Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο και η πάλη κατά της ΕΕ

Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ προχωρά όλο και βαθύτερα και μέσω αυτής στο παγκόσμιο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Η κυρίαρχη τάξη της χώρας μας μετέχει σήμερα πιο ενεργά στις διεθνείς αγορές και στη διανομή της λείας. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν μπορεί να παίζει ρόλο ανάλογο με εκείνο των ηγετικών χωρώ μελών, έχει αποκτήσει τα ίδια επιθετικά χαρακτηριστικά, είναι εξίσου επικίνδυνη.

Οι ιδιωτικοποιήσεις σήμερα στην Ελλάδα και οι γενικότερες προσαρμογές και αναδιαρθρώσεις ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ προσθέτουν νέα εμπόδια και δυσκολίες στο δρόμο ανάπτυξης της χώρας που προβάλλει το ΚΚΕ, με την έννοια ότι η παρέμβαση των διακρατικών μηχανισμών του ιμπεριαλισμού σε κάθε διεκδίκηση αλλαγών, ακόμα και περιορισμένων, γίνεται πιο απειλητική στην Ελλάδα.

Επιβεβαιώνεται η θέση του Κόμματος ότι η πάλη κατά της ΕΕ, η ρήξη μαζί της είναι αξεχώριστα δεμένη με την πάλη για βαθιές, ριζικές αλλαγές και ανατροπές, με την πάλη για το Σοσιαλισμό. Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει στην πορεία να υπάρξουν σημαντικές εξελίξεις στα πλαίσια της ΕΕ, κάτω από την πάλη των λαών, και τις εσωτερικές αντιθέσεις ή τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι απίθανο το πείραμα της ΟΝΕ και του ευρώ με τους προδιαγεγραμμένους στόχους και ρυθμούς να αποτύχει. Και πάλι όμως το δέσιμο των οικονομιών των χωρών αυτών και της Ελλάδας με τον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ θα είναι τόσο βαθύ, που θα χρειαστεί έντονος αγώνας. Η καπιταλιστική ενοποίηση έχει πολλούς κρίκους στο σύστημα με "τις πολλαπλές ταχύτητες" ή "τους ομόκεντρους κύκλους" που έχει δημιουργήσει στην Ευρώπη. Ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς σπάσουν, επιδιώκει να διατηρεί τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες γερά δεμένες στον ηγετικό πυρήνα, με το νόμισμα, τις ποινές, αντίποινα κλπ.

Η δράση για την οικοδόμηση του Μετώπου δεν μπορεί παρά να έχει αφετηρία την πάλη συνολικά κατά της ΕΕ, της ΟΝΕ. Αυτό δε σημαίνει ότι απαιτούμε συνολική συμφωνία, π.χ. αποδέσμευση της χώρας μας από την ΕΕ, για την πανευρωπαϊκή διάσταση των προσπαθειών κατά της ΕΕ, για την αντιμετώπιση του περιφερειακού αυτού καπιταλιστικού οργανισμού με όρους ρήξης και ανατροπής. Ανεξάρτητα από τη στάση στο ζήτημα της αποδέσμευσης η κατεύθυνση πρέπει να είναι η συνολική αντίθεση στην ΕΕ και η καταδίκη των επιλογών της.

Το ζήτημα της ρήξης με την ΕΕ με όρους αποδέσμευσης και ανατροπής πρέπει να αναβαθμιστεί στη δουλειά μας, να συνοδεύεται με πρακτικές ενέργειες διαφώτισης και δράσης. Να προβάλλεται η ευθύνη του λαϊκού κινήματος της κάθε χώρας για πάλη στο εθνικό επίπεδο, που παίζει αποφασιστικό ρόλο και στην πανευρωπαϊκή πάλη και διεκδίκηση αλλαγών. Να φωτιστεί καλύτερα ο δρόμος προς μια άλλη Ευρώπη, που, λόγω και της ανισόμετρης ανάπτυξης, δεν μπορεί να γίνει αυτόματα και σε όλες τις χώρες, αλλά με τη διαλεκτική αλληλεπίδραση των κινημάτων.

