Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της μονογαμίας. Ενας γάμος, ένας θεός. Η οικογένεια είναι αδιάλυτη, όπως η εκκλησία για το Χριστό.

"... ούς ο θεός συνέζευξε άνθρωπος μή χωριζέτω", "Ο ανήρ εστί η κεφαλή της οικογένειας, όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας ... η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα".

Ο χριστιανισμός έντυσε με θρησκευτικό μανδύα τον εξευτελισμό της ανισότητας, της εξάρτησης, του πόνου. Νομιμοποίησε ιδεαλιστικά τους σκοπούς της οικογένειας που στηρίζεται σε οικονομικές σχέσεις και στην ανισοτιμία των φύλων. Ασχετα αν σήμερα αναγκάζεται η εκκλησία, ιδιαίτερα η ορθόδοξη χριστιανική να προσαρμόζεται, να δέχεται τα διαζύγια, να μιλά για γάμο που στηρίζεται στην αγάπη, ενώ μόλις χτες ευλογούσε τα συνοικέσια, την προικοθηρία, κλπ.

Χωρίς να αρνούμαστε το δικαίωμα της ελευθερίας στις θρησκευτικές πεποιθήσεις, είναι φανερό ότι για τους κομμουνιστές - ακόμα και για τους προοδευτικούς ανθρώπους - το ζήτημα που αφορά το σκοταδισμό της θρησκείας είναι καθαρά ιδεολογικό και σαν τέτιο οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε.

Για παράδειγμα, ο πολιτικός γάμος είναι μια πολύ σημαντική ιδεολογική και πολιτική κατάκτηση που απαλλάσσει την πράξη από τον μυστηριακό της χαρακτήρα και τη στηρίζει περισσότερο στην υλιστική φιλοσοφική αντίληψη για την ανθρώπινη ύπαρξη και τις κοινωνικές σχέσεις. Ο πολιτικός γάμος δε θεωρεί την πράξη σαν μια υπόθεση που αφορά τα θεία, αλλά κάτι το εντελώς αντίθετο. Στην πραγματικότητα ο γάμος - θρησκευτικός ή πολιτικός - δεν είναι παρά ένα είδος σύμβασης, η οποία πριν περιβληθεί το νομικό της τύπο γίνεται δεσμευτική μόνο με την απόφαση των δύο συμβαλλομένων. Βρίσκεται πολύ μακριά από οποιαδήποτε θεϊκή ή μεταφυσική υπόσταση και γι΄ αυτόν τον απλούστατο λόγο, όταν από οποιαδήποτε αιτία, η απόφαση των συζύγων πάψει να ισχύει, κανένας τύπος και καμιά θρησκεία δε μπορεί να το διατηρήσει ουσιαστικά.

Και βέβαια, ένα άλλο ζήτημα, σημαντικότατο και πολύ περισσότερο στην αφάνεια, είναι ο θεσμός της ονοματοδοσίας που ισχύει εναλλακτικά με τη βάφτιση των παιδιών. Η διάταξη μάλιστα αυτή δεν είναι μέρος του Νέου Οικογενειακού Δικαίου. Εχει τεθεί σε ισχύ πολύ πιο πριν (1978). Και όμως, ελάχιστοι πολίτες της χώρας μας γνωρίζουν ότι ο νόμος τους παρέχει το εναλλακτικό αυτό δικαίωμα, όσον αφορά το όνομα των παιδιών τους. Η μεγαλύτερη χρήση αυτής της διάταξης γίνεται από ανθρώπους οι οποίοι, έτσι ή αλλιώς, δεν έχουν τη δυνατότητα της επιλογής (πχ. σύζυγοι οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες).

Η μικρή σχετικά εφαρμογή τόσο του πολιτικού γάμου όσο και - σε μεγαλύτερο βαθμό - της ονοματοδοσίας, αντανακλά την αδύνατη διάθεση για ρήξη με το κατεστημένο, ακόμα και των κομμουνιστών. Υποδηλώνει σαφώς την υποταγή τους στις πιέσεις συγγενικών προσώπων, την κοινωνική έλξη από τη "λαμπρότητα" ενός θρησκευτικού γάμου ή την πανίσχυρη συνήθεια μιας παραδοσιακής βάπτισης.

Ειδικότερα, το μυστήριο της βάπτισης, είναι και μια έκφραση αποδοχής ειδωλολατρικών εθίμων, μια και είναι γνωστές οι εξαγνιστικές - θεϊκές ιδιότητες του νερού σε πάμπολλες θρησκείες, από αρχαιοτάτων χρόνων, τις οποίες υιοθέτησε ο Χριστιανισμός. Για να μην αναφέρουμε και τον ιδεολογικό καταναγκασμό, να επιβάλλουμε εξουσιαστικά σε ένα νεογέννητο, το οποίο δε διαθέτει ελεύθερη βούληση, τη δική μας. Και αυτό όταν νομοθετικά παρέχεται η δυνατότητα άλλης επιλογής.

Θα διακινδυνεύαμε να ισχυρισθούμε ότι ο αθεϊσμός, για έναν επαναστάτη, για έναν οπαδό του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού δεν είναι προσωπική ή οικογενειακή επιλογή, είναι επαναστατικό καθήκον, είναι πολιτική συνειδητοποίηση.