Τα ισχύοντα κριτήρια ανάπτυξης

Τα ισχύοντα κριτήρια και οι συνέπειες φαίνονται σε όλο το σώμα της οικονομίας και κοινωνίας. Δεν είναι νέα τα προβλήματα, όμως έχουν οξυνθεί. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αυξανόμενη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής σε βασικούς κλάδους, όπου η Ελλάδα διαθέτει πλεονεκτήματα.

Τα τελευταία 5 χρόνια έχουμε μεγάλο αριθμό πτωχεύσεων ελληνικών επιχειρήσεων που είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των πτωχεύσεων πριν την έναρξη της "ενιαίας εσωτερικής αγοράς". Η συρρίκνωση της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής συνοδεύεται με την εμφάνιση ισχυρών επιχειρήσεων και επιχειρηματιών που πλουτίζουν από τα συντρίμμια που δημιουργούν γύρω τους.

Βέβαια επενδύσεις και εισροές κεφαλαίων γίνονται εκεί που συμφέρει το ελληνικό και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Σε εκείνους δηλαδή τους τομείς που θα αποφέρουν νέα μεγάλα κέρδη, εκεί που θα αυξήσουν την εκμετάλλευση του εργατικού μόχθου. Το κυνήγι της "παραγωγικότητας" και της "ανταγωνιστικότητας" για να αυξηθούν τα κέρδη, συνεπάγεται την επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου, την κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης, τη συνεχή απαξίωση της εργατικής δύναμης, όπως, π.χ., η "Χαλυβουργική" με όπλο την απειλή απόλυσης προχώρησε στη 12ωρη απασχόληση.

Δεν είναι τυχαίο, αγαπητοί φίλοι, ότι το ΚΚΕ δεν περιορίζεται να προβάλλει απλώς το ένα ή το άλλο ύψος αυξήσεων για τους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις και τα επιδόματα. Συνδυάζουμε τις προτάσεις για το εισόδημα με το χρόνο εργασίας και την απόκρουση της εντατικοποίησης στην απασχόληση.

Δηλαδή, παλεύουμε και για αύξηση και για μείωση του χρόνου απασχόλησης με επίκεντρο το 35ωρο και καλούμε τους εργαζόμενους να μη δέχονται μεθόδους και μορφές οργάνωσης της εργασιακής διαδικασίας που στο όνομα της παραγωγικότητας επιβάλλουν οδυνηρή εντατικοποίηση. Για να πάρουμε ένα παράδειγμα: τα Συνδικάτα στην Ευρώπη πρόβαλαν με θέρμη το 35ωρο, ως μέσο μείωσης της ανεργίας και ταυτόχρονα δέχτηκαν το πάγωμα των αμοιβών. Μια τέτοια θέση, χωρίς διόλου να αμβλύνει την άσχημη θέση των εργαζομένων, προσφέρει πρώτης τάξεως ευκαιρία στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν ένα ψευδεπίγραφο 35ωρο, το οποίο είναι μια μορφή μερικής απασχόλησης και μέσο επιμήκυνσης του χρόνου εργασίας.

Ορισμένοι θεωρούν ότι το καλό παράδειγμα το δίνει η γαλλική και ιταλική κυβέρνηση. Ομως οι σχεδιασμοί και οι προτάσεις των κυβερνήσεων αυτών δεν αφορούν γενικευμένο 35ωρο και έχουν τον όρο ότι θα δίνονται ειδικά χρηματικά κίνητρα και αποζημιώσεις στους καπιταλιστές, ώστε να μην απειληθούν τα υπερκέρδη τους, επιδοτήσεις που φυσικά θα βγουν από τις τσέπες των λαών, όποτε εφαρμοστεί το νόθο 35ωρο, για να μπουν στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Τα διάφορα "οράματα" της "κεντροαριστεράς" του κ. Σημίτη, είναι η πάση θυσία ανάπτυξη των κερδών, δηλαδή της υπερεκμετάλλευσης, το "όραμα" της επέκτασης και διείσδυσης σε νέες αγορές, συμμετοχής στην κατανομή της λείας στις νέες αγορές που δημιουργήθηκαν την τελευταία 7ετία, έστω κι από τη θέση του φτωχού συγγενή.

Αυτή η επεκτατική δράση του κεφαλαίου, εκτός του ότι δεν έχει καμία σχέση φυσικά με την αμοιβαία, επωφελή, διεθνή συνεργασία, οδηγεί στη συμμετοχή της Ελλάδας σε τυχοδιωκτικές ενέργειες της "νέας τάξης", ενέργειες ριζικά αντίθετες με τα συμφέροντα του λαού μας και των γειτονικών λαών. Η νέα δομή του ΝΑΤΟ και ό,τι έχει μεσολαβήσει επιβεβαιώνει την εκτίμηση αυτή.

Μαζί με τις αλλαγές συνόρων και την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, έχουμε ταυτόχρονα και την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, που αναμφίβολα σημαίνει περισσότερη εξάρτηση, υποδούλωση, "αποικιοποίηση" της οικονομίας από το κεφάλαιο. Είναι και αυτή εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στη διεθνή πλουτοκρατία. Εδώ φαίνεται πιο καθαρά ότι το εγχώριο κεφάλαιο και οι Ελληνες κεφαλαιούχοι γενικά πατρίδα αισθάνονται τις διεθνείς αγορές. "Πατρίδα" τους είναι η τσέπη και τα κέρδη τους.

Η ιδιωτικοποίηση γίνεται με πολλές μορφές εκχώρησης. Για παράδειγμα, η παραχώρηση της εκμετάλλευσης του αεροδρομίου των Σπάτων από τη ΧΟΧΤΙΦ για πάνω από 30 χρόνια, της γέφυρας Ρίου - Αντίρριου από γαλλική εταιρία, η παραχώρηση εκμετάλλευσης για πάνω από 70 χρόνια του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής από την "TVX Gold" αποτελούν μορφές ιδιωτικοποίησης. Στα πλαίσια της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων εντάσσεται και ο νόμος για τον "εκσυγχρονισμό των ΔΕΚΟ" ο οποίος οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση μεγάλων οργανισμών και επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ενώ ήδη πρόσφατα ψηφίστηκε στη Βουλή η γνωστή τροπολογία για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ, με τις γνωστές μάλιστα "αναταράξεις" στο πολιτικό σκηνικό.

Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα