Συμμετοχή στην συνθήκη του Μάαστριχτ

Η άρχουσα τάξη της χώρας μας, η χρηματιστική ολιγαρχία, η κυβέρνηση αλλά και τα κόμματα που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, προχωρούν σε προσαρμογές στη κατεύθυνση των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ και στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), που εκφράζονται σε αντιλαϊκή πολιτική, πολιτική αυταρχισμού, ενσωμάτωσης στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Την πολιτική αυτή της κυρίαρχης τάξης της χώρας μας και των πολιτικών της εκφραστών, τη στηρίζει το διεθνές κεφάλαιο και το χρηματιστικό κεφάλαιο της Ελλάδας. Στο πρόγραμμα υλοποίησης των προϋποθέσεων της ΟΝΕ εντάσσεται και η ένταξη της δραχμής στον Μηχανισμός Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΜΣΙ) του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (ΕΝΣ) και η πρόσφατη υποτίμηση της ελληνικής δραχμής κατά 14% από 16 Μάρτη 1998 μέσα στα πλαίσια αυτά έγινε.

Ιστορικά το εθνικό νόμισμα της Ελλάδας η δραχμή από την υιοθέτησή της επί Οθωνα το 1833, συνδέθηκε με το γαλλικό φράγκο, ακολούθησε η σύνδεσή της με την αγγλική λίρα και από το 1953 με την μεταρρύθμιση του Σπύρου Μαρκεζίνη συνδέθηκε με το δολάριο των ΗΠΑ σε αναλογία 1 δολάριο=30 δραχμές.

Στα πλαίσια των προετοιμασιών για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, το 1975, “αποδέσμευσε” τη δραχμή από το δολάριο. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το Γενάρη του 1983 ξαναδέσμευσε τη δραχμή με το δολάριο για να την “αποδεσμεύσει” τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Τώρα επιδιώκεται η ένταξη της δραχμής στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ) και στο κοινό νόμισμα “ΕΥΡΩ”.

Οι προσπάθειες των ιθυνόντων της ΕΕ για την νομισματική ενοποίηση των χωρών μελών, γίνονται εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες. Με απόφαση της Διάσκεψης Κορυφής στη Χάγη το 1968 ιδρύθηκε το λεγόμενο “νομισματικό φίδι” που λειτούργησε στα χρόνια 1972-1979.

Στο Συμβούλιο Υπουργών της ΕΟΚ το 1971 πάρθηκε απόφαση για την ενοποίηση των νομισματικής πολιτικής. Λόγω των αντιθέσεων η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Ιταλία μποϋκοτάρισαν το σύστημα του “νομισματικού φιδιού” και έτσι απέτυχε. Μετά από πρωτοβουλία της Γερμανίας και της Γαλλίας ιδρύθηκε στις 13 Μάρτη 1979 το ΕΝΣ που αντικατέστησε την Ευρωπαϊκή Λογιστική Μονάδα και υιοθέτησε την Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα, το ECU.

Ο μηχανισμός λειτουργία του ΕΝΣ αποσκοπεί στην επίτευξη των στόχων της νομισματικής ενοποίησης των χωρών - μελών της ΕΕ.

Σύμφωνα με την Συνθήκη του Μάαστριχτ, από την 01/01/΄94 ιδρύθηκε το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ιδρυμα (ΕΝΙ) με βασική αποστολή να προετοιμάσει τη μετάβαση στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφάσισε στη Μαδρίτη (16/12/΄95) πως το τρίτο στάδιο για την ΟΝΕ θα αρχίσει στις 01/01/΄99. Σύμφωνα μετο σχέδιό τους, τον Μάη του 1998 το Συμβούλιο θα αποφασίσει ποιά μέλη πληρούν τα κριτήρια της “σύγκλισης” για να συμμετέχουν στο κοινό νόμισμα ΕΥΡΩ με βάση τα στοιχεία του οικονομικού έτους 1997. Επίσης θα ιδρυθούν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ). Το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών θα καθορίζει τη νομισματική και συναλλαγματική πολιτική των χωρών μελών της ΕΕ.

Από την αρχή του τρίτου σταδίου της ΟΝΕ το ΕΣΚΤ θα κατέχει και θα διαχειρίζεται τα συναλλαγματικά αποθέματα των κρατών-μελών που θα συμμετέχουν στη ζώνη του ΕΥΡΩ.

Την 1η Γενάρη του 2002 θα αρχίσει η κυκλοφορία των τραπεζογραμματίων και κερμάτων σε ΕΥΡΩ και από 1 Ιούλη 2002 τα εθνικά νομίσματα παύουν να είναι νόμιμο χρήμα στις χώρες τους και αποσύρονται από την κυκλοφορία.

Στην πορεία υλοποίησης της “σύγκλισης” και δημιουργίας της ΟΝΕ σταδιακά καταργούνται τα εθνικά χρηματοπιστωτικά συστήματα και περνούν υπό τη δικαιοδοσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ουσιαστικά της Μπούντεσμπανκ, αφού η Γερμανία διαθέτει την πιο ισχυρή οικονομία και το πιο ισχυρό νόμισμα.

Η ΟΝΕ και η καρδιά της, που είναι η ΕΚΤ και το Ενιαίο Νόμισμα - ΕΥΡΩ- , που θα φέρνει τη σφραγίδα της Γερμανίας, έχει ως στόχο τη θεσμοθέτηση μηχανισμών και λειτουργιών του χρήματος ώστε να εξασφαλίζουν την κίνηση και αναπαραγωγή κεφαλαίων σε μια διευρυμένη αγορά.

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα είναι κυρίαρχη και θα αποφασίζει για λογαριασμό όλων των κρατών της ΕΕ. Η ΕΚΤ και το κοινό νόμισμα, που προβλέπονται να δημιουργηθούν στο 3ο στάδιο της ΟΝΕ, θα είναι οι κύριοι μοχλοί μέσω των οποίων θα ασκείται η νομισματική και κατ΄ επέκταση η οικονομική πολιτική και στην Ελλάδα.

Την υλοποίηση αυτής της πολιτικής της ΕΕ και της ΟΝΕ, εξυπηρετεί το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα στο όνομα της εκπλήρωσης των όρων “σύγκλισης” των οικονομιών και της μετάβασης στο ενιαίο νόμισμα στο ΕΥΡΩ.

Ετσι λοιπόν η Τράπεζα της Ελλάδας από 1η Γενάρη του 2001 θα ενταχθεί και θα υποταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών και η νομισματική πολιτική θα καθορίζεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι λειτουργίες της στην χρηματαγορά θα γίνονται σε ΕΥΡΩ. Επίσης οι εμπορικές τράπεζες και τα άλλα πιστωτικά ιδρύματα θα υποταχθούν στη διαδικασία των συναλλαγματικών ισοτιμιών προς την ΟΝΕ.

Οι πιστωτικοί οργανισμοί από 1η Γενάρη 2002 θα λειτουργούν στη βάση του ΕΥΡΩ και οι δραχμικοί λογαριασμοί θα πρέπει να μετατραπούν σε ΕΥΡΩ. Μετά από 169 χρόνια ύπαρξης η ελληνική δραχμή θα καταργηθεί από 1η Ιούλη 2002. Από την ημέρα εκείνη θα υιοθετηθεί σε χαρτονόμισμα και σε κέρματα ΕΥΡΩ.

Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε το 1992, όταν υπογράφονταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, να εντάξει τη δραχμή στο συναλλαγματικό μηχανισμό του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος μέχρι 31 Δεκέμβρη του 1994 και μάλλον επιδίωξή της ήταν η επίσπευση κατά 12 μήνες.

Σήμερα η ΝΔ που η ίδια άρχισε να κάνει αυτό που έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ίδια η ΝΔ το ίδιο θα έκανε, δημαγωγεί για να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και κάνει κριτική όχι στην ουσία του προβλήματος που είναι η ΕΕ και η ΟΝΕ. Η ΝΔ προγραμμάτισε την ένταξη της δραχμής στο ΜΣΙ του ΝΕΣ και το ΠΑΣΟΚ συνέχισε την πορεία της ένταξης. Το ίδιο πράττει και ο ΣΥΝ που ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά από επίπονες και μακράς διαρκείας διαπραγματεύσεις με τα όργανα της ΕΕ που διεξάγονταν σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας, αποφάσισε στις 12 Μάρτη 1998 την ένταξη της δραχμής στον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος. Αργά το βράδυ στις 14 Μάρτη 1998 η Νομισματική Επιτροπή της ΕΕ αφού επέβαλλε βαριούς και σκληρούς όρους αποφάσισε την υποτίμηση της δραχμής κατά 14%, δηλαδή από 16 Μάρτη 1998, 1 ECU από 313,7 δραχμές θα ανέβει στις 357 δραχμές.

