Gomułka Władysław pseudonim Wiesław (1905-1982), polski działacz komunistyczny, polityk. Członek KPP od 1926. W latach 1934-1935 przebywał w Moskwie, w okresie II Rzeczypospolitej dwukrotnie więziony. W 1939-1942 w Białymstoku i Lwowie, 1942 w Warszawie, od 1942 w PPR (członek władz), 1943-1945 sekretarz, następnie sekretarz generalny KC PPR, 1944-1948 członek Biura Politycznego KC i sekretarz generalny partii. Inicjator KRN. 1944-1949 I wicepremier, 1945-49 minister Ziem Odzyskanych.
Przemówienie W. Gomułki
Zasłużony dla umacniania władzy komunistycznej, 1948 oskarżony o tzw. odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne, 1951-1954 więziony, usunięty z PZPR. W 1956 przyjęty do partii i wybrany na I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR cieszył się początkowo dużym poparciem społecznym, występując jako zwolennik umiarkowanych reform i przeciwstawiając się naciskom radzieckim. Od tej linii politycznej stopniowo odstępował.
Marcowe wydarzenia 1968
Zaostrzył w latach 60. walkę z Kościołem, a także z partyjnymi intelektualistami (np. z L. Kołakowskim), 1968 poparł interwencję wojsk państw Układu Warszawskiego w Czechosłowacji oraz był odpowiedzialny za przebieg wydarzeń marcowych (m.in. represje wobec studentów, posunięcia o charakterze antysemickim, zaostrzenie cenzury).
Bunt robotniczy, grudzień '70
W grudniu 1970 roku na jego polecenie krwawo stłumiono manifestacje na Wybrzeżu, gdzie zginęło kilkadziesiąt osób. W wyniku poważnego kryzysu politycznego został 20 XII 1970 zmuszony przez część własnego aparatu i zwolenników E. Gierka do rezygnacji ze stanowiska I sekretarza KC i członka Biura Politycznego KC PZPR, a 1971 pozbawiony innych stanowisk i przeniesiony na emeryturę. Autor Pamiętników (tom 1-2, 1994).