Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Α. Παπαρήγα,

Οι επικείμενες εκλογές του Οκτώβρη έχουν εξαιρετικά έντονο πολιτικό χαρακτήρα, καθώς διεξάγονται σε μια περίοδο που ο λαός υφίσταται τραγικές συνέπειες εξ αιτίας της πολιτικής «των αναδιαρθρώσεων» στα πλαίσια ΕΕ , ΟΝΕ. Έχουν πολιτικό χαρακτήρα, επίσης, γιατί η τοπική αυτοδιοίκηση, πρωτοβάθμια και νομαρχιακή, καλείται να παίξει αποφασιστικό ρόλο, ως μηχανισμός του κράτους και της κυβέρνησης, παράλληλο κανάλι της ΕΕ για: τις ιδιωτικοποιήσεις, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την αρπαγή κοινωνικών κατακτήσεων, την φορολογική ληστεία του λαού.

Η κυβέρνηση έχει ήδη προσδώσει πολιτικό χαρακτήρα στις εκλογές, λέγοντας ότι θα φανεί αν ο λαός εγκρίνει την πολιτική της. Ανάλογη λοιπόν πρέπει να είναι και η λαϊκή απάντηση. Επιλέγει να δώσει τη μάχη σε στρατηγικό πεδίο, γύρω από την θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και τον λεγόμενο εθνικό στόχο της ΟΝΕ. Παρ ότι το πεδίο αυτό είναι οδυνηρό για την ίδια την κυβέρνηση, δεν έχει άλλη επιλογή. Την διευκολύνουν στο ζήτημα αυτό και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, ΝΔ, Συνασπισμός αλλά και το ΔΗΚΚΙ που δεν αρνούνται την ΟΝΕ ως εθνικό στόχο, εμφανίζονται όμως να διαφωνούν στα μέσα με τα οποία υλοποιείται ο ψευτοεθνικός αυτός στόχος.

Το Κόμμα μας με συγκεκριμένα στοιχεία και αποδείξεις έχει αποκαλύψει ότι η ΟΝΕ συνιστά «εθνικό στόχο» μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ. Ότι τα μέσα που χρησιμοποιούνται όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων είναι τα αντίστοιχα ή μάλλον αναπόσπαστα συνυφασμένα , υποταγμένα στη στρατηγική ανασυγκρότησης του καπιταλισμού στις σύγχρονες συνθήκες. Οικονομική και νομισματική Ένωση, προσαρμογή στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία με κοινωνικό πρόσωπο δεν υπάρχει. Αποτελεί προπαγανδιστικό τέχνασμα για το ξεγέλασμα του λαού.

Η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει ακριβά το πρόγραμμα επιτάχυνσης των πιο αντιλαϊκών και βάρβαρων, τρομοκρατικών μέτρων. Την άλλη μέρα από τις εκλογές, πρέπει να μετράει λιγότερους κυβερνητικούς δημάρχους και νομάρχες. Διαφορετικά , θα χρησιμοποιήσει την λαϊκή ψήφο για να εξαπολύσει ακόμα πιο σκληρή επίθεση στο λαό, όπως έγινε μετά τις εκλογές του 1996. Ο οποιοσδήποτε συνδυασμός εμφανίζεται ως αντιπολιτευόμενος προς την κυβέρνηση, δεν εγγυάται μια πραγματική αντιπολίτευση στην βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Η τετραετία που πέρασε έχει προσθέσει πολύ πείρα. Με την κυβερνητική πολιτική δεν συμμορφώθηκαν μόνο οι λεγόμενοι «πράσινοι δήμαρχοι, αλλά και οι «γαλάζιοι», της ΝΔ, στην πολύ μεγάλη τους πλειοψηφία, ακόμα και εκείνοι που είχαν εκλεγεί ως αντάρτες.Συμμορφώθηκαν και οι εκλεγμένοι του ΣΥΝ, ιδιαίτερα εκείνοι που αναδείχθηκαν σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία παραμένουν συνεργάτες ως τώρα, αναλαμβάνοντας δηλαδή τις ίδιες ευθύνες με το έργο των κυβερνητικών δημάρχων, νομαρχών.