Η ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΜΣΙ) και η υποτίμηση της κατά 14% θα έχει οδυνηρές συνέπειες για την Ελλάδα και τελικά όλα τα βάρη θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Είναι σίγουρο ότι θα κερδίσουν οι μεγάλοι εξαγωγείς και η χρηματιστική ολιγαρχία από την υποτίμηση αυτή.

Το 1996 οι εισαγωγές της Ελλάδας ήταν 24.135,5 εκατομμύρια δολάρια και οι εξαγωγές 5.769,9 εκατομμύρια δολάρια. Το έλλειμμα του ισοζυγίου του εξωτερικού εμπορίου της χώρας ήταν -18.365,6 εκατομμύρια δολάρια. Με την υποτίμηση της δραχμής θα αυξηθούν οι τιμές των εισαγομένων προϊόντων κατά 14%.

Φαίνεται από τα παραπάνω ότι η χώρα μας εισάγει 4 και εξάγει 1. Το 1996 κάναμε εισαγωγές βιομηχανικών ειδών κατανάλωσης ύψους 9.263,5 εκατομμυρίων δολαρίων, τροφίμων 3.879,7, καυσίμων 2.879,7 εκατομμυρίων δολαρίων.

Στην περίοδο 1995/΄97 η ντόπια παραγωγή κρέατος ήταν 522 χιλιάδες τόνους και κάναμε εισαγωγές 320 χιλιάδων τόνων κρεάτων. Ολα αυτά τα είδη που εισάγουμε θα αυξηθούν τουλάχιστον κατά 14%.

Επίσης το 1996 η χώρα μας έκανε άδηλες πληρωμές ύψους 6.618,0 εκατομμυρίων δολαρίων. Εάν υπολογίσουμε τις πληρωμές που κάναμε για τις εισαγωγές και τις άδηλες πληρωμές 24.135,5 + 6.618,0 θα δούμε ότι συνολικά καταναλώθηκαν 30.753,7 εκατομμύρια δολάρια. Τώρα με την υποτίμηση 14% της δραχμής, θα πληρώνουμε 14% παραπάνω. Βάσει λοιπόν των δεδομένων του 1996 αντί 30.753,7 εκατομμύρια δολάρια θα δαπανούμε συν 4.552,3 εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 35.305,8 εκατομμύρια δολάρια.

Οι λαϊκές μάζες θα πληρώνουν κατά 14% περισσότερα για την αγορά εισαγομένων προϊόντων (τρόφιμα, καύσιμα, βιομηχανικά είδη κατανάλωσης, κλπ.). Οι πολίτες της Ελλάδας που θα ταξιδεύουν στο εξωτερικό θα επιβαρυνθούν με 14% για εισιτήρια, ξενοδοχεία, παραμονή κλπ. Επίσης θα αυξηθούν και οι τιμές των ντόπιων προϊόντων που παράγονται με εισαγόμενες πρώτες ύλες και τα άλλα εγχώρια.

Εκτός τούτου οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα πληρώσουν και το κόστος της προσαρμογής και το κόστος της εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους με την επιβολή έμμεσων ή άμεσων φόρων.

Η άρχουσα τάξη στο όνομα της “σύγκλισης” και της επίτευξης των προϋποθέσεων της ΟΝΕ ρίχνει όλα τα οικονομικά βάρη στους εργαζόμενους και στις λαϊκές μάζες. Επίσης ανάμεσα στ΄ άλλα για να καλύψει τα ελλείμματα θα προσφεύγει και στον εξωτερικό δανεισμό που οδηγεί στην αύξηση του εξωτερικού χρέους. Η εξυπηρέτηση του μεγάλου εξωτερικού χρέους θα αυξηθεί κατά 14%. Για την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους, η Ελλάδα δαπάνησε στα χρόνια 1990 - 1996, 57 δις δολάρια. Το 1996 μόνο για χρεολύσια πληρώσαμε 11.549,0 εκατομμύρια δολάρια.

Η κυβέρνηση ήδη προχώρησε στην πρώτη έκδοση ομολόγων στο μελλοντικό νόμισμα ΕΥΡΩ, 1 δις ECU διάρκειας 10 χρόνων.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι με την ένταξη της δραχμής στον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών το εθνικό μας νόμισμα θα ισχυροποιηθεί. Είναι γνωστό ότι η δραχμή στηρίζεται στην οικονομία και εκφράζει την αντοχή της. Σύμφωνα με στοιχεία της “ΕΠΙΛΟΓΗΣ” το 1996 από τους 20 κλάδους της μεταποιητικής βιομηχανίας οι 10 είχαν παραγωγή κάτω από το επίπεδο του 1980 και η πτώση της παραγωγής τους σε σύγκριση με το 1980 κυμάνθηκε από 14,3% (εκτυπώσεων - εκδόσεων) μέχρι 53,5% (δέρματος).

