Το ΚΚΕ και η ΟΝΕ
Είμαστε κατά της ΟΝΕ γιατί αποτελεί μια πολιτική που από τη βάση ως την κορυφή της, ως το μεδούλι της, υπηρετεί αποκλειστικά τα συμφέροντα των πολυεθνικών μονοπωλίων, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου γενικότερα, είναι κομμένη και ραμμένη στις πιο αντιλαϊκές και αντιδραστικές επιδιώξεις των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών. Η ΟΝΕ είναι ασυμβίβαστη με την πρόοδο, είναι ασυμβίβαστη με την ανεξαρτησία και την ελευθερία των λαών.
Εμείς δεν θέλουμε να προχωρήσει η ΟΝΕ, δεν θέλουμε να πετύχει τους στόχους της με τη συναίνεση των λαών, γιατί αν πετύχουν οι στόχοι της τότε θα μπούμε σε μια πολύ μαύρη περίοδο για την Ευρώπη, και όχι μόνο.
Αλλά για να αποτύχει η ΟΝΕ πρέπει να πετύχουν οι λαοί της Ευρώπης τους δικούς τους στόχους, να αποσπάσουν και να κατοχυρώσουν τις δικές τους κατακτήσεις, προς τα εμπρός βεβαίως.
Η ΟΝΕ είναι αναμφίβολα ένας δρόμος ενοποίησης, αλλά αφορά και συμφέρει μόνο τους καπιταλιστές. Γι αυτό είμαστε αντίθετοί της.
Εμείς δηλώνουμε ότι όχι μόνο δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, αλλά παλεύουμε για να διαμορφωθούν όροι ανατροπής του «συνολικού πολιτικού σκηνικού». Διαφορετικά δεν ανατρέπεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική και η γύρω από αυτήν ευρύτερη πολιτική συναίνεση που έχει διαμορφωθεί ιδιαίτερα μετά το 1992.
Δεν μας αφήνει καθόλου αδιάφορους τι θα έλθει μετά τις μονοκομματικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αντιπαλεύουμε ΑΠΌ ΤΩΡΑ-ΠΡΙΝ ΧΑΘΕΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ- κάθε προοπτική να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Βεβαίως ούτε λόγος να γίνεται ότι για το λαό αποτελεί λύση η μετάγγιση δυνάμεων και ψηφοφόρων ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ.
Βεβαίως και δεν αποτελεί λύση, ούτε καν υποψία ελπίδας παρέχει η ανάδειξη μιας συμμαχικής κυβέρνησης συνεργασίας με κορμό το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ, ή μια οικουμενική κυβέρνηση . Πρέπει να ξεμπερδεύουμε με τον δικομματισμό, αλλά και να μη πέσει ο λαός στην παγίδα του διπολισμού κεντροδεξιά-κεντροαριστερά.
Το πρόβλημα δεν είναι σήμερα να γίνει μια ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, να αλλάξουν οι αναλογίες ανάμεσα στα υπάρχοντα κόμματα. Το θέμα είναι να καταρρεύσει και να ανατραπεί με τη λαϊκή παρέμβαση το σημερινό «πολιτικό σκηνικό», για να χρησιμοποιήσω ένα όρο που είναι της μόδας.
Τα περί κυβερνήσεων συνεργασίας
«Μαθαίνουμε» ότι η απάντηση στη σημερινή κατάσταση είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας , μια κεντροαριστερή κυβέρνηση. Δικαίωμα βεβαίως του κάθε κόμματος είναι να διεκδικεί συμμετοχή σε μια κυβέρνηση όταν υπάρχουν συγγενείς προσανατολισμοί και στόχοι. Πάντως ο λαός δεν πρόκειται να σωθεί, αν κάποια κόμματα βρουν τρόπο να συγκυβερνήσουν. Αντίθετα, θα χαθεί νέος πολύτιμος χρόνος.
Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι οι συζητήσεις για την κεντροαριστερά γυροφέρνουν γύρω από γενικόλογα και νεφελώδη συνθήματα και περιφερειακά προβλήματα. Θα πω ένα παράδειγμα, το περίφημο θέμα της λειτουργίας των θεσμών. Το θέμα δεν ειναι αν θα λειτουργούν οι θεσμοί αλλά τι είδους θεσμοί είναι, ποια πολιτική υπηρετούν. Το προκλητικό δεν είναι μόνο ότι σε ορισμένα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη δαπανήθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια στις εκλογές. Ας πούμε ότι το φαινόμενο αυτό συνδέεται με πολιτικά συμφέροντα. Το τρομαχτικό είναι ότι σε αρκετές περιοχές –εκεί που γίνονται μεγάλα έργα, εκεί που θα γίνουν τα έργα της Ολυμπιάδας, εκεί που υπάρχει ενδιαφέρον για αγορά και της παραλίας, αυτοί που καθόριζαν ποιος θα κερδίσει ήταν οι νονοί της νύχτας, οι εργολάβοι και κατασκευαστές, οι μπράβοι τους.
Το τρομακτικό είναι ότι πουλήθηκαν ολόκληρες περιουσίες για να διαφημιστούν υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι. Τέτοιες θυσίες έγιναν!!!
Το τρομακτικό είναι ότι δοκιμάσθηκε, αλλού με επιτυχία και αλλού όχι, να περάσουν στην τοπική αυτοδιοίκηση άνθρωποι που εκπροσωπούν ή μανατζάρουν επιχειρήσεις, ή παιδιά του σωλήνα του επιχειρηματικού μάρκετινγκ.
Αυτά τα περί διαφάνειας και λειτουργίας των θεσμών είναι παραμύθια σήμερα, αν δεν μπει νυστέρι στα καπιταλιστικά κεφάλαια τα κέρδη, στη δράση του μεγάλου κεφαλαίου που παράγει τη σήψη, τον παρασιτισμό, εκτός βεβαίως ότι διευρύνει και βαθαίνει τη φτώχεια.
Ο εκλογικός νόμος - πρόταγμα ενός νέου εκβιασμού για τον βιασμό της λαϊκής θέλησης.
Η κυβέρνηση φαίνεται ότι προβληματίζεται για το θέμα του εκλογικού νόμου, πολύ φοβόμαστε όμως ότι σκέφτεται να τον κάνει χειρότερο.
Και ο εκλογικός νόμος γίνεται μέσο εκβιασμού. Με το πλειοψηφικό σύστημα, ενδεχόμενα και με τους δύο γύρους, γίνεται προσπάθεια να εξασφαλιστούν μονοκομματικές κυβερνήσεις, ή να εξασφαλίσουν ότι μικρότερα κόμματα θα συμπράξουν ή θα στηρίξουν κυβερνήσεις από το φόβο μήπως βρεθούν εκτός βουλής. Το ιταλικό παράδειγμα , πότε πλειοψηφικό, πότε αναλογικό σύστημα, ανάλογα με τα καλά και συμφέροντα, διδάσκει.
Προχθές ακούσαμε σε συζήτηση στην τηλεόραση από υπουργό της κυβέρνησης ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να ζητά απλή αναλογική αφού δεν είναι διατεθειμένο να μπει στην στρούγγα της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ ή με οποιοδήποτε άλλο κόμμα της ΟΝΕ. Εμείς θα παλέψουμε για την απλή αναλογική, σαφώς δεν είναι πανάκεια, αλλά δεν μπορεί να επιτρέψουμε να χρησιμοποιείται εκβιαστικά ο εκλογικός νόμος. Το κυβερνητικό και το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, για να λυθεί, απαιτεί πολλά περισσότερα εκτός από το ζήτημα του εκλογικού νόμου.
Το εκλογικό σύστημα δεν αποτελεί για μας κίνητρο για συνεργασία ή μη συνεργασία. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα και θα το διεκδικήσουμε.
Η συνεργασία είναι αναγκαία σήμερα, είναι όρος για να διατηρηθεί η σημερινή κατάσταση, αλλά και για να αλλάξει. Εμείς προσχωρούμε στον δεύτερο τύπο συμμαχιών, γι αυτές δουλεύουμε.
Δεν προσχωρούμε ούτε στη λογική του «ευρωπαικού πειράματος» και της δήθεν « κατάργησης των διαχωριστικών γραμμών.»
