Πώς θα ανοίξει ο άλλος δρόμος

Το θέμα είναι να ξεκινήσει από τώρα η μεγάλη λαϊκή προσπάθεια που θα κάνει δυνατή την ανάδειξη για μιας νέας κυβερνητικής εξουσίας, μιας λαϊκής Κυβέρνησης, που θα εκπροσωπεί αποκλειστικά και μόνο τα λαϊκά στρώματα, θα συγκρούεται με τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου, με τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές, που θα επιχειρήσει βαθιές αλλαγές και ρήξεις με τη σημερινή κατάσταση. Αυτή η ανάγκη ωριμάζει σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η κοινωνικοπολιτική λαϊκή συσπείρωση πρέπει να έχει ως αφετηρία της σήμερα τον αγώνα κατά της ΟΝΕ. Η ΟΝΕ αποτελεί για μας τη βασική γραμμή συσπείρωσης του ελληνικού λαού, την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κόμματα στο πολιτικό επίπεδο σήμερα.

Εμείς παλεύουμε για να μπει η Ελλάδα σε ένα δρόμο ανάπτυξης που κριτήριο της παραγωγής δεν θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος αλλά η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Όπου τα επιτεύγματα της ανώτατης τεχνικής και της τεχνολογίας, της επιστήμης, θα ανήκουν στο λαό, επομένως δεν θα μετατρέπονται σε εργαλεία και όπλα εκμετάλλευσης και χειραγώγησής του.

Εμείς παλεύουμε για μια Ελλάδα που συμμετέχει πολύ ενεργά στις διεθνείς σχέσεις προσπαθώντας αυτές να οικοδομηθούν με κριτήριο το αμοιβαίο συμφέρον, την ισοτιμία , και όχι με βάση το δίκαιο του ισχυρού και του «διαίρει και βασίλευε».

Εμείς παλεύουμε για να μπει η Ελλάδα σε ένα δρόμο ανάπτυξης που θα αντιμετωπίζει ριζικά τα πιο βασανιστικά προβλήματα που βιώνει σήμερα ο εργαζόμενος εδώ και στην Ευρώπη, την ανεργία και την υποαπασχόληση, την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το αύριο, την υποτίμηση και περιφρόνηση του ρόλου και της προσωπικότητας, την παραβίαση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας του.

Αυτός ο δρόμος είναι ασυμβίβαστος με τη σημερινή πολιτική, είναι ασυμβίβαστος με την υποταγή και συμμόρφωση στην ΟΝΕ. Αυτός ο δρόμος για να γίνει ρεαλιστικός , για να δημιουργήσει προϋποθέσεις σταθερών και βιώσιμων κατακτήσεων, απαιτεί συνεχή και σχεδιασμένη, μελετημένη αλλά πάντα αποφασιστική αντιπαράθεση με τους φορείς και τα κόμματα του μεγάλου κεφάλαιο, εντός Ελλάδας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται για έναν αγώνα που θα έχει τη βάση του μέσα στην Ελλάδα, αλλά θα απλώνει τη δράση του πέρα από τα σύνορά της, θα συντονίζεται με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις των ευρωπαϊκών χωρών, και ακόμα πιο πέρα, με κάθε σκίρτημα και δράση που αναπτύσσεται στα Βαλκάνια, στις χώρες της μεσογειακής λεκάνης.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο η Ελλάδα να αλλάξει τροχιά όσο είναι δεσμευμένη τυπικά και ουσιαστικά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα καταμερισμού εργασίας που βασίζεται εκτός των άλλων και σε ένα σύστημα αποικιοκρατικών σχέσεων. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η αποδέσμευση της χώρας από τις λεόντειες συμφωνίες και δεσμεύσεις δεν είναι μια απλή υπόθεση, γιατί οι διεθνείς μηχανισμοί επιβάλλουν τις επιλογές τους και σε χώρες που δεν είναι ενταγμένες σε διεθνείς οργανισμούς. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί η Ελλάδα να αποτελέσει μια νησίδα λαϊκής ευημερίας και λαϊκής κυριαρχίας-εξουσίας μέσα σε μια Ευρώπη που ηγεμονεύεται από την ΕΕ, σε μια Ευρώπη της ΟΝΕ, των προγραμμάτων σύγκλισης και σταθερότητας, της συνθήκης του Άμστερνταμ σήμερα και ποιος ξέρει ποιας άλλης συνθήκης αύριο.

Επομένως η διεθνής διάσταση της πάλης, η ενοποίηση των προσπαθειών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενάντια στην ΕΕ, για τη διάλυση αυτού του κλαμπ των καπιταλιστών, είναι αναγκαία και ζωτική.

Είναι ρεαλιστικές οι παρακάτω –ενδεικτικές- προτάσεις, κάτω από μια άλλη πολιτική και κυβερνητική εξουσία που αντιπροσωπεύει πραγματικά τα λαϊκά στρώματα και δεν είναι αντιπρόσωπος η υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων

Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα χωρίς δυνατότητες ανάπτυξης. Παρά τη μακρόχρονη ληστεία που έχει υποστεί, διαθέτει ακόμα συγκριτικά πλεονεκτήματα.

Το πρόβλημα της διατροφής μπορεί να λυθεί στην Ελλάδα με την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής, χωρίς βεβαίως τις επιλογές και τις δεσμεύσεις της ΚΑΠ και του ΠΟΕ, σε αντίθεση με την ατζέντα 2000. Τα προϊόντα μας είναι και ανταγωνιστικά, ικανά να ανοίξουν δρόμους εμπορικών σχέσεων ακόμα και με τα σημερινά διεθνή στάνταρς και δεδομένα. Η γεωργία, η αλιεία, η κτηνοτροφία αποτελούν σημαντική βάση για τη διατροφή του λαού. Αναδιαρθρώσεις χρειάζονται, όχι αυτές που επιβάλλει η ΕΕ, αλλά αυτές που επιβάλλουν οι σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες, η πρόοδος γενικά, π.χ. η αντιστροφή της σχέσης γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής.