Στα χρόνια 1933 -1993 χρεοκόπησαν 59.686 βιοτεχνίες καταγραμμένες κατά νομό της χώρας. Στα χρόνια 1987 - 1996 εξαγοράσθηκαν 364 εταιρίες από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Από αυτές οι 126 εξαγοράσθηκαν από τα ξένα μονοπώλια. Η δραχμή θα υποτιμηθεί και πάλι, είναι ζήτημα χρόνου.

Μέσα στα πλαίσια της στρατηγικής ιδιωτικοποιήσεων της άρχουσας τάξης η κυβέρνηση θα εντείνει το ρυθμό των ιδιωτικοποιήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ιδιωτικοποιούνται επιχειρήσεις με μεγάλη απόδοση κερδών. Πχ. ΟΤΕ και Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών (ΚΑΕ). Οι ιδιωτικοποιήσεις συνεχίζονται με την πώληση των Τραπεζών: Κρήτης, Κεντρικής Ελλάδας, Μακεδονίας - Θράκης και του ομίλου της Ιονικής. Θα ιδιωτικοποιηθούν και θα πουληθούν στο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο η ΟΑ, τα ΕΛΤΑ, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, η ΔΕΠ κλπ.

Επίσης η κυβέρνηση προχωρά στην εξάρθρωση του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης στην εισαγωγή του θεσμού της μερικής απασχόλησης, στην παραπέρα μείωση των εργατικών εισοδημάτων και των συνταξιουχικών, στην κατάργηση του 8ωρου και γενικά στην απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων.

Με την ένταξη της δραχμής στο ΜΣΙ του ΕΝΣ η ελληνική κυβέρνηση και η Τράπεζα της Ελλάδας χάνουν και αυτά τα ερείσματα παρέμβασης που είχαν στη χρηματαγορά.

Η Διακυβερνητική Διάσκεψη του Αμστερνταμ (16 -17 Ιούνη 1997) υιοθέτησε το “Σύμφωνο σταθερότητας” που εμμένει στα κριτήρια και χρονοδιαγράμματα του Μάαστριχτ. Πράγμα που σημαίνει ότι εμμένει και στην επιβολή σκληρών μέτρων με την εκπόνηση νέων “προγραμμάτων σύγκλισης” και κυρώσεων στα κράτη μέλη της ΕΕ σε περίπτωση που δεν θα τηρούνται οι όροι

Στην περίοδο του ιμπεριαλισμού δρα με οδυνηρότερο τρόπο ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, ο οποίος “είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού”. Είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη, τόσο των διαφόρων οικονομιών και κλάδων, όσο και διαφόρων κρατών. Συνεπώς, είναι μη πραγματοποιήσιμη και η όποια σύγκλιση των οικονομιών των κρατών-μελών της ΕΕ.

Οι ιθύνοντες της ΕΕ ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις τους συμφωνούν να θωρακίσουν τα κέρδη των μονοπωλίων και τη διατήρηση του συστήματος από τις διεκδικήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Οι βαθύτεροι συνεπώς στόχοι της ΟΝΕ, στα πλαίσια της διεθνοποίησης της αγοράς είναι η αναπροσαρμογή του παρεμβατικού ρόλου του κράτους για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, σε συνθήκες μεγάλου βαθμού μονοπώλησης της οικονομίας, παρατεταμένης κρίσης και μονοπωλιακού ανταγωνισμού.

Η αντίσταση και η οργανωμένη λαϊκή πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, σε ρήξη με την ΕΕ είναι η μόνη δύναμη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για να μην περάσουν τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επεξεργασμένα από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Είναι ο δρόμος της σύγκρουσης με τις δυνάμεις που υπηρετούν τις πολυεθνικές και επιδιώκουν να εγκλωβίσουν το λαό στο δόκανο της κοινωνικής συναίνεσης και του διαλόγου, να τον υποτάξουν, να χτυπήσουν την αξιοπρέπειά του.

Είναι ο δρόμος της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων και για το σοσιαλισμό.

Προηγούμενη σελίδα