego, którym kierował prof. Ikuya Nishikawa, architekt krajobrazu z Tokio, a następnie pan Yoshiki Takamura z Nagoya - również architekt krajobrazu.

Dzięki obecności japońskich specjalistów wszystkie projekty i prace do najdrobniejszych szczegółów odpowiadają oryginalnej japońskiej sztuce ogrodowej. Każdy element zrewaloryzowanego ogrodu ma swoje miejsce i znaczenie - często niewidoczne dla Europejczyków.

Dzisiejszy Ogród Japoński spełnia wymogi japońskiej sztuki ogrodowej. Stworzono w nim dwie kaskady wodne -

kaskada żeńska
w północnej części ogrodu kaskadę "żeńską" (onna daki), z której woda spływa łagodnie, powoli, w kierunku południowym - do stawu,

 


kaskada męska

 oraz kaskadę "męską" (otoko daki) - jako gwałtowną kurtynę wody,


staw
która następnie, za pośrednictwem strumieni, łączy się w stawie z wodą kaskady "żeńskiej".
brama
Do Ogrodu prowadzi ogromna drewniana główna brama wejściowa (shumon), z której kamienna, szeroka droga prowadzi do

 
most drewnianego mostu nad stawem (yumedono) - z zadaszonym pawilonem widokowym pośrodku.
Urozmaicona linia ścieżek pozwala na dotarcie do atrakcyjnych miejsc Ogrodu szybciej lub wolniej, otwierając przed zwiedzającymi coraz to nowe widok, zapraszając też do zatrzymania się i chwili medytacji.
brama boczna Ogród zyskał też boczną bramę wejściową (fukumon)


pawilon herbaciany
 oraz dwa pawilony: dom będący pawilone herbacianym (azumaya)

altana		 oraz, w północnej części Ogrodu, altanę wypoczynkową, umożliwiającą spojrzenie na panoramę ogrodu w spokoju i skupieniu.

kamienne naczynie		  
Przy bramie głównej, przy kaskadzie "męskiej" oraz w pawilonie herbacianym stoją piękne kamienne
misy na wodę (mizubachi) do obmywania rąk, zaopatrzoe w bambusowo - drewniane czapki.


latarnia

 Na wyspie i w kilku innych atrakcyjnych punktach ogrodu, przy alejkach, ustawiono oryginalne japońskie kamienne latarnie (toro, kasuga).

kamienny mostek		 Boczne ścieżki pozwalają, dzięki kamiennym mostkom (ishibashi), przejść strumienie i obejść staw blisko lustra wody.

mostek łukowy		 Dotychczasowy most przez staw zastąpiono łukowym mostem drewnianym.
Obiekty budowlane - bramy, mosty i pawilony są połączenie myśli i tradycji japońskiej z kunsztem
polskich wykonawców.