Το Κόμμα μας έχει κάνει σημαντική δουλειά ως τώρα στο ζήτημα για την ΕΕ. Σημαντική ώθηση έδωσε το πανελλαδικό σώμα, που ξεκαθάρισε τις θέσεις μας στις σύγχρονες συνθήκες, και το 15ο συνέδριο με τη γραμμή του Μετώπου. Είχαμε σημαντικούς αγώνες με στόχους και αιτήματα που άμεσα ή και έμμεσα έθεταν ζήτημα για την ΕΕ. Ωστόσο ακόμα είναι εγκλωβισμένοι στη λογική κατά των συνεπειών ή κάποιων ειδικών εξαιρέσεων. Οι εκλογές μάς δίνουν τη δυνατότητα να κάνουμε πλατιά πολιτική δουλειά για να βγουν συμπεράσματα, αλλά και για να αυξηθούν οι ψήφοι προς το ΚΚΕ, μια επένδυση γενικότερης σημασίας.

Θετικές ήταν και οι προσπάθειες που κάναμε για διαμόρφωση συσπειρώσεων με αίτημα το δημοψήφισμα. Εδειξαν όμως και την αδυναμία των οργανώσεων να στηρίξουν και να διαμορφώσουν τέτοιες συσπειρώσεις, να τις αναπτύξουν με δυναμικότητα στις δοσμένες συνθήκες και με τις δυσκολίες που υπάρχουν.

Σήμερα έχουν γίνει σημαντικά βήματα στη συνείδηση του λαού, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια. Χωρίς υπερβολή μπορούμε να πούμε ότι ένα σημαντικό μέρος του λαού δεν βλέπει σαν όραμα την ΕΕ, βλέπει τις αρνητικές συνέπειες. Βεβαίως δεν φθάνει η δυσαρέσκεια και ο σκεπτικισμός. Δεν αναπτύσσουν αυτόματα την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συνείδηση και τη δράση. Η προπαγάνδα του μονόδρομου είναι ισχυρή και αποτελεί ζήτημα πρωταρχικής σημασίας η πειστική αντιμετώπισή της. Η συνείδηση, ότι η σύγκρουση, με την ΕΕ και τις επιλογές της σημαίνει γενικευμένη εσωτερική και εξωτερική σύγκρουση συγκρατεί ένα μεγάλο μέρος του λαού από το να πάρει πιο ενεργητική στάση. Επηρεάζει το γεγονός ότι έχει να αντιμετωπίσει έναν ισχυρό διεθνή οργανισμό.

Οι αντιδράσεις που αναπτύσσονται και σε άλλες χώρες απέναντι στην ΕΕ μπορεί να ενισχύσουν και να διευκολύνουν την αγωνιστική διάθεση του λαού μας και για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες.

Να επιμείνουμε, να δούμε και άλλες μορφές. Πάντως το κύριο είναι να περάσει ο αγώνας κατά της ΕΕ στα κινήματα, στο εργατικό κ.λπ. Μέσα από εκεί μπορεί να πάρει μεγαλύτερο δυναμισμό. Κι αυτό γιατί είναι αδιάσπαστος με τον αγώνα για τα άμεσα και γενικότερα.

Η στάση των άλλων πολιτικών δυνάμεων

Τα πολιτικά κόμματα στη χώρα μας έχουν αποδεχτεί, διακηρύσσουν στα λόγια και στην πράξη, με ακίνδυνες και ανούσιες μικροπαραλλαγές, την προσήλωσή τους στις αρχές και κατευθύνσεις της συνθήκης του Μάαστριχτ και των αναπροσαρμογών της, στην πολιτική προσαρμογής στη νέα τάξη πραγμάτων. Υπηρετώντας τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας, υπονομεύουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας και την εθνική της ανεξαρτησία. Επειδή έχουν στενέψει τα περιθώρια ελιγμών, οι διαφωνίες μεταξύ τους περιορίζονται στο "κοινωνικό πρόσωπο της ΟΝΕ" ή στον "πειστικό κοινωνικό διάλογο", όπως προτείνει ο ΣΥΝ, ή στη σχέση αμοιβής και εργασίας, δηλαδή σε τρόπους παραπλάνησης και συνενοχής των εργαζομένων σε μια καλύτερη διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων. ΄Η δημαγωγούν με αναφορές "σε περασμένες καλύτερες μέρες" (π.χ. 8ετία ΠΑΣΟΚ από το ΔΗΚΚΙ), για να αποπροσανατολίσουν και να κρύψουν τις τραγικές και απάνθρωπες συνέπειες στην εργατική τάξη και στα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Πιο ειδικά:

Το ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζει ότι ΟΝΕ ίσον "γη της επαγγελίας", που θα την φτάσουμε μέσα από δύσκολη πορεία για το λαό,αφού θα υπάρχουν ενδιάμεσες απώλειες. Ότι ο δρόμος έξω από την ΟΝΕ θα είναι καταστροφικός, θα είναι δρόμος παρακμής και εθνικής ήττας. Γι' αυτό θεωρεί την υπεράσπιση των σημερινών εργασιακών δικαιωμάτων αναχρονισμό και την πάλη για τη διεύρυνσή τους εμπόδιο στην πρόοδο, μιας και εμποδίζουν την ελληνική οικονομία να γίνει "ανταγωνιστική" μέσα στην "παγκοσμιοποιημένη οικονομία".

