Στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, σημειώνονται σημαντικές εξελίξεις. Γίνονται μια σειρά αναδιαρθρώσεις και αναπροσαρμογές, τις οποίες μάλιστα στη χώρα μας ονομάζουν "εκσυγχρονισμό", και που βέβαια δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την προσπάθεια για επιβίωση του άδικου κοινωνικοπολιτικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε.
Οι εξελίξεις αυτές έχουν σαν γενικό φόντο τις αρνητικές διεθνείς εξελίξεις ύστερα από το 1989 - 91, την πιο πλατιά και πιο διεισδυτική δράση των πολυεθνικών, τη βάρβαρη και απάνθρωπη επιχείρηση του ιμπεριαλισμού να επιβάλλει τη νέα τάξη πραγμάτων στον κόσμο. Από τη μια πλευρά έχουμε τη διόγκωση μέχρι προκλητικότητας του πλούτου για τους λίγους και από την άλλη τη διόγκωση της φτώχειας και της ανεργίας για τους πολλούς, της ολόπλευρης κρίσης που αγγίζει όλες τις πλευρές της ζωής. Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα και λένε: Το 1960 το 20% των πλουσίων κατείχε το 31% του συνολικού εισοδήματος της ανθρωπότητας και το 20% των φτωχών μόλις το 1%. Σήμερα το 20% των πλουσίων κατέχει το 83% του ανθρώπινου εισοδήματος σε σχέση με το 1,5% των φτωχών. Την ίδια στιγμή ο αριθμός των ανθρώπων που φυτοζωούν, κερδίζοντας μόνο 2 δολάρια τη μέρα, θα αυξηθεί από 3 δισ. που είναι σήμερα σε 5 δισ. Οι συναντήσεις των ηγεσιών των ιμπεριαλιστικών κρατών, η συνεδρίαση της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ στο Χονγκ - Κονγκ, έδειξαν ότι και οι ίδιοι ανησυχούν έντονα μπροστά στα εμπόδια και τις αντιθέσεις που προσκρούουν. Οι αστικές στατιστικές αναγκάζονται να αναγνωρίσουν στοιχεία, όπως τα παραπάνω. Παρά όμως την ευνοϊκή για το διεθνή ιμπεριαλισμό συγκυρία, δεν αλλάζει το βασικό, ότι το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης.
Τα περιθώρια ελιγμών απέναντι στα λαϊκά στρώματα έχουν απελπιστικά εξαντληθεί, γιατί το ίδιο το σύστημα έχει φτάσει στο πιο αντιδραστικό του σημείο. Φυσικά, αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι, κάτω από την όξυνση των προβλημάτων του, μια ωραία πρωία, θα πέσει ο καπιταλισμός ως χάρτινος πύργος. Απλώς, πιστεύουμε ότι οι μεγάλες αντιθέσεις που γεννά, οι ίδιες οι αντινομίες του συστήματος είναι αξεπέραστες. Εξανθρωπισμός αυτού του συστήματος δε γίνεται. Οι προτάσεις που κατατίθενται στα πλαίσια ενός τέτοιου προβληματισμού και φυσικά οι πολιτικές που ασκούνται, αποτελούν στην καλύτερη περίπτωση ένα μπάλωμα που δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ. Πώς μπορεί να συνδυαστεί η ελευθερία δράσης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με τη στοιχειώδη σήμερα προστασία των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων;
Για παράδειγμα, με αφορμή και το αγροτικό πρόβλημα: Ολοι μιλούν για την αντικειμενική ανάγκη που υπάρχει να ξεπεραστεί η μικρή παραγωγή και ιδιοκτησία στην αγροτική οικονομία. Αυτή η αντικειμενική ανάγκη μπορεί να γίνει πράξη, είτε με το μαζικό ξεκλήρισμα της αγροτιάς, όπως επιχειρεί σήμερα στην Ελλάδα η ΕΕ, η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν αυτή την επιλογή, είτε από την άλλη μεριά με το να δοθεί η γη στο λαό, στην αγροτιά, μέσα από τη μεγάλη και συνολική συνεταιριστική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής. Δύο λοιπόν δρόμοι επιλογής ανοίγονται κι εδώ.
Το πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα είναι η χρήση των νέων τεχνολογιών. Είναι αδύνατη η χρήση τους υπέρ του λαού όσο βρίσκονται στην ιδιοκτησία και των έλεγχο των μονοπωλίων.
Το επιχείρημα της διεθνοποίησης
Αντικειμενική είναι και η ανάγκη να παίρνεις υπόψη στη στρατηγική σου τις διεθνείς διαδικασίες και εξελίξεις, τις ανάγκες της "παγκοσμιοποίησης", όπως τελευταία κατά κόρον αναφέρεται. Το ζήτημα όμως στο οποίο πρέπει να δοθεί απάντηση και να προβληματίσει, δεν είναι αυτό καθαυτό το αντικειμενικό γεγονός, αλλά εάν η παρακολούθηση αυτών των διεθνών εξελίξεων θα γίνεται με όρους ενσωμάτωσης, υποταγής, εξάρτησης ή με όρους δράσης, αντίθεσης και προοπτικής. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο διεθνής περίγυρος παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά πρέπει να μας προβληματίσει πώς από αρνητικός που είναι αυτός σήμερα θα γίνει κάποια στιγμή θετικός. Και φυσικά ποτέ - στον αιώνα τον άπαντα - δε θα εξελιχθεί σε θετικό παράγοντα, εάν σε κάθε ξεχωριστή χώρα δεν τίθεται θέμα διεκδίκησης ριζικών αλλαγών, ενός άλλου δηλαδή δρόμου, ταυτόχρονα φυσικά και παράλληλα με την προσπάθεια διεθνοποίησης της πάλης.