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν γίνει -για τα μέτρα του καπιταλισμού- πολύ προωθημένες αλλαγές προσαρμογές., ΄Οπως π.χ. στη γειτονική Ιταλία, όπου έχουν εμφανισθεί νέα κόμματα, τα παραδοσιακά έχουν χάσει την δύναμή τους, γίνονται ευρύτερες συνεργασίες. Τα προβλήματα παραμένουν προβλήματα και οξύνονται, συνεχώς ακούγεται ότι γίνονται αναζητήσεις και πάλι αναζητήσεις.
Μετά τις εκλογές ακούσαμε πολλά για την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών, για την κινητικότητα των ψηφοφόρων κ.λ.π.
Οι διαχωριστικές γραμμές έχουν καταργηθεί ανάμεσα στα προγράμματα και την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διαφορές βεβαίως και υπάρχουν, αλλά από την σκοπιά των εξελίξεων και της προοπτικής για το λαϊκό κίνημα αυτές είναι ασήμαντες, με την έννοια ότι δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για να εγκλωβίζεται ο λαός.
Έχει ξεπεραστεί η μονολιθικότητα και ο δογματισμός της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών που έβλεπαν με επιφύλαξη την σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ. Έχει πάψει πια η αστική τάξη της χώρας μας να αγαπά μονόπλευρα ένα κόμμα. Την βλέπουμε πόσο έχει αγκαλιάσει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, αλλά την βλέπουμε και έτοιμη να αγκαλιάσει ως και αναχώματα προς τα δεξιά και αριστερά αρκεί να προχωρήσει το λεγόμενο εθνικό όραμα της ΟΝΕ.
Δεν είμαστε στην εποχή που τα διάφορα «Σχέδια Μάρσαλ» έβαζαν ως όρο να μηδενισθεί η πιθανότητα να βρίσκεται στην ιταλική κυβέρνηση ένας Παλμίρο Τολιάτι, ή στη Γαλλική Κυβέρνηση ένας Μωρίς Τορέζ.
Τώρα οι διάφοροι Ντ Αλέμα και Οκέτο, αλλά και οι πράσινοι της Γερμανίας είναι πολύ καλοδεχούμενοι αρκεί να μην αλλάξει τίποτε στην πολιτική, αρκεί οι επιλογές της ΕΕ να περπατήσουν. Ό,τι εγκλωβίζει τους λαούς, ό,τι μπερδεύει την κοινωνική και πολιτική συνείδηση είναι καλό και επιθυμητό. Οι πρώην κομμουνιστές έχουν πέραση, αλλά και οι νυν, αρκεί να προσχωρήσουν στη λογική του μονόδρομου.
Η πολυφωνία στα κόμματα εξουσίας, οι συμμαχικές κυβερνήσεις δεν φοβίζουν όπως πριν , αντίθετα χρησιμοποιούνται ως εργαλεία αποπροσανατολισμού, ως μήτρες νέων και πιο επικίνδυνων αυταπατών.
Οι κοινωνικοταξικές διαχωριστικές γραμμές ειναι πιο βαθειές σήμερα, από χτές. Δεν καταργούνται με συνθήματα και θεωρίες.
Μπορεί λοιπόν ορισμένες διαχωριστικές γραμμές στο πολιτικό επίπεδο να έπεσαν και έπεσαν με βάση τη στάση στην ΕΕ, που παίζει καθοριστικό ρόλο στη συναίνεση που κυριαρχεί σήμερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν υπάρχουν μέσα στην κοινωνία. Τα οικονομικά στοιχεία από μόνα τους, η σχέση των λαϊκών εισοδημάτων και των κερδών δείχνουν ότι το χάσμα ανάμεσα στις βασικές τάξεις της κοινωνίας μας, την αστική και την εργατική, έχει βαθύνει, έχει γίνει πιο μεγάλο, έχει βαθύνει και έχει γίνει πιο πλατειά η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα συμφέροντα των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού και της πλουτοκρατίας.
Εμείς παλεύουμε να εκφραστούν οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, να εκφραστούν οι πραγματικές συσπειρώσεις που βασίζονται στα κοινά ταξικά και γενικότερα κοινωνικά συμφέροντα. Παλεύουμε για να πάρουν οργανωμένη κοινωνική και πολιτική έκφραση αυτά τα συμφέροντα, να ενωθεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αγωνιστικά με πρόγραμμα, σχέδιο και στρατηγική προοπτικής.
Οποιαδήποτε άλλη επιλογή μας γυρνά πίσω, πολύ πίσω, καθηλώνει.