Η ΝΔ, κατηγορεί την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι "υποβάθμισε" τη χώρα έναντι των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, αφού δεν πέτυχε την ένταξη στην 1η φάση της ΟΝΕ. Οτι είναι άτολμη και αναποτελεσματική στις ιδιωτικοποιήσεις. Οτι καθυστερεί στην αναδιοργάνωση των εργασιακών σχέσεων και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Δεν αμφισβητεί την κατεύθυνση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αλλά αμφισβητεί τους ρυθμούς και ζητά την έντασή τους.

Ο ΣΥΝ, προβάλλει ότι μπορεί να υπάρξει πορεία προς την ΟΝΕ και ταυτόχρονα υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι "δεν πρόβαλε διαπραγματευτικές αξιώσεις ούτε διαμόρφωσε κατάλληλες συμμαχίες για την τελική επιλογή των χωρών της ζώνης του ΕΥΡΩ". Την επικρίνει επειδή "έχει συκοφαντήσει κατά το χειρότερο τρόπο την ευρωπαϊκή προοπτική.." και με την πολιτική της υπονομεύει τις προϋποθέσεις αυτού του στόχου". Υποστηρίζει ότι "η αποκοπή της Ελλάδας από τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ενοποίησης θα σημάνει επικίνδυνη περιθωριοποίηση, τόσο στην οικονομία όσο και στην εξωτερική πολιτική της χώρας".

Το ΔΗΚΚΙ, βασίζει την κριτική του στη θέση ότι χρειάζεται μια ΟΝΕ με "κοινωνικό πρόσωπο". Eπιδιώκει να προσεγγίσει λαϊκές δυνάμεις, κυρίως τμήματα των μεσαίων στρωμάτων που πλήττονται. Μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. προσπαθεί να προβάλει έναν άλλο δρόμο, παραβλέποντας πως αυτή θεμελιώνεται στις 4 ελευθερίες κινήσεων (κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού), που ενισχύουν τον μονοπωλιακό ανταγωνισμό και την ένταση της εκμετάλλευσης.

Τα κόμματα ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ δεν αρνούνται τους όρους σύγκλισης και τα κριτήρια (επιτόκια, πληθωρισμός, ελλείμματα, δημόσιο χρέος), αλλά κάνουν κριτική γιατί δεν συνοδεύονται και από μέτρα σύγκλισης του επιπέδου ανάπτυξης. Ομως αν ο πυρήνας της ΕΕ αποδεχόταν κριτήρια πραγματικής σύγκλισης, τότε δεν θα εξασφάλιζε τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Από τη στιγμή που ισχύουν οι 4 ελευθερίες, πραγματική σύγκλιση δεν μπορεί να υπάρξει. Η ανισομετρία ανάμεσα στα κράτη-μέλη θα αυξάνεται και το χάσμα θα διευρύνεται.

Σε ό,τι αφορά στο όνειρο να γίνει η Ελλάδα χώρα πρώτης ταχύτητας (με αργούς ή γρήγορους ρυθμούς), ισότιμη π.χ. με Γερμανία-Γαλλία, είναι απατηλό. Δεν πρόκειται να συγκλίνει πραγματικά, ακόμα και αν συγκλίνουν οι ονομαστικοί δείκτες. Άλλωστε η συμμετοχή περισσοτέρων χωρών στην ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ δε θίγει την κυριαρχία του ηγετικού πυρήνα, αντίθετα αποτελεί πρωταρχικό στόχο του.

Προχωρεί η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στους διακηρυγμένους στόχους της ;

Η εκτίμηση που γίνεται στους κόλπους της ΕΕ είναι ότι προχωρεί η οικονομική ενοποίηση, αλλά με διαφορετικές ταχύτητες , ενώ εκτιμάται ότι καθυστερεί ή ότι είναι πολύ πίσω η πολιτική ενοποίηση και ότι ταυτόχρονα δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική στην πράξη, πράγμα που φαίνεται σε κρίσιμες στιγμές, όπως στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο κ.λ.π.

