Irbis, pantera śnieżna
Irbis (Uncia uncia), pantera śnieżna, ssak z rodziny kotów, rzędu drapieżnych, zamieszkujący pojedynczo lub parami góry, suche stepy i obszary leśne Azji Środkowej, latem dociera do wysokości 6000 m n.p.m., zimą schodzi zazwyczaj do wysokości 600 m n.p.m.
Długość ciała do 150 cm, ogona do 1 m, ciężar ciała do 75 kg. Sierść długa i gęsta o ubarwieniu kremowym do jasnoszarego, zimą jaśniejsza, latem przeważnie szara, pokryta dużymi pierścieniowatymi lub rozetkowatymi cętkami o barwie czarnej lub ciemnobrunatnej. W środowisku górskim prawie niewidoczny z uwagi na ubarwienie sierści zlewające się z otoczeniem.
Irbis poluje głównie na górskie owce tzw. nachury, a także jaki, jelonki piżmowe, świstaki, a nawet drobne kręgowce. W niektórych rejonach występowania atakuje zwierzęta domowe. Po ciąży trwającej ok. 100 dni samica rodzi 1-5 młodych, które towarzyszą jej do ok. 1 roku życia. Tryb życia głównie nocny, bywa aktywny również w dzień. Niezwykle czujny i ostrożny.
Jeden z najmniej poznanych gatunków dzikich kotów, odkryty dopiero w 1761. Zagrożony wyginięciem wskutek polowań dla cennego futra i kurczenia się naturalnego środowiska ujęty na liście IUCN (Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów), w ramach międzynarodowych programów ratowania gatunku hodowany w niektórych ogrodach zoologicznych. Chroniony przepisami Konwencji o Międzynarodowym Handlu gatunkami roślin i zwierząt zagrożonych wyginięciem (CITES).