Βεβαίως το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται όσο επιτρέπεται η ασυδοσία στις εισαγωγές , όσο κυριαρχούν οι συμφωνίες της ΕΕ με τις άλλες καπιταλιστικές χώρες με κριτήριο τι συμφέρει τις πολυεθνικές των τροφίμων. Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής και της βιομηχανίας τροφίμων και άλλων παραγώγων προϊόντων όσο σκύβουμε ευλαβικά στις απαιτήσεις των ΗΠΑ στο τομέα του εμπορίου αγροτικών προϊόντων.

Ο μικρός κατακερματισμένος αγροτικός κλήρος μπορεί κάλλιστα να αντιμετωπισθεί, όχι με τη δημιουργία μεγάλων καπιταλιστικών νοικοκυριών και το ξεκλήρισμα, αλλά με λαϊκούς αγροτικούς συνεταιρισμούς που προστατεύονται από το κράτος και τον δημόσιο τομέα με μέτρα αντιμονοπωλιακά.

Η Ελλάδα μπορεί να αναπτύξει τους 21 κλάδους μεταποίησης που σήμερα βρίσκονται σε φάση συρρίκνωσης, η υποκατάστασης από δραστηριότητες ενδιάμεσων προϊόντων ή φασόν.

Η Ελλάδα διαθέτει ζωντανές και κερδοφόρες δημόσιες, τώρα υπό ιδιωτικοποίηση ή ήδη ιδιωτικοποιημένες, επιχειρήσεις όπως ΟΤΕ, ΔΕΗ κ.λ.π. που με τα σημερινά σύγχρονα δεδομένα – αλλά και με τον όρο ότι είναι πραγματικά κοινωνικοποιημένες, ανήκουν στο λαό- μπορούν σήμερα να γίνουν μοχλοί γενικότερης ανάπτυξης τόσο της παραγωγικής βάσης της χώρας όσο και παραγωγής επιστημονικής γνώσης και τεχνογνωσίας.

Μήπως είναι ουτοπία;

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ελληνικός λαός , έχει ακούσει ότι είναι ουτοπία να διεκδικεί την κοινωνική ή ακόμα και την εθνική απελευθέρωσή του. Το «δεν γίνεται τίποτε», «το καλύτερα να φιλάς το χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις», αποτελεί πολύ συνηθισμένο επιχείρημα. Μόνο που αυτό το επιχείρημα το διαδίδουν εκείνοι που έχουν συμφέρον από την απάθεια, την αδιαφορία, την απογοήτευση και την υποταγή του λαού.

Ξέρουμε ότι για άλλη μια φορά θα προκαλέσουμε την απάντηση ότι ο σοσιαλισμός απέτυχε, κατέρρευσε κ.λ.π.

Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, για την εθνική ανεξαρτησία, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν απέτυχε. Όποιος το ισχυρίζεται είναι σα να αγνοεί τις νίκες και τις κατακτήσεις των λαών του 20ού αιώνα. Είναι σα να αρνείται την ίδια την ιστορική πρόοδο.

Δεν είναι σήμερα το 1989, το 1990-91, τα χρόνια δηλαδή εκείνα που ίσχυσε το γνωστό μας, «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Δεν θα επιστρατεύσουμε ιστορικές αποδείξεις που υπάρχουν, απλά σας λέμε, όσοι επιμένετε να κάνετε το άσπρο-μαύρο, να μελετήσετε τις πάμπολες πια αμερικανικές και διεθνείς εκδόσεις, που ομολογούν και παραδέχονται την οικονομική ανάπτυξη που συντελέσθηκε στα πλαίσια του σοσιαλισμού, τη λύση βασικών κοινωνικών προβλημάτων, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν λυθεί όλα τα προβλήματα που συνδέονται με την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής παραγωγικότητας. Σας θυμίζουμε επίσης ότι η σοσιαλιστική οικονομία άρχισε να διαλύεται, όταν ακριβώς εφαρμόσθηκαν οι συνταγές της οικονομίας της καπιταλιστικής αγοράς.

Δεν χρειάζεται επίσης να μιλήσουμε αναλυτικά για τον αρνητικό και διαβρωτικό ρόλο που έπαιξε ο παγκόσμιος καπιταλισμός στην υπεράνθρωπη προσπάθεια να οικοδομηθεί ένα νέο κοινωνικό σύστημα για το οποίο δεν υπήρχε προηγούμενη πείρα.

Πουθενά και ποτέ οι κοινωνικοί-απελευθερωτικοί αγώνες δεν αποδείχθηκαν ουτοπικοί, αλλιώς θα είχαμε μείνει στην εποχή της αθηναϊκής δουλοκτητικής δημοκρατίας, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, της οθωμανικής.

Το θέμα είναι πόσο έγκαιρα θα ξεκινήσει αυτή η μεγάλη παλλαϊκή προσπάθεια.

Βεβαίως, αν τα πράγματα μείνουν ως έχουν σήμερα, τότε είναι βέβαιο ότι στην Ελλάδα τα πάντα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, θα απαιτηθούν μεγάλες ρήξεις και αναμετρήσεις .

Αλλά και τότε ο λαός, οι λαοί, θα τα καταφέρουν.

Προηγούμενη σελίδα