Οι αγωνιστικοί ενωτικοί συνδυασμοί που στηρίζει το ΚΚΕ με κριτήριο τη στάση του υποψηφίου στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που αφορούν τον εργάτη, τον υπάλληλο, τον φτωχό αγρότη και μικρομεσαίο, τα προβλήματα των ιδιωτικοποιήσεων και των εργασιακών σχέσεων, μπορούν να δώσουν απάντηση στο μεγάλο ζητούμενο: Ο δοκιμαζόμενος λαός να βρει στήριγμα στην αντίσταση και πάλη του από τους δήμους και τις νομαρχίες.

Το θέμα δεν είναι τι προτείνει ο κάθε συνδυασμός, η κάθε κίνηση για τα τοπικά προβλήματα, άλλωστε για ορισμένα τοπικά προβλήματα όλοι οι συνδυασμοί έχουν ίδιες θέσεις, αλλά και τι πρεσβεύει απέναντι στις δεσμεύσεις του νεοφιλελεύθερου θεσμικού πλαισίου. Κρίνεται και από τη στάση που κράτησε ως τώρα. Ο λαός δεν πρέπει να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, δηλαδή τη συμμόρφωση των αιρετών με το νομικό πλαίσιο που θεσμοθετεί την παρανομία των ιδιωτικοποιήσεων και της φορολογικής ληστείας.

Δεν μετράνε οι προθέσεις- αν θέλετε του κάθε υποψηφίου- αλλά η πράξη του, η τοποθέτησή του αν θα συμμορφωθεί ή θα αψηφήσει το πλαίσιο προσφεύγοντας στη λαϊκή στήριξη και πρωτοβουλία. Δεν αρκεί η κριτική στην κυβέρνηση, δεν αρκούν τα διάφορα οράματα της αποκέντρωσης, σημασία έχει πώς βλέπει ο κάθε συνδυασμός το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο, στην βάση του οποίου μετατρέπεται καθ’ ολοκληρία η τοπική αυτοδιοίκηση σε πολιτικό και οικονομικό όργανο όχι της σημερινής κυβέρνησης μόνο, αλλά και κάθε κυβέρνησης που δεν έχει διάθεση να αμφισβητήσει την στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου.

«Κυβερνητικός υπάλληλος» δεν είναι μόνο ο αιρετός που υπηρετεί την κυβέρνηση, αλλά και τους νεοφιλελεύθερους νόμους που διέπουν την τοπική αυτοδιοίκηση. Κρίσιμο ζήτημα είναι η στάση των εκλεγμένων τοπικών αρχών απέναντι στους λαϊκούς αγώνες και κινητοποιήσεις, η αντίσταση στην εργοδοσία και τους διάφορους ιδιώτες που βλέπουν την τοπική αυτοδιοίκηση σαν το γραφείο ανάθεσης έργων για κερδοφορία.

Το κριτήριο μπροστά στην κάλπη

Χωρίς δισταγμό πρέπει να πούμε στον εργάτη και τον υπάλληλο, στον αγρότη και τον μικρομεσαίο, την γυναίκα που ανήκει στα λαϊκά στρώματα και την νεολαία, ότι όταν βρεθεί μπροστά στην κάλπη πρέπει να σκεφθεί την ανεργία, την ανασφάλεια, την ακρίβεια και τους ταξικούς φραγμούς της παιδείας και της υγείας, το ξεκλήρισμα από την γη, την χρεοκοπία των μικρών επιχειρήσεων, το ξεπούλημα τομέων στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας. Πρέπει να σκεφθεί την κυβερνητική βία και τον αυταρχικό κατήφορο, την οργανωμένη συκοφαντία και σπίλωση των αγώνων, τα αγροτοδικεία και τις αποφάσεις των δικαστηρίων κατά του δικαιώματος της απεργίας. Να σκεφθεί τι σημαίνει γι αυτόν η συμμαχία κυβέρνησης και εργοδοσίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των τοπικών προβλημάτων είναι απόρροια των γενικότερων στρατηγικών της κυβέρνησης, είναι αποτέλεσμα της ανώδυνης αντιπολίτευσης των κομμάτων που δεν αρνούνται τις βασικές στρατηγικές επιλογές της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου.

