Τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για αναπροσαρμογές στο Δημόσιο Τομέα σχετίζονται με αλλαγές και αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα στην προσπάθεια ξεπεράσματος της κρίσης του, στα πλαίσια της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου.
Ο προβληματισμός που αναπτύσσουν οι καπιταλιστές σε διεθνή κλίμακα έχει να κάνει με την απάντηση στα ερωτήματα - προβλήματα που θέτουν, "πώς θα πετύχουμε να συνδέσουμε την υψηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας;
Πώς θα προστατεύσουμε το οικονομικό κύτταρο, την επιχείρηση από το διεθνή ανταγωνισμό και το κοινωνικό κύτταρο, τον εργαζόμενο από την κοινωνική εξαθλίωση;" (περιοδικό "Επίκεντρα", Δεκέμβρης '97, σελ. 18).
Η λύση που προκρίνεται από τους ιθύνοντες και τα όργανα της ΕΕ και μπαίνει σε εφαρμογή από τα κράτη - μέλη της, είναι όπως την αποκαλούν "η ενδιάμεση λύση, ο συνδυασμός ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και κοινωνικής προστασίας".
"Το πρότυπο της κοινωνικής προστασίας πρέπει να 'ναι αναπόσπαστο τμήμα της αναπτυξιακής πολιτικής ώστε η ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη να ακολουθήσουν κοινή πορεία".Το πώς θα γίνει αυτό, να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, είναι το άλλο αγωνιώδες πολιτικό ερώτημα - πρόβλημα που τους απασχολεί για να προλάβουν δυσάρεστες γι' αυτούς κοινωνικές αντιδράσεις, λαϊκές κινητοποιήσεις, κλπ.
Ετσι, στη δέσμη μέτρων που παίρνουν, κυριαρχούν αυτά για την επίτευξη συναίνεσης μεταξύ "κοινωνικών εταίρων", όπως λέγεται, για ένα "εναλλακτικό μοντέλο του μεταβιομηχανικού Κράτους - Πρόνοιας" . Το μοντέλο αυτό το προσδιορίζουν ως μετάβαση "από το κράτος πρόνοιας στην κοινωνία πρόνοιας" και ότι σ' αυτό "τα δικαιώματα αντιστοιχούν σε υποχρεώσεις". "Το κράτος οφείλει πλέον να παρεμβαίνει οργανωτικά και συντονιστικά στη σύλληψη και υλοποίηση των προγραμμάτων κοινωνικής μέριμνας και απασχόλησης. Δεν είναι δυνατό, αλλά και εφικτό να έχει την αποκλειστική ευθύνη. Η κρατική κοινωνική πολιτική οφείλει να αντικαταστήσει το παραδοσιακό "συγκεντρωτικό μοντέλο" με μορφές "κοινοτικής δράσης". Να στραφεί στην ενθάρρυνση της ατομικής πρωτοβουλίας" .
Οι στόχοι αυτού του μοντέλου κοινωνικής προστασίας στην ΕΕ, όπως μπαίνουν από τους υποστηρικτές του, είναι:
1. "Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της οικονομίας διαμέσου της χρηματοδότησης του μη μισθολογικού κόστους εργασίας, της εκπαίδευσης, κλπ.
2. Η εξασφάλιση της κοινωνικής ασφάλισης διαμέσου χρηματοδότησης μιας εθνικής σύνταξης για όλους τους πολίτες.
3. Η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής μέσω της εισαγωγής ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, της βοήθειας σε ευπαθείς ομάδες κλπ."
Για την επίτευξη αυτών των στόχων λένε ότι πρέπει:
1. Να παρθούν υπόψη, οι νέες κοινωνικές ανάγκες και να καθοριστούν "ομάδες στόχους του πληθυσμού που θα αποτελέσουν προτεραιότητα στην κοινωνική προστασία και να οριστεί το σύστημα προϋποθέσεων γι' αυτή την παροχή". Δηλαδή, η κοινωνική πρόνοια θα ασκείται για μια μικρή μερίδα, τους πιο εξαθλιωμένους από τα φτωχά και καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα.
2. Να οριστεί ένα ελάχιστο όριο κοινωνικής προστασίας στη βάση ενός ελάχιστου ορίου εισοδήματος.
Τα ελάχιστα όρια κοινωνικής προστασίας δεν αφορούν μόνο το ύψος των χρηματικών παροχών, αλλά και των παροχών σε είδος όπως υγεία, εκπαίδευση, κλπ.
Η περίπτωση των ΕΚΑΣ για τους συνταξιούχους αντανακλά εν μέρει αυτή τη στρατηγική.
3. "Να διαμορφωθεί μια ευέλικτη μορφή παροχών κοινωνικής προστασίας με τη συνεργασία δημόσιου, ιδιωτικού και ανεπίσημου τομέα".
4. "Να προωθηθεί η ορθολογική κατανομή των πόρων μεταξύ των διαφόρων μορφών κοινωνικής προστασίας... που να εξασφαλίζει τη μεγιστοποίηση της παραγόμενης κοινωνικής ευημερίας"
Οσα προαναφέρθηκαν αποτελούν τη στρατηγική που χαράσσουν οι καπιταλιστές στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και σαν τέτοια έχει περάσει μέσα σ' όλες τις αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Ομως, το κάθε κράτος - μέλος, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξής του και το σύστημα προνοιακής πολιτικής που έχει, παίρνει και τ' ανάλογα μέτρα για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των μέτρων είναι η ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων και η παράλληλη αύξηση της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας
1. Αποκαλυπτική η διεθνής εμπειρία
2. Στόχος η πλήρης κατεδάφιση
3. Δύο αντίθετες λογικές