Mozart W.A., pomnik
Mozart Wolfgang Amadeus (1756-1791), kompozytor austriacki, genialny przedstawiciel klasycyzmu wiedeńskiego. Muzykę (grę na fortepianie i skrzypcach) studiował u ojca Leopolda, wicekapelmistrza dworu arcybiskupa w Salzburgu. Pierwsze utwory skomponował w wieku 5 lat. Jako 6-letnie "cudowne" dziecko rozpoczął z ojcem podróże po Europie, zwiedzając m.in. Monachium, Wiedeń, Paryż, Londyn, Hagę, Amsterdam, Genewę, Zurych i budząc wszędzie sensację swym muzycznym geniuszem.
W 1766 rodzina powróciła do Salzburga, w 1769 Mozart został koncertmistrzem kapeli arcybiskupiej. 1769-1791 odbył 3 podróże do Włoch, w 1777 wielką podróż koncertową do Monachium, Mannheim i Paryża. W 1781 w wyniku konfliktu z arcybiskupem Colloredo porzucił ostatecznie służbę dworską i zamieszkał w Wiedniu.
Opera Don Giovanni (1787)
Tu poznał J. Haydna, inspirując się zwłaszcza jego kwartetami smyczkowymi i symfoniami. W 1787 uzyskał tytuł kompozytora cesarskiego. W latach 80. skomponował 3 genialne opery: Uprowadzenie z seraju (1782), Wesele Figara (1786), Don Giovanni (1787). W latach 90. Cosi fan tutte (1790), Łaskawość Tytusa (1791) i Czarodziejski flet (1791). W okresie wiedeńskim powstały też najwybitniejsze koncerty fortepianowe, symfonie D-dur Haffnerowska (1782), C-dur Linzka (1783), D-dur Praska, Es-dur KV 543 (1788), g-moll KV 550 (1788), C-dur Jowiszowa (1788), ponadto Msza c-moll oraz dokończone po śmierci Mozarta przez jego ucznia Süssmayra Requiem d-moll.
Symfonia nr 40 (1788)
Eine kleine Nachtmusic (1787)
Komponował opery poważne (seria), komiczne (buffa) oraz singspiele, któremu to gatunkowi nadał najwyższą rangę (Uprowadzenie z seraju). W Don Juanie określanym przez siebie jako "dramat żartobliwy" dokonał genialnej syntezy wątków komicznych i tragicznych. W Czarodziejskim flecie do libretta E. Schikanedera wg baśni niemieckiego poety Ch.M. Wielanda, poprzez zderzenie świata realnego i fantastycznego zainspirował twórców niemieckiej opery romantycznej.
Marsz Turecki z Sonaty nr 11 (1778)
W twórczości instrumentalnej doprowadził do najwyższego mistrzostwa i doskonałości formę cyklu sonatowego i symfonicznego. Tworzył muzykę o idealnym ładzie, harmonii, doskonałej konstrukcji formalnej, a przy tym pogłębiającej się z biegiem lat, dramatycznej ekspresji.