Εν μέσω της αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας αυξάνονται και προτάσεις για πολιτικές συνεργασίες και συμμαχίες. Συνεργασία και ενότητα χρειάζονται, αλλά το θέμα είναι ποια συνεργασία δίνει φτερά στο λαϊκό κίνημα και στην ενωμένη αντεπίθεση.

Η ΝΔ προβάλλει την αναγκαιότητα μετώπου κατά της κυβέρνησης με επίκεντρο την κριτική ότι καθυστερούν και καρκινοβατούν οι ιδιωτικοποιήσεις και η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με την τακτική της σκανδαλολογίας. Είναι φανερό ότι και τα δύο κόμματα παίζουν στο ίδιο γήπεδο.

Ο ΣΥΝ καλεί σε συνεργασία των δυνάμεων της αντιπολίτευσης (πλην ΝΔ) με στόχο να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, αλά Γαλλία και Ιταλία. Δηλαδή μια κυβέρνηση και με το ΠΑΣΟΚ που θα έχει στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας κ.λ.π.

Ο ΣΥΝ , από τη μια διακηρύσσει ότι δεν είναι δυνατό να συγκλίνει με την κυβέρνηση Σημίτη και από την άλλη κάνει συνεργασία στον πρώτο δήμο της χώρας, ζητά από το ΠΑΣΟΚ στήριξη σε άλλους δήμους και νομαρχίες, θέλει μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία. Στο φυσιολογικό ερώτημα πώς συνδυάζει τα ασυνδύαστα, απαντά με εκλογικά κριτήρια, ότι τάχα ένα μη αυτοδύναμο κοινοβουλευτικά ΠΑΣΟΚ θα υποκύψει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας και τάχα θα αλλάξει πολιτική.

Το ΠΑΣΟΚ, το άλλο κόμμα του μεγάλου κεφαλαίου, εκτός από την ΝΔ, δεν αλλάζει πολιτική γιατί θα χάσει κάποιες βουλευτικές έδρες. Απλά είναι πιθανό το ΠΑΣΟΚ να δεχθεί τη συνεργασία του ΣΥΝ, χωρίς βεβαίως να αλλάξει πολιτική. Άλλωστε δεν το ζητά και ο ΣΥΝ, αφού δεν έχει στρατηγικές διαφορές με την κυβέρνηση, στον λεγόμενο ευρωπαικό προσανατολισμό, στο κυνήγι της ΟΝΕ. Το μόνο που ζητά είναι αλλαγή μεθόδων και τακτικής!...

Το ΔΗΚΚΙ προτείνει πολιτικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο κατά της ΝΔ και της κυβέρνησης Σημίτη. Η εντύπωση που έχουμε είναι ότι το ΔΗΚΚΙ χειρίζεται την πρότασή του με τέτοιο τρόπο, ώστε να εισπράξει μια άρνηση, ειδικά από το ΚΚΕ. Βεβαίως το θέμα δεν αφορά το πώς χειρίζεται το ΔΗΚΚΙ την πρότασή του, αν και το ζήτημα έχει μια αυτοτελή σημασία. Υπάρχει θέμα και με τις ίδιες τις προγραμματικές θέσεις του κόμματός αυτού, ειδικά με την εκτίμησή του ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεγάλο κεφάλαιο, άρα οι εργαζόμενοι μπορούν να συμμαχήσουν με τους εργοδότες καπιταλιστές, γιατί έχουν δήθεν κοινά συμφέροντα κατά των πολυεθνικών.