Γεγονός είναι ότι οι βασικοί στόχοι και επιδιώξεις της ΕΕ προχωρούν, γιατί εκφράζουν αντικειμενικές ανάγκες των κρατών - μελών και των μεταξύ τους συσχετισμών, αλλά και για έναν πρόσθετο λόγο του ισχύοντος συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς. Η διαδικασία ενοποίησης συνοδεύεται αναπόφευκτα από την ανισόμετρη ανάπτυξη και τους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, από τη σχέση της ΕΕ με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Τα περί ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας

Οι σχέσεις ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ -ΙΑΠΩΝΙΑ - ΕΕ) καθορίζονται από το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αποτελούν δύο κρίκους της ίδιας αλυσίδας. Τα τρία λοιπόν ιμπεριαλιστικά κέντρα έχουν σημεία συνεργασίας, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (πρώην ΓΚΑΤΤ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα, η σχεδιαζόμενη συμφωνία για τις επενδύσεις του ΟΟΣΑ, αλλά και ανταγωνισμούς.

Ο ανταγωνισμός τους στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος μεταξύ των άλλων εκφράζεται :

Με την επιδίωξη των ΗΠΑ να ισχυροποιήσουν τη ΝΑFTA και να πιέσουν για πλήρη απελευθέρωση των διεθνών συναλλαγών.

Με την προώθηση από την Ιαπωνία της σταδιακής συγκρότησης ενός εμπορικού πόλου στη ΝΑ Ασία.

Με την ενίσχυση από την ΕΕ της νομισματικής ενοποίησης με την εισαγωγή και λειτουργία του ΕΥΡΩ, με ταυτόχρονα βήματα διεύρυνσης στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (διεύρυνση και εμβάθυνση).

Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι αδυσώπητος. Κάθε νέα τοποθέτηση κεφαλαίων, οι νέες επενδύσεις γενικά, γίνονται με κύριο κριτήριο την αντοχή στην ανταγωνιστική πάλη. Αν η Τζένεραλ Μότορς απολύει 11.000 εργαζόμενους και σκοπεύει να απολύσει το 1/3 του εργατικού δυναμικού της μέχρι το 2000, είναι γιατί επιδιώκει να υπερισχύσει στον ανταγωνισμό της με την ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία. Γι' αυτό προωθεί μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής της. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρχαν στη Ρενό και στη Φολκσβάγκεν στην Ευρώπη και θα ακολουθήσουν και άλλες .

Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας στους δώδεκα στις ΗΠΑ και το 10% του εργατικού δυναμικού στη Γερμανία απασχολείται στην αυτοκινητοβιομηχανία, γίνεται φανερό ότι θύματα του ανταγωνισμού και των κερδών του κεφαλαίου είναι οι εργαζόμενοι.

Ακριβώς γι' αυτό, ο στόχος για ανταγωνιστική Ευρώπη δεν αφορά τους λαούς και τα συμφέροντά τους, ενώ δεν είναι και σίγουρο ότι θα πετύχει. Βλέπουμε σήμερα πώς κατέρρευσε το ψέμα και οι αυταπάτες που είχαν δημιουργηθεί γύρω από το οικονομικό θαύμα "των παλιών και νέων τίγρεων". Η Ιαπωνία δε σώθηκε από την κρίση και την ύφεση αν και χώρα ανταγωνιστική και παγκόσμιος εξαγωγέας. Βέβαια την κρίση πληρώνουν οι λαοί των χωρών αυτών με τη θεαματική άνοδο της ανεργίας. Σε ό,τι αφορά στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα μετά την κρίση στη Ρωσία, αρχίζουν να εμφανίζονται οι επιπτώσεις, που θα πληρώσουν τελικά οι εργαζόμενοι. Οι πωλήσεις των ευρωπαϊκών και των αμερικανικών προϊόντων μειώθηκαν και υπάρχει προβληματισμός και κινήσεις για προληπτικά μέτρα σε μια ενδεχόμενη εμφανή επίδραση.

Ωστόσο, όσα μέτρα και να πάρουν η ΕΕ και οι διεθνείς οργανισμοί, δεν πρόκειται να εξαλείψουν τις κρίσεις του συστήματος, ούτε τις αναπόφευκτες συνέπειες.

Ο "ανταγωνισμός" λοιπόν αφορά το διεθνές κεφάλαιο, έχει έννοια και περιεχόμενο καθαρά ταξικό.

Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα