Lamparty przy wodopoju
Lampart, pantera, leopard (Panthera pardus), ssak drapieżny z rodziny kotów, zamieszkujący w licznych podgatunkach największy obszar spośród wszystkich kotów.
Niegdyś występował na całym obszarze Afryki oprócz Sahary, w Azji Zachodniej, Azji Mniejszej, w Indiach, w południowej części Chin, na Półwyspie Indochińskim. Obecnie w Afryce Północnej wytępiony, w wielu innych rejonach występowania liczebność lampartów ustawicznie maleje, toteż wiele gatunków zagrożonych jest wyginięciem, m.in. wskutek polowań dla cenionych w futrzarstwie skór.
Lampart zamieszkuje zarówno tereny leśne, jak i otwarte, chętnie w pobliżu wody, choć w rejonach pustynnych przez kilka dni obywa się bez niej. Długość ciała w zależności od podgatunku 95-150 cm, ogona 60-95 cm, ciężar ciała od 30 do 120 kg. Ubarwienie sierści żółte lub brązowożółte, spód ciała biały, sierść pokryta czarnobrunatnymi albo czarnymi cętkami i plamami w kształcie pierścieni lub rozetek.
Lampart wspinający się na drzewo
Występuje przeważnie samotnie, czasem parami lub w grupach po kilka osobników. Doskonale wspina się na drzewa. Poluje na ssaki wielkości od myszy do bydła domowego, także na ptaki, jaszczurki i ryby. Ofiarami lampartów są przeważnie małpy, antylopy, dziki, jelenie, bydło domowe, zdarzają się także przypadki atakowania ludzi. Ciąża trwa 92-98 dni, samica rodzi 1-6 młodych, które osiągają dojrzałość płciową w trzecim roku życia.
Lampart czarny, młody
Na Półwyspie Indyjskim występuje czarna, tzw. melanistyczna, forma lamparta, zwana czarną panterą. Liczne podgatunki zagrożone są wyginięciem, jak np.: lampart chiński (Panthera pardus japonensis), lampart amurski (Panthera pardus orientalis), lampart cejloński (Panthera pardus kotiya).
Hodowane są w ogrodach zoologicznych w ramach programów hodowlanych opracowanych dla ratowania zwierząt ginących, m.in. EEP (Europäisches Erhaltungszuchtprogramm). W realizacji tych programów biorą udział również polskie ogrody zoologiczne.