Για άλλη μια φορά θα υπογραμμίσουμε, ότι για το ΚΚΕ η πολιτική συνεργασιών είναι στρατηγικής σημασίας. Δεν είναι προπαγανδιστικό κόλπο, ευκαιριακή πολιτική, για να πιεστεί το ΠΑΣΟΚ, ή για να κλέψουμε από το ΠΑΣΟΚ ένα τμήμα της εκλογικής του βάσης. Το ζήτημα είναι ποια συνεργασία συμφέρει το λαό και το λαϊκό κίνημα και ποια συνεργασία το ζημιώνει ή το παρεμποδίζει να προωθήσει τους στόχους του.

Σήμερα- ειδικά σήμερα- δεν ξεμπλέκει κανένα κόμμα, εννοείται και το ΚΚΕ, με γενικόλογα συνθήματα κατά του νεοφιλελευθερισμού, ή με γενικόλογες διακηρύξεις περί κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η με ουδέτερες εκφράσεις και συνθήματα περί παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, περί ανάπτυξης με κέντρο τον άνθρωπο, και διάφορα άλλα ανθρωποκεντρικά συνθήματα.

Σήμερα «τρέχουν» επιλογές και πολιτικές πολύ συγκεκριμένες, άρα χρειάζονται πολύ συγκεκριμένες τοποθετήσεις για πολύ-πολύ συγκεκριμένα προβλήματα που τα ζούμε. Eνδεικτικά αναφέρουμε:

  Tις περίφημες 4 ελευθερίες της ΕΕ και των άλλων διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών: «Την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού», που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία κτίζονται οι επιλογές των ιδιωτικοποιήσεων, της άγριας λιτότητας, της βάρβαρης αφαίρεσης κατακτήσεων. Ποια παραγωγική ανασυγκρότηση για τη βιομηχανία, την αγροτική οικονομία, τις υπηρεσίες, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις υπερασπίζεται το κάθε κόμμα, πώς βλέπει το ρόλο και τα δικαιώματα του εργαζόμενου, καθορίζεται από την θέση που κρατά απέναντι στις 4 ελευθερίες, δηλαδή απέναντι στην ΕΕ και γενικότερα την καπιταλιστική ενοποίηση. Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να βελτιώσουν τη θέση τους χωρίς αντιμονοπωλιακά μέτρα και αντιπαράθεση με τις επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών. Η προσαρμογή σημαίνει πλήρη υποταγή.

Τη «νέα τάξη πραγμάτων», δηλαδή την πολιτική του ιμπεριαλισμού που έγινε πιο επιθετική μετά τις ανατροπές. Τη συγκρότηση σε όλη τη γή στρατιωτικών πολυεθνικών δυνάμεων, των σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας που θα επεμβαίνουν στο εσωτερικό των χωρών όταν κάτι δεν πάει καλά για τα αφεντικά, που θα ανοίγουν ακόμα και με πόλεμο το δρόμο για τις επενδύσεις των κεφαλαίων.

Κάθε κόμμα, που επιδιώκει να πάρει μέρος σε μια κυβέρνηση δεν μπορεί να υπεκφεύγει , και να μη λεει αν θα αντισταθεί, πώς θα χειριστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις που οι ελληνικές κυβερνήσεις υπέγραψαν. Δεν μπορεί να μην αναφέρεται πώς θα συμπεριφερθεί στο μεγάλο κεφάλαιο, στις πολυεθνικές.

Το ΚΚΕ παλεύει σήμερα να διαμορφωθούν πλατειά αγωνιστικά ψηφοδέλτια που να εκφράζουν τη θέληση για πάλη, αγώνα στο πλευρό των λαϊκών στρωμάτων από τη θέση του αιρετού στην πρωτοβάθμια και νομαρχιακή αυτοδιοίκηση. Ψηφοδέλτια με εκείνες τις δυνάμεις που δώσαμε χέρι χέρι κοινούς αγώνες, ανεξάρτητα από τα κόμματα που ψήφισαν, ή ακολουθούν και σήμερα. Στο συγκεκριμένο πεδίο υπάρχει έδαφος για ευρύτερη συμπαράταξη με βάση τη γενική και τοπική πείρα.